Αγιος ή δαίμονας ο Τσιρίλο; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Το σύνθημα των οπαδών της ΑΕΚ με το οποίο αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους Τσιρίλο, «Μπρούνο, ψυχάρα, για πάντα ΑΕΚάρα», εκτός από την όποια εκτίμηση στο πρόσωπο του Ιταλού αμυντικού, καταδεικνύει την ανάγκη των φίλων της ομάδας για είδωλα. Παίκτες με τους οποίους θα δεθούν συναισθηματικά, θα γίνουν σημαίες που θα κυματίζουν στα χέρια των οπαδών. Θα μου πείτε ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην «Ενωση», αλλά λίγο - πολύ σε όλες τις ομάδες. Σύμφωνοι, μόνο που στην ΑΕΚ αυτή η ανάγκη μοιάζει επιτακτική και το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό. Από κάπου πρέπει να πιαστούν και οι οπαδοί. Δεν μπορούν συναισθηματικά να είναι αιωνίως μετέωροι. Οι τίτλοι δεν έρχονται και τα είδωλα το ένα μετά το άλλο φθίνουν ή απλά με τον χρόνο ξεθωριάζουν. Κάποτε ήταν ο Ντέμης που τους έσωσε, μετά ο Ζήκος που δεν τους πρόδωσε, ο Λυμπερόπουλος σε ρόλο ηγέτη.
Είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι μέσα τους βαθιά γνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι ένα παραμύθι που σχεδόν τις περισσότερες φορές δεν έχει αίσιο τέλος. Αλλά όσο αργεί ο τίτλος που θα τους λυτρώσει, κοιτάζουν να λειτουργούν με υποκατάστατα.

Παίκτες με ψυχή έχουν περάσει και θα περάσουν στο μέλλον από την ΑΕΚ πολλοί. ΑΕΚάρα όμως πολύ δύσκολα θα γίνουν, όσο και αν δεθούν με τον σύλλογο. Δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ιδιαίτερα σε ποδοσφαιριστές που έρχονται να παίξουν στην Ελλάδα θεωρώντας τις ομάδες μας ενδιάμεσο σταθμό στον τελικό προορισμό που επιβάλλουν οι φιλοδοξίες τους. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και σε αυτό οφείλουμε να είμαστε τουλάχιστον ρεαλιστές.

Ακόμη και στις ομάδες του εξωτερικού ο παίκτης-σημαία δεν είναι το μεγάλο μεταγραφικό όνομα που έρχεται από τα ξένα, αλλά ο γηγενής, που προέρχεται από τα σπλάχνα του συλλόγου. Στην Μπαρτσελόνα παίκτης-σημαία θεωρείται ο Πουγιόλ και όχι ο πολύς κύριος Ροναλντίνιο, όση αγάπη και αν δείχνουν στο πρόσωπο του Βραζιλιάνου οι Καταλανοί. Αν αυτός, όμως, αποφασίσει αύριο (οι κακές γλώσσες λένε ότι ήδη το σκέφτεται) να ταξιδέψει για αλλού, καλό του ταξίδι. Αν γίνει όμως το ίδιο με τον Πουγιόλ, θα μιλάμε για μαύρο πένθος. Και αν η άλλη ομάδα είναι η μισητή Ρεάλ, τότε για εσχάτη προδοσία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον Τότι στη Ρόμα, με τον Ραούλ στη Ρεάλ, με τον Μαλντίνι στη Μίλαν.

Συνεπώς το «για πάντα ΑΕΚάρα» θα μπορούσες να το απαιτήσεις, αλλά και θα ταίριαζε γάντι μόνο για ποδοσφαιριστή που θα προερχόταν από τα γεννοφάσκια της «Ενωσης». Σε κάθε άλλη περίπτωση μοιάζει το λιγότερο υπερβολικό.

Αγιος ή δαίμονας ο Τσιρίλο; Το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαντά: τίποτε από τα δύο. Απλώς ένας σοβαρός επαγγελματίας που ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του. Ενας ποδοσφαιριστής που έκρινε ότι ο κύκλος του στην ΑΕΚ έκλεισε και προτιμά να ανοίξει κάποιον άλλο. Το περιστατικό με τον Φερέρ κρίνω πως δεν ήταν η αιτία, αλλά η αφορμή για την αποχώρησή του. Πόσο να μη σέβεται ο Φερέρ έναν παίκτη που από αυτόν ξεκινάει ο καταρτισμός της ενδεκάδας; Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι ευθύνες τόσο του Ισπανού όσο και της διοίκησης δεν είναι τεράστιες στο να τον αντικαταστήσουν επάξια. Αν δεν το κάνουν, θα είναι υπόλογοι απέναντι στον κόσμο. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον Τσιρίλο, αλλά με την κάθε «ψυχάρα» που έρχεται και φεύγει από την ομάδα!