Μια πολύ ακριβή θλίψη (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Τσέλσι είναι φαβορί για να 'ρθει στην Αθήνα. Στο δεύτερο ματς με τη Λίβερπουλ θα στηθεί πίσω και θα κλείσει τους χώρους. Ο Τέρι με τον Καρβάλιο είναι πλέον αξιόπιστοι, ο Εσιέν με τον Ομπι Μίκελ θα «φάνε» κάθε αντίπαλο στη μεσαία γραμμή, ο Ντρογκμπά έδειξε ότι μπορεί να παίξει μόνος του την άμυνα της Λίβερπουλ και ο Σεβτσένκο είναι δύσκολο να μη σκοράρει σε δεύτερο σερί ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Καταργώντας κάθε υποχρέωση να παίξει ποδόσφαιρο της προκοπής, ο Μουρίνιο πάει να τα κερδίσει όλα αν ξεπεράσει τον νόμο του «Ανφιλντ». Και θα πανηγυρίσει μόνος. Χωρίς φίλους.

Η Τσέλσι έχει πάρει ήδη το Κύπελλο της αγγλικής λίγκας. Είναι στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Μπορεί να προσπεράσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και να κερδίσει και το πρωτάθλημα, διότι παίζει με την πρωτοπόρο στο «Στάμφορντ Μπριτζ» προτελευταία αγωνιστική -μέχρι τότε, η μεταξύ τους διαφορά μπορεί να ψαλιδιστεί κι άλλο. Από την Τετάρτη το βράδυ απέκτησε κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι της Λίβερπουλ και μπορεί να ονειρεύεται τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα του Μουρίνιο μπορεί να τα κερδίσει όλα ή να τα χάσει όλα στο παραπέντε. Μολονότι μου είναι αρκετά συμπαθής ως ομάδα, τρέμω για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα αν τα πάρει όλα.

Κλαμπ

Ας τα πάρω με τη σειρά για να μη χαθούμε. Την Τσέλσι τη συμπαθώ γιατί κερδίζει χωρίς να βρίσκεται στο κλειστό κλαμπ των αγγλικών ομάδων που έχουν ιστορικά δικαιώματα σε κάθε τίτλο. Πριν από δέκα χρόνια ήταν δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι η Τσέλσι θα γίνονταν μια από τις σημαντικότερες ομάδες στην Ευρώπη –για κάθε ομάδα που δεν είναι συνηθισμένη στους τίτλους, η ανέλιξη προς την κορυφή είναι συγκλονιστικά δύσκολη υπόθεση. Οι ομάδες που έχουν την τύχη να αλλάζουν την ιστορία τους μου προκαλούν μια συμπάθεια -ακόμα κι αν, όπως στην περίπτωση της Τσέλσι, η αλλαγή της ρότας είναι εξηγήσιμη και προβλέψιμη. Η Τσέλσι δυνάμωσε γιατί βρέθηκε στα χέρια του Ρόμαν Αμπράμοβιτς, όμως το ότι τη διάλεξε ο Ρώσος μεγιστάνας κάτι δείχνει. Αν μη τι άλλο, ότι ως ομάδα έχει γεννηθεί κάτω από ένα τυχερό αστέρι.

Δύναμη

Η περίπτωση της Τσέλσι γεμίζει δύναμη, πρώτα από όλα, κάποια εκατομμύρια οπαδούς ανάλογων ομάδων σε όλο τον κόσμο. Παντού οι μεγάλες ομάδες είναι λιγότερες από εκείνους που έχουν λιγότερα ιστορικά δικαιώματα στους τίτλους: για τους οπαδούς αυτών των ομάδων, που σπανίως κάνουν πρωταθλητισμό, η Τσέλσι είναι η απόδειξη ότι γίνονται θαύματα και ότι κάποια στιγμή μπορεί να 'ρθουν τα πάνω κάτω. Στο ποδόσφαιρο είναι απαραίτητο να υπάρχει κόσμος που να μπορεί να ζει με τέτοιες προσδοκίες. Μην πάτε μακριά. Στην Ελλάδα είμαι βέβαιος ότι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ένα τέτοιο θαύμα περιμένουν: να βρεθεί ένας επενδυτής να αλλάξει τον χάρτη. Γίνεται. Η Τσέλσι είναι το απόλυτο παράδειγμα.

Οφελος

Τι μου τη σπάει; Οτι βλέπω πως αυτή η ομάδα, που είχε την τύχη να αλλάξει την ιστορία της, έχει στο τιμόνι της έναν άνθρωπο που διαχειρίζεται αυτό το σπάνιο προνόμιο με έναν τρόπο τελείως καιροσκοπικό. Ο Ζοσέ Μουρίνιο, μεγάλος μάστορας και αξιοσέβαστος διοικητής κατά τα άλλα, είναι φανερό ότι προτάσσει αποκλειστικά το δικό του όφελος: η ανάγκη του να κερδίσει ο ίδιος, κλείνοντας τα στόματα των ουκ ολίγων επικριτών του, μετατρέπει την Τσέλσι σε μια ομάδα χωρίς ίχνος γοητείας. Η Τσέλσι του Μουρίνιο μετεξελίσσεται σε κάτι που αφορά συνεχώς και λιγότερους: είναι η ακριβότερη ομάδα του κόσμου, μπορεί κι εφέτος να κατακτήσει τίτλους που θα ικανοποιήσουν το κοινό της, αλλά χάνει φίλους γιατί το παιχνίδι της γίνεται ανυπόφορα βαρετό και προβλέψιμο.

Τέχνη

Δεν έχω πρόβλημα με τις βαρετές ομάδες. Θεωρώ τέχνη το να ξέρεις να παίζεις για το 1-0, όμως αυτό που κάνει ο Μουρίνιο δεν έχει τίποτα το αξιοζήλευτο. Η Τσέλσι είχε ανάγκη να αλλάξει την ιστορία της –κατανοώ το άγχος του. Τον πρώτο του χρόνο ο Μουρίνιο έπρεπε να μάθει σε αυτή την ομάδα να παίρνει αποτελέσματα, έπρεπε να την μπολιάσει με αγωνιστικό κυνισμό, έπρεπε να την κάνει πρωταθλήτρια. Η επιλογή του υπήρξε απολύτως θεμιτή. Τη δεύτερη χρονιά του ο Μουρίνιο έπρεπε να ολοκληρώσει το παζλ με κάποιους παίκτες με προσωπικότητα που να ομορφύνουν το παιγνίδι –δεν το έκανε. Προτίμησε μια ομάδα με καλά και υπάκουα ακριβοπληρωμένα στρατιωτάκια κι όταν βρήκε απέναντί του την Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο το πλήρωσε. Την τρίτη χρονιά πρόσθεσε στην ομάδα τον Μπάλακ και κυρίως τον Σεβτσένκο, που ξέρει το Τσάμπιονς Λιγκ πολύ καλά. Κι εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να κάνει την Τσέλσι θεαματικότερη.

Μονάδες

Εβλεπα το καλό (για τα μέτρα της) ματς που έκανε με τη Λίβερπουλ. Ο Ντρογκμπά κι ο «Σέβα» μπροστά μόνοι, δυο–τρεις παίκτες που ακολουθούσαν και οι άλλοι σε ρόλους καταστροφικούς, να γεμίζουν χώρους και να μένουν στα 45 μέτρα των μετόπισθεν καρφωμένοι, μην τυχόν και μεταμορφωθούν σε Μαραντόνα ο Αλόνσο, ο Ζέντεν και ο Ρίισε. Η Τσέλσι έπαιζε για το 1-0 πριν καν ξεκινήσει το ματς με αντίπαλο μια ομάδα που πελαγοδρομούσε. Δεν μ' ενοχλεί αυτό: μ' ενοχλεί που αν τελικά η συνταγή του Μουρίνιο δικαιωθεί, το συμπέρασμα θα είναι ότι η Τσέλσι τα κέρδισε όλα γιατί ο Αμπράμοβιτς σκόρπισε όλο το χρυσάφι του κόσμου. Δεν βλέπω αξίες. Μόνο μονάδες.

Θλίψη

Ο Μουρίνιο προτάσσει το εγώ του –τα θέλει όλα για να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος. Ο καλύτερος δεν είναι ο πιο πλούσιος? ο πλούσιος πρέπει να χρησιμοποιεί τις δυνατότητές του για να γίνεται συνεχώς πιο καλός κι αυτό ο Μουρίνιο δεν το κάνει. Η Τσέλσι του είναι πιο κυνική, πιο αποτελεσματική, πιο πονηρή, πιο δυσκατάβλητη, πιο σκληρή, πιο γεμάτη από κάθε άλλη χρονιά. Γιατί; Γιατί ξοδεύει πολύ. Για κανέναν άλλο λόγο. Τι θλίψη…

Psycho 29

Για τους γνώστες, η διαιτησία στην αρχή και στο τέλος της χρονιάς δεν παίζει κανένα ρόλο. Στην αρχή τα λάθη γίνονται γιατί οι διαιτητές έρχονται από παραλίες και είναι ντεφορμέ και στο τέλος στα ματς γίνονται «ομορφιές» του ποδοσφαίρου μεταξύ φίλων. Η αλήθεια είναι ότι οι ορισμοί του «Ψυχώ» έχουν πλάκα κι επειδή έρχεται και η Eurovision θα γράψω τις προβλέψεις με στίχους τραγουδιών, όπως παλιότερα.
- Τεροβίτσας (Ατρόμητος Αθηνών - ΠΑΟΚ). «Φοβάμαι, φοβάμαι τη νύχτα, φοβάμαι μην έρθει η αυγή, φοβάμαι γιατί με τη νύχτα, αγάπη μου, θα φύγεις εσύ». Μη φοβάστε τον «Τέρορ».
- Γερμανάκος (Αρης - Απόλλων Καλαμαριάς). «Ηταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης, το κύμα η πλώρη εκέρδιζε οργιά με την οργιά, σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις, μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά». Μην μπερδεύεστε. Λίγο Αρη…
- Παμπορίδης (ΟΦΗ - Πανιώνιος). «Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει, να πάρω το ντουφέκι μου, την έμορφη πατρόνα, να κατεβώ στον Ομαλό, στη στράτα των Μουσούρων, να κάμω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες». Οπλισμένος με δύναμη ο ΟΦΗ, κατεβαίνει στη μάχη της Κρήτης απέναντι σε έναν Πανιώνιο οδοστρωτήρα.
- Καρατζάς (Λάρισα - Παναθηναϊκός). «Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω κι όσοι με πίκραναν πολύ, τώρα που φεύγω απ' τη ζωή όλους τους συγχωράω». Μπάμπη μου, πολλά μου λένε, αλλά να ξέρεις ότι εγώ θεωρώ πως όλα είναι ένα ψέμα. Καλό 50-50 και τον νου σου.
- Κασναφέρης (ΑΕΚ - Ξάνθη). «Οσο δυνατός κι αν είσαι, όσο κι αν αντέχεις κι αν κρατάς, άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι, άνθρωπος είσαι και λυγάς». Εχει μια αδυναμία στην Ξάνθη ο Γιώργος…
- Αργυρόπουλος (Κέρκυρα - Εργοτέλης). «Εγώ δεν πείραξα κανέναν, οι άλλοι με πειράξανε, οι αγάπες γέμισαν με αίμα και όλες με ρημάξανε». Προσοχή μη γλιστρήσει κανένας στα αίματα.
- Δαλούκας (Ηρακλής - Ιωνικός). «Ο πενηντάρης είναι ένας νέος της εποχής, κυκλοφοράει σαν εικοσάρης κι είναι ωραίος σαν εραστής». Σε 50-50…
- Σταυρίδης (Αιγάλεω - Ολυμπιακός). «Τώρα είναι αργά, αγάπη μου γλυκιά». Παλιό, κλασικό και πάντα επίκαιρο.