Ο υπέροχος, χρόνια τώρα, κύριος Νταμπίζας (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η γραβάτα του Δώνη ήταν... Ουέμπλεϊ. Τα πανό, κρεμασμένα στην κερκίδα, «έγραψαν». Οι φανέλες των παικτών, ίδιες με του '85, επίσης. Οι ήρωες του τότε παρευρέθησαν, προσκεκλημένοι, εδώ. Αυτό σημαίνει, για οποιονδήποτε σύλλογο κάτω απ' τους τρεις, Κύπελλο. Το είχαμε σημειώσει και την πρώτη Κυριακή αφότου σχηματίστηκε το ζευγάρι του τελικού. Ετούτο το Κύπελλο Ελλάδας, για τη Λάρισα, είναι εγερτήριο και αναφορά. Χθες στον Βόλο έγινε ορόσημο.

Ποιος κατέκτησε το τρόπαιο; Το σκάουτιγκ της ΑΕΛ. Το μάρκετ του Ιανουαρίου. Ο Κόζλεϊ είναι ο επόμενος Γκόγκιτς. Ηλθε από την Κύπρο και αθόρυβα, ήλθε σε προχωρημένη ηλικία, οπλισμένος με την άριστη τεχνογνωσία των βασικών της θέσης (του σέντερ φορ). Ο Αντσουέ, μικρός πάνθηρας που εφορμά και τρυπάει, βρήκε στο κλαμπ την απάντηση στις προσευχές του. Είναι οι σκόρερ, όχι του τελικού μόνον. Αλλά και του ημιτελικού στο Αλκαζάρ (με τα Γιάννενα) και του προημιτελικού (με την Κέρκυρα).

Ακόμα κι ο Φωτάκης, το δεξί πόδι με τις δύο ασίστ που στα κτυπήματα της μπάλας μου θύμισε πολύ (το 'χουμε και νωπό) Νταβίντ Λόπεθ της Οσασούνα, τον Ιανουάριο ξεκίνησε να παίζει. Και γι' αυτόν η Λάρισα είναι η προσευχή. Της περιπετειώδους απόδρασης από το νεκροταφείο φιλοδοξιών που λέγεται Αιγάλεω. Το 1-0 ήταν το τέλειο σμίξιμο τριών, σε συνδυασμό, πραγμάτων. Τα δύο, τα επισημάναμε ήδη. Φωτάκης στην αρχή, Κόζλεϊ στο τέλος. Ενδιάμεσα, ενδεχομένως απαρατήρητο αλλ' όχι λιγότερο σημαντικό, το σκριν του Νταμπίζα που εξουδετερώνει στη φάση τη δυνατότητα του Γκούμα να επέμβει. Ολα προτού προλάβουν οι περισσότεροι με τις λαχανί εμφανίσεις να ακουμπήσουν την μπάλα...

Ο Δώνης μπήκε στον τελικό με σχήμα που έμοιαζε πως θα 'ταν το ιδανικό... εάν το ματς ξεκινούσε από το 1-0 υπέρ της ομάδας του. Το ματς (η ειρωνεία είναι ότι) ξεκίνησε, πράγματι, έτσι! Αλλά το σχήμα, με όλη την οργάνωση που αποκαλύφθηκε στα ντουμπλαρίσματα των μαρκαρισμάτων και μ' όλη την επιθυμία που μαρτυρούσε η σχεδόν αλόγιστη αυτοθυσία στις μονομαχίες, πάλι δεν επαρκούσε. Διότι δέχθηκε (έως) αφόρητη πίεση. Πίεση που παρέλυε κάθε σκέψη να 'ναι, εκτός από συγκροτημένοι, συγχρόνως και ενοχλητικοί στην κόντρα. Το μυαλό αφοσιώθηκε στη μόνο-άμυνα. Δαπανηρή άμυνα. Σε φάουλ, σε κάρτες, εν τέλει και σε πέναλτι.

Στον Παναθηναϊκό, ενώ η Λάρισα επεδίωκε τη δόξα, εκεί μίλησε το ένστικτο. Επιβίωσης, αυτοσυντήρησης, όπως και να το ορίσουμε... καταλαβαινόμαστε. Ο εγωισμός. Το πάθος, να μη γίνουν άλλη μία φορά (όπως κάθε Κυριακή, εδώ και πολλές εβδομάδες, στο πρωτάθλημα) «η χαρά του αουτσάιντερ». Το πράσινο ένστικτο, το ανακλαστικό της μεγάλης ομάδας, κυριάρχησε. Επιβλήθηκε στο τοπίο. Χάραξε τη μορφή του παιχνιδιού και ανέδειξε τους MVP... της νικήτριας, τον Διγκόζη του α' ημιχρόνου και τον Νταμπίζα ολόκληρου του ενενηντάλεπτου. Δεν έφτανε, όμως, το ένστικτο να οδηγήσει με ασφάλεια τους ηττημένους έως τον τερματισμό. Από κάποιο σημείο και πέρα, η εξισορρόπηση έκανε το ματς ρουλέτα. Και όταν (η μπίλια κάθισε στο βυσσινί, οπότε) παρέστη έκτακτη ανάγκη λύσεων, ο Βίκτορ στον μεν πάγκο δεν είχε κάτι προτιμότερο από Σέριτς και Μπίστσαν, στο δε τερέν (δεν είχε, με την μπάλα να καίει) κάτι πιο φονικό από Λεοντίου και Μάντζιο.

Το σέρβις, η κυκλοφορία της μπάλας και η δημιουργία μες στην πολυκοσμία ουδέποτε στη σεζόν ήταν το φόρτε του Παναθηναϊκού. Παραμένει ζητούμενο. Οφείλει κανείς, ωστόσο, να τους αναγνωρίσει την ορθή κατεύθυνση παιχνιδιού. Να αναζητήσουν, με επιμονή και συνέπεια, τη λύση από τις μοναδικές ρεαλιστικές διόδους. Τις άκρες. Πράγμα που ανέδειξε τους δικούς τους MVP, τον Ιβανσιτς στ' αριστερά και (μπροστά κι από τον Αυστριακό) τον Νίλσον στα δεξιά. Αυτοί οι δύο, οι Βόρειοι με τις δεκάδες διεθνείς συμμετοχές, είναι που έδωσαν μερικά μαθήματα στους μικρούς Γκαλίτσιο και Αλωνεύτη. Αυτοί που κινούσαν τα πράγματα, ιδίως στις στιγμές που ανακατευόταν σ' αυτά και ο Παπαδόπουλος, να συμβαίνουν.
Ο MVP όμως δεν μπορεί να είναι... πολλοί. Είναι ένας. Ηταν, μ' όλη την αξία του, ο (απ' την κορφή έως τα νύχια) υπέροχος, χρόνια τώρα, κύριος Νταμπίζας. Συγκινήθηκα, με τη δική του συγκίνηση. Είναι θαυμάσιο να μπορεί κανείς να συγκινεί ή (και) να συγκινείται. Νικόλα, σ' ευχαριστώ.