Aς μαζέψει και τα κόμικς (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Χθες πήρα ένα e-mail από τον αναγνώστη Γ.Τ. Eίναι παλιός άνθρωπος του ποδοσφαίρου, ο οποίος συνεχίζει να το παρακολουθεί ως φίλαθλος, και μαζί με κάποιους φίλους του έστερξαν στο κάλεσμα του Βασίλη Γκαγκάτση και αγόρασαν εισιτήρια διαρκείας της Εθνικής Ελλάδας. Ο Γ.Τ. έχει τώρα τις εξής απορίες:

«α) Με δεδομένα ότι η πώληση από την ΕΠΟ έγινε για αγώνες στο Καραϊσκάκη και ότι δεν έχουμε ούτε τον χρόνο ούτε τη διάθεση να εκδράμουμε στην Κρήτη, θα μας επιστραφεί το ποσόν που αναλογεί στους συγκεκριμένους αγώνες;

β) Αν δεν μας επιστραφεί, πώς η Εθνική «θα έχει κόσμο δίπλα της», όπως δήλωσε χθες ο πρόεδρός της, Γκαγκάτσης; Θα ξαναπουλήσει και θα διπλοεισπράξει για τις θέσεις που μας αντιστοιχούν στο Παγκρήτιο; Δεν πρέπει η ΕΠΟ να κρατήσει κενά τα καθίσματα που μας αντιστοιχούν, μπας και πάμε την τελευταία στιγμή ή δώσουμε τις κάρτες μας σε ντόπιους φίλους; Μήπως αν διπλοεισπράξει μας επιστρέψει τα χρήματά μας, αφού αποδεδειγμένα δεν θα έχει πλέον οικονομική ζημία;

γ) Με δεδομένο ότι η ΕΠΟ γνωρίζει τον κάθε κάτοχο εισιτηρίου του αγώνα Ελλάδα - Τουρκία (είτε πρόκειται για κάτοχο διαρκείας είτε για αγοραστή μεμονωμένου εισιτηρίου με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας και καταγραφή των στοιχείων του), πότε θα καταθέσει τη σχετική αγωγή αποζημίωσης και τη μηνυτήρια αναφορά για τον καταλογισμό των ποινικών ευθυνών των ταραχοποιών;

δ) Αν δεν γίνει τίποτα από τα ανωτέρω, με ποιο νομικό ή ηθικό δικαίωμα δεν θα αποζημιωθούμε όλοι εμείς που καλόπιστα χρηματοδοτήσαμε άτοκα την ΕΠΟ, αγοράζοντας τα εισιτήρια το καλοκαίρι του 2006;».

Σαφή ερωτήματα ελπίζω. Τα οποία άπαντα άπτονται των καταναλωτικών δικαιωμάτων ενός Ελληνα φιλάθλου που αγόρασε διαρκείας της Εθνικής.

Περιμένω, λοιπόν, με αγωνία την αντίδραση του Ιωάννη Δ. Αδαμόπουλου. Εκτός αν επεμβαίνει μόνο εκεί που θίγονται ο πουριτανισμός της επιτροπής και οι ευαισθησίες της στην προσβολή των αρχαίων ημών προγόνων. Οσο για το δεύτερο, ας μαζέψει όλα τα κόμιξ του Αριστοφάνη και όλες τις κάρτες από τα περίπτερα της Ομόνοιας που δείχνουν σάτυρους να την πέφτουνε σε τουρίστριες ντυμένες νύμφες.

Μια, λοιπόν, που αναφέρθηκα στην υπόθεση των εισιτηρίων διαρκείας της Εθνικής μετά την τιμωρία από την UEFA, να γράψω και κάτι από μια παλιότερη ιστορία. Από την εποχή που ο Ολυμπιακός μάζευε τις τιμωρίες της έδρας σαν στραγάλια και όταν τέθηκε θέμα επιστροφής των χρημάτων στους κατόχους των διαρκείας άνθρωπος του Ολυμπιακού είχε πει στον SuperΣΠΟΡ FM «το σκεφτόμαστε». Ποιος ήταν ο άνθρωπος; Ο Γιάννης Μώραλης, ο οποίος σήμερα είναι εκπρόσωπος Τύπου της διοίκησης και με αυτό το παράδειγμα μπορεί να καταλάβει πόσο εύκολα μπορεί να εκτεθεί.

«Λούνγκα, Λούκα, Πάπα». Κανένας δεν είχε κατηγορήσει ποτέ τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι ότι υπερεκτίμησε τις ικανότητες των παικτών του. Το «λούνγκα» ήταν για τη γιόμα, το «Λούκα» για τον Βύντρα και το «Πάπα» για τον Παπαδόπουλο. Μακριά η μπάλα από μας κι ας πάει όπου θέλει, φτάνει να την κυνηγάει ο Παπαδόπουλος. Το ότι έπειτα από ένα εξάμηνο, όμως, ο Μουνιόθ θα κατέληγε στα ίδια συμπεράσματα με τον Μαλεζάνι και το ότι θα αποφάσιζε να τα εφαρμόσει στο ημίχρονο του ματς με τη Λάρισα δεν το περίμενε κανείς. Αν προστεθεί, μάλιστα, ότι αντί για τον «Λούκα» την εφαρμογή του «Λούνγκα, Πάπα» θα έπρεπε να την αναλάβει ο Μίκαελ Νίλσον.

Ο Βίκτορ Μουνιόθ είχε τελειώσει τον περί καφενείων λόγο του στα αποδυτήρια του Αλκαζάρ και είχε στραφεί στον Νίλσον. «Why do you turn the ball to the stoppers? Why you dοn't kick it in front, to the side of Papa?», έβαλε χέρι στον Νίλσον ο Μουνιόθ. Ο Νίλσον ένιωσε την ανάγκη να υπερασπιστεί τον τρόπο που έμαθε να παίζει μπάλα στη μακρινή πατρίδα του: «Μίστερ, όταν ξεκίνησα να παίζω μπάλα στην Ααμπλάτεντ Μπίρχους, ο πρώτος μου δάσκαλος, ο Ινγκεμαρ Κράτισον, μου είχε πει: "Μίχαελ, παιδί μου, η μπάλα για τον αμυντικό είναι σαν το τσεκ στο ΙΚΕΑ. Αν είναι ακάλυπτο, θα σου επιστραφεί. Και αν το ξαναστείλεις ακάλυπτο, θα σου ξαναέρθει, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνο θα σου ζητάνε τα λεφτά, αλλά θα σου πάρουν και τα έπιπλα. Μίχαελ, παιδί μου, την μπάλα δεν τη διώχνουμε, γιατί κάποιος αντίπαλός μας θα τη μαζέψει και θα ξαναέρθει. Την μπάλα τη δίνουμε στον κοντινότερο ελεύθερο συμπαίκτη μας". Μίστερ, αυτό έμαθα από μικρός. Οτι αν δεν είσαι Σκωτσέζος την μπάλα τη δίνεις πάσα. Κόβω, για παράδειγμα, την μπάλα από αυτόν που παίζει από την πλευρά μου με την αλογοουρά; Μετά θα τη δώσω στον Γιόνλαϊν, για να τη δώσει στον Αλεξάντερ, για να τη δώσει στον Βαγγέλις, για να τη δώσει...». Ο Μουνιόθ έβλεπε ότι, έτσι όπως πήγαινε η κουβέντα, δεν θα τελείωνε πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο. Είχε καταλάβει τι εννοούσε ο Νίλσον και είχε μόνο μία απορία: καταλάβαινε ποιος είναι ο Αλεξάντερ, ποιος είναι ο Βαγγέλις, αλλά ο Γιόνλαϊν; «Είναι το Γιαννάκης στα σουηδικά, μίστερ». Το τελευταίο που ήθελε ο Μουνιόθ ήταν να ξαναμπλέξουν σε συζήτηση περί των υποκοριστικών. «Καλά, κατάλαβα», μουρμούρησε, πρόσθεσε ένα «για σήμερα ξέχνα τι έμαθες από τον Κράτισον. Γιόμες και στα αριστερά» και στράφηκε στον «Πάπα». Ο Παπαδόπουλος είχε σκύψει το κεφάλι και μονολογούσε: «Κέρατο; Φελέκι; Ισπανία σου;». «"Πάπας", ο Νίλσον θα γεμίζει από αριστερά στον ελεύθερο χώρο και εσύ θα τρέχεις να μαζεύεις την μπάλα». Ο Παπαδόπουλος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και συνέχισε τον μονόλογο. «Τον Φράνκο σου; Την πίστη σου; Το σπίτι σου;». Σε αυτό το σημείο η γοητεία του κλασικού τον κέρδισε. «Ναι. Το σπίτι». Μισή ώρα αργότερα ο Παπαδόπουλος σκοράριζε και έτρεχε προς τον πάγκο της ομάδας του, θέλοντας να μοιραστεί τη χαρά του με τον προπονητή του, φωνάζοντας «Γαμώ το σπίτι σου». Δύο ώρες αργότερα, όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης το έβλεπε στην τηλεόραση, καταλάβαινε ότι είχε δημιουργήσει σχολή. Το «Γαμώ το σπίτι σου» έχει γίνει ο τρόπος με τον οποίο κάθε φορ που σέβεται τον εαυτό του πανηγυρίζει τα γκολ.

Η μεγαλύτερη συνεισφορά, όμως, του ντεμοτεχνείου στο ποδόσφαιρο είναι η επικοινωνία. Η μέθοδος με την οποία ό,τι και να κάνεις βγαίνει πάντα σωστό. Παράδειγμα. Ερχεται ο Μάρτιν Παουτάσο. «Φοβερός. Πλάγιο μπακ της αργεντίνικης σχολής. "Λαβράκι" που ανακάλυψε ο Ιλια Ιβιτς. Η ΑΕΚ έλυσε το πρόβλημά της στη δεξιά πλευρά για τα επόμενα τρία χρόνια. Εκτός αν στο μεταξύ τον μοσχοπουλήσει στη Γιουβέντους, που ακούγεται ότι ενδιαφέρεται». Φεύγει ο Παουτάσο. «Η ΑΕΚ κατόρθωσε να ξεφορτωθεί το συμβόλαιο του Αργεντινού. Τώρα με τα λεφτά που θα δίνονταν στον Παουτάσο η ΑΕΚ θα μπορέσει να κλείσει έναν παίκτη από την Ιβηρική Χερσόνησο». «Ετσι είναι, παιδί μου», τελείωσε την ομιλία του ο Σάββας. «Αυτοί ξέρουν να προβάλλουν ό,τι κι αν κάνουν. Εμείς μια μέρα θα πάρουμε το 20ό πρωτάθλημα και θα είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια ματς επειδή θα λένε ότι δεν παίζουμε μπάλα. Ποιοι; Αυτοί που θα έπρεπε να χειροκροτάνε. Να χειροκροτάνε και όχι να αποδοκιμάζουν τους παίκτες μας. Επικοινωνία, παιδί μου. Επικοινωνία». Στον Ολυμπιακό μπαμπάς και πραγματικός γιος είχαν συμφωνήσει. Το πρόβλημα στο ματς με το Αιγάλεω δεν βρισκόταν στα χαφ, αλλά στην επικοινωνία.

«Το μόνο που ξέρουν να κάνουν, παιδί μου, είναι κριτική. Πάρε για παράδειγμα τον Μάριτς. Σταματάει να τρέχει, παιδί μου;». «Ο Μίλος, μπαμπά; Ούτε στα ντους». «Σουτάρει; Παιδί μου, σουτάρει δυνατότερα και από τον Καπερνέκα». «Και από τον Καπερνέκα». Ο γιος άφησε το όνομα του άσου του παρελθόντος να σβήσει στην ατμόσφαιρα. «Μήπως δεν κοντρολάρει καλά την μπάλα ο Μίλος, παιδί μου;». Το παιχνίδι είχε αρχίσει να χοντραίνει, αλλά ο γιος δεν μάσησε. «Φοβερά, μπαμπά. Μια φορά τον είδα να κοντρολάρει μία ξεφούσκωτη καλύτερα και από τον Πελέ». «Πηδάει για κεφαλιά;». Το παιχνίδι είχε αρχίσει να ξεφεύγει. «Εεε... πηδάει, μπαμπά. Οχι, βέβαια, καλύτερα από τον Κωνσταντίνου, αλλά πηδάει». «Παιδί μου, χρειάζεται να σου το ξαναπώ το πρόβλημα που έχουμε με την επικοινωνία;». Ο πραγματικός γιος άρχισε να φωνάζει: «Στα ουράνια. Στον Θεό. Εκεί που δεν φτάνουν οι αετοί. Οταν ο Μίλος πηδάει για κεφαλιά και οι άγγελοι κλαίνε». «Κάπως καλύτερα, παιδί μου. Και τι άλλο κάνει ο Μίλος;». Ο γιος άνοιξε το στόμα: «Ντ... Ντ... Ντρ...». «Ελα, παιδί μου. Μπορείς», φώναξε ο Σάββας. «Ντρ... Ντριμπ...». «Για τον Ολυμπιακό, γιε μου!». «Ντριμπλ... Ντριμπλ...». Ο γιος προσπαθούσε, αλλά η λέξη δεν έβγαινε από το στόμα του. «Για να μην ξαναζήσουμε τα 10 "πέτρινα χρόνια", γιε μου. Για να μην ξανακλείσει ο Βαρδινογιάννης τον τίτλο στο κλουβί της Παιανίας. Για να μην ξαναδούμε τις προδοσίες του Σαργκάνη και του Αποστολάκη». «Ντριμπλάρει! Ντριμπλάρει σαν να μην υπάρχει αντίπαλος που να μπορεί να τον κόψει! Οι αρμονικές κινήσεις του είναι δαντέλα και ο Βασίλης Χατζηπαναγής έχει πάρει ένα DVD με τις καλύτερες ντρίμπλες του Μίλος Μάριτς και το έχει λιώσει, για να καταλάβει πώς σκάει τις διαολεμένες ντρίμπλες του ο Σέρβος!». «Ετσι μπράβο, παιδί μου. Επικοινωνία. Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται παίκτες, αλλά επικοινωνία». Σάββας και πραγματικός γιος αγκαλιάστηκαν. «Για να μην ζήσουμε ξανά τα "πέτρινα χρόνια". Επικοινωνία».