Ο καλός μας Ράφα και ο τάφος της λογικής (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Εάν είχα βασίλειο, θα 'δινα το μισό για μερικές νυχτερινές ώρες κρασιού, χαμόν ιμπέρικο και ποδοσφαιροκουβέντας με τον καλό μας Ράφα. Μπας και λύσω τα αινίγματά του. Κατά προτίμησιν, η νύχτα θα 'ταν της περασμένης Τετάρτης. Προς Πέμπτη. Μετά το «Στάμφορντ Μπριτζ».

Θα του φιλούσα τα χέρια, θα του έλεγα πόσο σπουδαίος (στ' αλήθεια εκτιμώ ότι) είναι, πόσο θα 'θελα να μείνει άλλα 20-25 χρόνια και να γίνει ο δικός μας Φέργκιουσον. Υστερα, θα τον ρωτούσα για τα... όνειρά του! Τι είδε, π.χ., στον ύπνο του το προηγούμενο βράδυ και έβαλε τον Ζέντεν για να παίζουμε σαν να είχαμε τον Κράουτς στην ενδεκάδα, δίχως να έχουμε τον Κράουτς στην ενδεκάδα...

Ούτε στο «Καμπ Νου», τον Φεβρουάριο, όταν δοξολογήσαμε τον Μπενίτεθ, είχε παίξει ο Κράουτς. Αλλά εκεί δεν είχε, όντως, θέση στο πλάνο. Και το πλάνο, εκείνη τη φορά, ήταν τέλειο. Τέλεια σύλληψη, τέλεια εφαρμογή. Γι' αυτό και κλειδώσαμε τον Μέσι. Ενώ, τώρα, το φάγαμε απ' τον Κόουλ.
Το κυρίαρχο, τούτη τη φορά, είναι: τι, ακριβώς, μπήκε η Λίβερπουλ να κάνει στο γήπεδο την Τετάρτη; Μήπως, απ' το εξεζητημένο ξόδεμα ενέργειας να σκαρώσουμε το πιο απίθανο τρικ στην ιστορία της προπονητικής, για μία φορά να ζούσαμε τη γλυκιά χαρά του απλού;

Δεν αισθάνομαι ότι η Γιουνάιτεντ (με όλα τα ελαφρυντικά των βαρύτατων απωλειών) ή η Τσέλσι ήταν, στο διήμερο των ημιτελικών, αψεγάδιαστες. Δεν ήταν, όμως, ούτε ανούσιες ούτε άνοστες. Είχαν ό,τι έλειπε δραματικά στην ομάδα του Ράφα: την αρματωσιά της βεβαιότητας. Ηξεραν τι ήθελαν. Ηξεραν και με ποιους θα το έκαναν.

Φαίνονταν σίγουρες, και για τον σκοπό και για τα στελέχη. Το σχέδιο του Μουρίνιο ήταν το βασικό, το δοκιμασμένο, το αποδεδειγμένο. Να παίξει με τον Ντρογκμπά. Νίκησε με τον Ντρογκμπά. Το σχέδιο του Μπενίτεθ ήταν... αλήθεια, ποιο ήταν; Να παίξει με τον Ζέντεν! Ηττήθηκε με τον Ζέντεν.
Στο πέμπτο ποτήρι (κρασιού) και στη δεύτερη πιατέλα (χαμόν) θα ζητούσα απ' τον Ράφα να μου μιλήσει... βρόμικα. Πες μου για Ζέντεν. Μπόλο Ζέντεν. Το Ξίφος. Μίλα μου πρόστυχα! Είμαι σίγουρος ότι θα γελούσε. «Επρεπε να μ' έχετε, ήδη, μάθει. Στην Πόλη δεν θυμάσαι που, από το πουθενά, έβαλα βασικό τον κουτσό Κιούελ;».

Πράγματι, το είχαμε υποστεί, εκεί, το έκτρωμα. Αλλά μόνο για το πρώτο ήμισυ του πρώτου ημιχρόνου. Μετά, τον άλλαξε (με τον Σμίτσερ). Κι έπειτα, στην παραζάλη, το ξεχάσαμε. Εδώ, το μαρτύριο κράτησε 90 λεπτά. Ηταν κάτι περισσότερο από βασανιστικό. Ηταν παντελώς ακατανόητο. Οταν σηκώθηκε ο Κράουτς, πίστευα ότι γλιτώσαμε! Οτι ο Μπόλο (το Ξίφος...) θα 'βγαινε και θα περνούσε αριστερά, στο φυσικό του δηλαδή, ο Μπέλαμι. Δεν...

Στο πλαίσιο σου-φιλώ-τα-χέρια-καλέ-μου-Ράφα, μπορώ να δεχθώ ότι σε 38 αγωνιστικές είναι ανέφικτο να κοντράρει η Λίβερπουλ τη Γιουνάιτεντ ή την Τσέλσι. Στις νοκ άουτ διοργανώσεις, το... καμάρι μας, όμως; Κακά τα ψέματα, όπως και με την Μπαρτσελόνα, που η ομάδα ετοίμαζε απερίσπαστη το ματς επί μία εβδομάδα σε καμπ στην Πορτογαλία, έτσι και τώρα προσμέναμε να επωφεληθούμε απ' την πολυδιάσπαση της Τσέλσι στα τέσσερα (υψηλής κατανάλωσης ενεργειακών αποθεμάτων) μέτωπα.

Κι όμως, σε συνοχή, σε αυτοπεποίθηση, σε οργάνωση, σε μέθοδο, σε focus, σε... ό,τι θέλετε, η πολυδιασπασμένη Τσέλσι έδωσε στη Λίβερπουλ μαθήματα. Η Λίβερπουλ, αίφνης, έκανε rotation! Να το κάνει η Γιουνάιτεντ, να το κάνει η Τσέλσι, να το κάνει η Σεβίλλη, είναι κατανοητή αναγκαιότητα. Να το κάνει η Λίβερπουλ, που από τον Φεβρουάριο δεν έχει άλλο μέτωπο ανοιχτό, είναι ψύχωση. Από τι... προφυλάξαμε τον Κράουτς, τον Σισόκο, τον Φίναν; Γιατί ξεχάσαμε τον Μαρκ Γκονσάλες και θυμηθήκαμε μόνο μετά το 80' τον Πέναντ;

Μοιάζει, όλο αυτό, ο τάφος της λογικής. Πλέον, μετά τον θρίαμβο του 1-0 (διότι περί θριάμβου πρόκειται, ότι χάσαμε... τόσο λίγο), μεθαύριο περιμένουμε τα πάντα από ένα άλλο νεκροταφείο κάθε λογικής. Το Kop του «Ανφιλντ». Εκεί όσο πουθενά αλλού, είναι η αλήθεια ιδίως για τις ευρωπαϊκές νύχτες, έχουν κατά καιρούς ανατραπεί και ενταφιαστεί οι λογικές του ποδοσφαίρου. Η Λίβερπουλ, άλλωστε, δεν είναι ομάδα που έχει και κόσμο. Η Λίβερπουλ είναι κόσμος που έχει και ομάδα.

Ο Ζοσέ ξέρει, ή υποψιάζεται, ή και φοβάται, τι (εξέγερση!) τον περιμένει την Πρωτομαγιά. Τι μπορεί να κάνει; Να ετοιμάσει τα αγόρια του. Να κορυφώσει τα mind games. Να προσευχηθεί, ίσως. Ενα πράγμα δεν μπορεί ο Πορτογάλος να κάνει. Διότι, απλώς, δεν το μπορεί κανείς σ' αυτόν τον κόσμο. Να διαβάσει τη σκέψη και τις επιλογές του Ράφα!

Εξαρτάται απ' το... όνειρο, το σημειώσαμε κιόλας, τη νύχτα της Δευτέρας προς Τρίτη. Διότι, στο τέλος της ημέρας, μοιάζει να έχει γίνει ένα με το δέρμα του Μπενίτεθ η συλλογιστική (κατά βάθος, η νοοτροπία του κατώτερου) ότι, άμα δεν επινοήσουμε κάποιο κόλπο και περιοριστούμε στα προβλεπόμενα, πάμε στη μάχη όπως ο αμνός στο σφαγείο. Καταδικασμένοι.
Αλλά αυτό ο Ράφα δεν πρόκειται να το παραδεχθεί ποτέ. Ούτε όταν στεγνώσουν πολλά μπουκάλια πάνω στο τραπέζι με τις πιατέλες...