Ο τελικός του Διαμαντίδη (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Παρακολουθήσατε τους προχθεσινούς ημιτελικούς της Ευρωλίγκας ή πήγατε βόλτα και διαβάσατε τις λεπτομέρειες στις αθλητικές εφημερίδες; Εάν ισχύει το δεύτερο, μπορεί να έχετε στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας, αφού το οπαδιλίκι μπαίνει στη μέση και αλλοιώνει τα δεδομένα. Εάν ισχύει το πρώτο, θα καταλάβατε αυτό που κατάλαβα κι εγώ. Ο Παναθηναϊκός θα κατακτήσει απόψε το τρόπαιο.

Μάλλον. Ας το γράψω διαφορετικά. Η έκβαση του τελικού εξαρτάται από τον Παναθηναϊκό. Διότι είναι σε καλύτερη κατάσταση από την ΤΣΣΚΑ, δείχνει πιο έτοιμος για την αποστολή που τον περιμένει και παίζει μπροστά στο κοινό του. Οπως επισήμανε χθες το μεσημέρι ο Μεσίνα: «Aυτή η ατμόσφαιρα έκανε μια πανίσχυρη ομάδα όπως η Τάου να δειλιάσει». Το άγχος αυτό που φοβήθηκαν οι πολλοί στο ξεκίνημα βασανίζει συνήθως όχι τους έμπειρους, αλλά τους πρωτάρηδες. Aυτοί που έχουν κεκτημένα να προστατεύσουν είναι οι Ρώσοι. Κάθε πρωταθλήτρια είναι ντε φάκτο φαβορί.

Ο Ομπράντοβιτς κολάκευσε χθες τον Μεσίνα με ένα ασυνήθιστο κομπλιμέντο. Ασυνήθιστο όχι μόνο γιατί απευθύνεται σε αντίπαλο, αλλά και επειδή ακούγεται σαν αιχμή κατά του Ιβκοβιτς: «Η σημερινή ΤΣΣΚΑ είναι ίδια με την περσινή, αλλά πολύ ανώτερη από εκείνη του 2005. Οι ίδιοι παίκτες παίζουν εντελώς διαφορετικά». Εννοούσε Χόλντεν, Παπαλουκά, και τον Ζεβροσένκο. Αυτοπεποίθηση, πειθαρχία, σοβαρότητα, αλεγκρία, το «εγώ» στην υπηρεσία του «εμείς».

Δεν ήταν πάντοτε έτσι η ΤΣΣΚΑ. Στο δικό της φάιναλ φορ, στη Μόσχα, θύμιζε σκορποχώρι. Ο καθένας έκανε ό,τι του κάπνιζε και ο Ντούντα τραβούσε τα γκρίζα μαλλιά του. Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς «ήταν πάντοτε έτσι». Οπως σήμερα. Οπως προχθές.

Το κομπλιμέντο που, με τη σειρά του, εκτόξευσε ο Μεσίνα προς τον αποψινό του αντίπαλο ήταν εξίσου πλουμιστό και πειστικό: «Είναι απίστευτο αυτό που πέτυχε ο φετινός Παναθηναϊκός. Μολονότι άλλαξε τόσους παίκτες σε σχέση με πέρυσι, συνεχίζει χωρίς κλυδωνισμούς, παίζει εξίσου καλό μπάσκετ από το ξεκίνημα της περιόδου και φτάνει ξανά σε τελικούς». Την περσινή ήττα από την Τάου, στους προημιτελικούς, την έγραψαν στο βιογραφικό τους ο Λάκοβιτς, ο Σπανούλης, ο Στσεπάνοβιτς, ο Φέμερλινγκ. Ο Μπετσίροβιτς, ο Σισκάουσκας, ο Ντελκ, ο Ντικούδης, ο Γιαβτόκας, ο Βούγιανιτς ζούσαν σε άλλες πολιτείες. Μισή δωδεκάδα! Πρέπει να είναι καλός προπονητής τελικά αυτός ο Ομπράντοβιτς.
Οι δύο φιναλίστ μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους σε στυλ παιχνιδιού, αφού ποντάρουν στη δυναμική άμυνα, στην ομαδική λειτουργία, στην ισορροπία και στους αυτοματισμούς. Επίσης, στηρίζουν την πρόοδό τους σε κομπιούτερ ελληνικής τεχνολογίας. Μόνο στο μπάσκετ μπορεί να γίνει τέτοιο πράγμα!

Ωστόσο, η ΤΣΣΚΑ ταιριάζει καλύτερα στις προδιαγραφές του Παναθηναϊκού σε σχέση με την Τάου, οπότε μπορεί να αποδειχθεί πιο ευάλωτος αντίπαλος. Δεν έχει τα κορμιά για να μαζέψει 20 επιθετικά ριμπάουντ, ούτε πληθώρα εναλλακτικών λύσεων, ούτε εύσωμους γκαρντ ικανούς να γεμίσουν με μώλωπες τους Σισκάουσκας, Διαμαντίδη, Χατζηβρέττα. Θα προσπαθήσει να νικήσει τον Παναθηναϊκό προκαλώντας του βραχυκύκλωμα, κάτι που βέβαια ισχύει και αντίστροφα. Με άλλα λόγια, θα κερδίσει τον τελικό όποιος καταφέρει να παίξει περισσότερο μπάσκετ. Αν ο Παναθηναϊκός είναι ίδιος με τον Παναθηναϊκό της Παρασκευής, μπάσκετ η ΤΣΣΚΑ δεν πρόκειται να παίξει.

Εχει πολλά να περιμένει ο Ομπράντοβιτς σε σχέση με την προχθεσινή εμφάνιση των παικτών του. Ενα καλύτερο πρώτο ημίχρονο από τον Μπατίστ. Ζεστό ξεκίνημα από τον Σισκάουσκας. Βοήθειες από τον κρυόπλαστο Ντελκ. Καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας από τον Βούγιανιτς. Την επιστροφή του Τσαρτσαρή. Περισσότερη ομαδική προσπάθεια στο αμυντικό ριμπάουντ. Η άμυνα, όμως, απόλυτο σημείο αναφοράς στον προχθεσινό ημιτελικό, θα γίνει και απόψε εχέγγυο νίκης, με ακρογωνιαίο λίθο τον Διαμαντίδη.

Εναντίον της Τάου ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν παράξενα διστακτικός, σχεδόν απογοητευτικός για τα δικά του μέτρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υστέρησε. Μπλεγμένος στα νύχια του Διαμαντίδη, ο πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας, ο Ρακότσεβιτς, πέτυχε μόλις 4 πόντους. Γιατί δεν του απονέμουν μόνιμα το βραβείο του κορυφαίου αμυντικού να τελειώνουμε; Χθες, στο Μέγαρο Μουσικής, το παρέλαβε για 3η συνεχή χρονιά.

Απόψε όμως ο Δημητράκης οφείλει να δείξει μεγαλύτερη «εξωστρέφεια». Να αναλάβει την μπαγκέτα του ηγέτη, να δώσει έμπνευση στους υπόλοιπους, να σκοράρει αν (και όσο) χρειαστεί, να αποφύγει τα αχρείαστα φάουλ, να βάλει και καμιά φωνή. Τι σόι αρχηγός θα γίνει όταν μεγαλώσει; Εκτός αν πιστεύετε ότι θα αναλάβει άλλος το περιβραχιόνιο μόλις τελειώσει η εποχή Αλβέρτη, οπότε σας αφήνουμε στην αφέλειά σας.

«Ο Παναθηναϊκός ξέρει να σκοτώνει όποιον αντίπαλο εμφανίζεται δειλός απέναντί του», είπε χθες ο Μεσίνα. Στο χέρι του Διαμαντίδη είναι να ποτίσει με δέος τις καρδιές των αντιπάλων του, ειδικά αν επικρατήσει στο παραμυθένιο τετ α τετ με τον Παπαλουκά. Αυτός θα είναι ο δικός του τελικός. Aλλιώς, θα είναι -και πάλι- ο τελικός του Παπαλουκά.