Η τρομοκρατία της αιώνιας σύγκρισης... (Sportday/ Διονύσης Ελευθεράτος)

Για να σταθεροποιήσει την κυριαρχία του, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί οργάνωσε κάποτε δημοψήφισμα. Το ερώτημα στο οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν οι Ιρανοί, τον Μάρτιο του 1979, ήταν εξαιρετικά προσεγμένο: «Εγκρίνετε την αντικατάσταση της μοναρχίας από την ισλαμική δημοκρατία ή όχι;».

Μέγα το «επίτευγμα» του ερωτήματος: το μισητό καθεστώς του Σάχη είχε καταρρεύσει, αλλά, ω του θαύματος, ακόμα και οι μαχητικότεροι πολέμιοί του θα στιγματίζονταν ως νοσταλγοί του εάν εκδήλωναν την αντίθεσή τους στη θεοκρατία. Με γνωστές συνέπειες. Στην τρομοκρατία του Χομεϊνί υπέκυψαν τότε πολλοί φιλελεύθεροι, όπως και τμήματα της ιρανικής Αριστεράς. Το ότι κάμποσοι από αυτούς οδηγήθηκαν, τελικώς, στις αγχόνες ή τα εκτελεστικά αποσπάσματα ήταν η ολοκλήρωση της τραγωδίας (τους).

Εκτοτε, κάθε αφορισμός του τύπου «συμφωνείς μαζί μου ή κηρύσσεσαι νοσταλγός του παρελθόντος», στη συνείδηση του νεαρού, τότε, γράφοντος καταγράφηκε ως συνώνυμο σκοταδιστικής πρακτικής. Ελα όμως που αυτή δεν ευδοκιμεί μόνο στον βίο ιμάμηδων ή χριστιανών φονταμενταλιστών. Συχνά αποδεικνύεται must στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο «καθωσπρέπει» εξουσιών. Ο κόσμος μας θα ήταν λιγότερο σκοτεινός εάν η ευκολία του σκοταδισμού γοήτευε μόνο τους «πατενταρισμένους» σκοταδιστές.

Παρακάμπτοντας το φάσμα της πολιτικής, καταφθάνουμε στον αθλητισμό. Τον αφορισμό που αδυνατώ να χωνέψω από το 1979 ακόμα και σήμερα κάθε τρεις και λίγο τον ακούω. Λόγου χάριν στα ερτζιανά: εάν ένας οπαδός της ΑΕΚ καταφερθεί εναντίον επιλογών ή χειρισμών της διοίκησης Νικολαΐδη, είναι μάλλον απίθανο στα επόμενα είκοσι λεπτά να μην «κατακεραυνωθεί» από κάποιον άλλο «Ενωσίτη». Οχι γι' αυτές καθ' αυτές τις απόψεις του, αλλά για την –εικαζόμενη– ιδιότητά του ως «νοσταλγού του παρελθόντος». Ντε και καλά.

Αντε, να δεχθώ ότι υπάρχουν κάποιοι ΑΕΚτσήδες «νοσταλγοί». Οχι του Τροχανά, όχι –φαντάζομαι– του Ψωμιάδη, αλλά ενδεχομένως του Μελισσανίδη. Στις τάξεις των γαύρων, όμως; Είναι δυνατόν να αναπολεί, έστω κι ένας, τις ημέρες του Σαλιαρέλη; Προφανώς όχι. Τι νόημα έχει, λοιπόν, να διατυπώνει ο πέριξ του προέδρου κύκλος (βλέπε ρεπορτάζ Μιχάλη Τσόχου, στο φύλλο της 24ης Απριλίου) το αμείλικτο ερώτημα εάν οι διαμαρτυρόμενοι οπαδοί της ομάδας ονειρεύονται τον Ολυμπιακό όπως ήταν την προ Κόκκαλη εποχή;

Εάν αγανακτείς με το οδόστρωμα που είναι γεμάτο λακκούβες, γίνεσαι άραγε «αχάριστος» επειδή κάποτε εκεί υπήρχε ένας άθλιος κατσικόδρομος; Οχι δα. Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει οι οπαδοί κάθε ομάδας να είναι αιωνίως όμηροι της σύγκρισης με τις χειρότερες στιγμές του παρελθόντος; Μήπως, άραγε, πληρώνουν ολοένα και λιγότερα ώστε να πετσοκόψουν τις προσδοκίες τους αγόγγυστα;

Σύμφωνα με ένα ρητό, το να ζεις στο παρελθόν έχει ένα πλεονέκτημα: είναι φθηνό. Το απόφθεγμα ταιριάζει γάντι ορισμένες φορές στις ΠΑΕ –έστω κι αν τα (μικρά ή μεγάλα) κέρδη που αποκομίζουν είναι υπόθεση του παρόντος. Οταν οι οπαδοί θέτουν τις απαιτήσεις τους στην κλίνη του Προκρούστη που λέγεται «φόβος επιστροφής στο κακό παρελθόν», οι ιδιοκτήτες βολεύονται αφάνταστα.

Οι οπαδοί, αντιθέτως, έχουν κάθε λόγο να ενστερνιστούν το απόφθεγμα του Αμερικανού δημοσιογράφου Χερμπ Μπρόντι: όταν αντιμετωπίζεις συνεχώς το μέλλον με τα μάτια του παρελθόντος, είναι σαν να οδηγείς αυτοκίνητο κοιτάζοντας μόνο τους καθρέφτες.

Η λογική απαίτηση των φίλων των ομάδων είναι υγεία για το ποδόσφαιρο, όχι «ανωμαλία». Αφήστε που είναι κουτοπόνηρο να ισχυρίζεσαι ότι οι φίλοι της ομάδας έχουν μεν δικαίωμα να φωνάξουν τι ζητούν, αρκεί να μην το κάνουν την ημέρα της οριστικής κατάκτησης του τίτλου. Μπα; Πότε να το κάνουν, δηλαδή; Τον Αύγουστο, στις παραλίες; Και γιατί παρακαλώ το να επισημαίνεις ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και του μετριότατου το καλό συνιστά «ασέβεια» ή «αχαριστία»; Μην περιμένετε απαντήσεις: σε κάθε αυλή, άλλωστε, οι βασιλικότεροι του βασιλέως θυμίζουν λίγο Χομεϊνί.