Α μπε μπα μπλομ,του κίθε μπλομ (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ε, αυτό ξεπερνάει τα όρια του θράσους! Η Ευρωλίγκα εξέδωσε χθες πανηγυρική ανακοίνωση και καμαρώνει σαν το γύφτικο σκεπάρνι, επειδή «οι αίτησεις δημοσιογραφικής διαπίστευσης ξεπέρασαν κατά πολύ τις χίλιες». Φοβερό ρεκόρ, μα την αλήθεια. Θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό αν οι αιτήσεις προέρχονταν από αληθινούς δημοσιογράφους και (το σημαντικότερο) εφόσον υπήρχαν άνθρωποι ικανοί να ξεσκαρτάρουν τους γνήσιους από τους «γιαλαντζί».
Εξηγούμαι, πριν παρεξηγηθώ. Η διαδικασία της διαπίστευσης έγινε μέσω του Διαδικτύου και ήταν ανοιχτή προς όλους, άνευ όρων. Οσοι φίλαθλοι το πήραν είδηση, έσπευσαν να συμπληρώσουν τη σχετική φόρμα μέσα από την ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας και να την υποβάλουν στο γραφείο Τύπου. Οι Ισπανοί βρέθηκαν ξαφνικά ενώπιοι με μία ατελείωτη λίστα από ονόματα, ελληνικά και μη, οπότε κατέφυγαν στη μοναδική μέθοδο που πέρασε από το μυαλό τους: α μπε μπα μπλομ, του κίθε μπλομ.

Ως ένας από αυτούς που «κόπηκαν», έσπευσα να ρωτήσω τους φωστήρες της Βαρκελώνης αν μου προτείνουν να περιγράψω τους αγώνες από το σπίτι μου. Ακολούθησαν δακρύβρεχτες συγγνώμες και αστείες δικαιολογίες, παρόμοιες με αυτές που εισέπραξαν δεκάδες επαγγελματίες δημοσιογράφοι, Ελληνες και (υποθέτω) ξένοι. Σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν ζητήθηκε από τον ΠΣΑΤ να κάνει αυτός τον απαραίτητο έλεγχο. Εδώ δεν ζητήθηκε τίποτε, από κανέναν ΠΣΑΤ. Το υπογραφείο Τύπου που συγκροτήθηκε από τον Δήμο Αθηναίων προσπάθησε να διορθώσει τα λάθη εκ των υστέρων, προφανώς όμως απέτυχε, αφού χθες (πρώτη ημέρα διανομής των καρτών διαπίστευσης) επικρατούσε μπάχαλο.
Αλλα ονόματα έλειπαν από τις λίστες, άλλα εμφανίζονταν περισσότερες από μία φορές, άλλα αφαιρέθηκαν ως υπεράριθμα και άλλα προστέθηκαν εκ των υστέρων. Οριο στον αριθμό των διαπιστευμένων από κάθε ΜΜΕ δεν ανακοινώθηκε ποτέ, διότι η διαδικασία θύμιζε τα σκυλιά που μπαίνουν για να αλέσουν δίχως να δίνουν αλεστικά. «Μα, η εφημερίδα σας ζήτησε έντεκα διαπιστεύσεις», άκουγες στην τέντα που στήθηκε ειδικά για τη συγκεκριμένη δουλειά. «Και πολύ καλά έκανε. Επρεπε να ζητήσουμε εκατό, αφού δεν μπήκε κανένας περιορισμός», ερχόταν η πληρωμένη (και δίκαιη) απάντηση.
Κόπηκαν τελικά σχεδόν οι μισοί. Το 55% των διαπιστεύσεων δόθηκε σε ντόπιους. Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες χάθηκαν στη μετάφραση, μεταξύ Ελλήνων, Καταλανών και μιας Ισραηλινής που ανέλαβε τη διεκπεραίωση.

Αναφέρομαι με λεπτομέρειες σε όλα αυτά τα ενδεχομένως ανιαρά, όχι μόνο επειδή μπλέχτηκε και η δική μου αίτηση στον κυκεώνα των απορρίψεων και των διορθώσεων, αλλά για να καταδείξω τη γενικότερη ανοργανωσιά. Τα προβλήματα που αφορούν τις υπηρεσίες Τύπου, άσχετα αν ξεκινούν από συμπατριώτες μας ή Ισπανούς, δεν είναι μεμονωμένα. Αποτελούν κορυφή του παγόβουνου, στη βάση του οποίου είναι θαμμένη η λεόντειος -ως ατιμωτική- σύμβαση που υπέγραψε η προηγούμενη δημοτική αρχή της Αθήνας με την Ευρωλίγκα. Ο δήμος εξαγόρασε έναντι 500.000 ευρώ το δικαίωμα στον ραγιαδισμό. Πληρώνει για όλα χωρίς να καρπώνεται το παραμικρό, πέρα από ένα μερίδιο από τις εισπράξεις των εισιτηρίων.

Για διαφήμιση, υποτίθεται. «Για να ενισχυθεί ο τουρισμός». Μια παταγώδης οργανωτική αποτυχία σε διεθνή διοργάνωση θα ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να μας τύχει. Μόνο έτσι μπορεί ο Ελληνας να εγκαταλείψει το άρπα κόλλα και το «είμαστε της τελευταίας στιγμής».