Οταν ο Νικ έχασε το τρένο (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Αξιέπαινη, το δίχως άλλο, η πρωτοβουλία των διοργανωτών του φάιναλ φορ να βραβεύσουν τον Νίκο Γκάλη λίγο πριν από την έναρξη του τελικού. Ελπίζω να θυμήθηκε κάποιος να ενημερώσει τον ακριβοθώρητο Νικ. Αν κρίνω από τους ρυθμό και από την ακρίβεια με την οποία γίνονται (όσες γίνονται) οι προετοιμασίες, μπορεί να το λησμόνησαν ή να το αμέλησαν οι φωστήρες του δημαρχιακού μεγάρου. Πλάκα θα έχει να παραλάβει την τιμητική πλακέτα κανένας Ραμπότας εξ ονόματος του Γκάλη! Μπορεί να μη μιλιούνται πλέον οι δυό τους, αλλά ο τέως γυμναστής είναι πιστός στο κόμμα. Αυτό δεν είναι το βασικό κριτήριο στις κομβικές επιλογές του δήμου;

Μόλις εμφανιστεί ο Γκάλης στο παρκέ του ΟΑΚΑ, όπου δεν έπαιξε ποτέ, θα γνωρίσει πρωτοφανή αποθέωση. Τον θυμάμαι να παρελαύνει στην αρένα του ΣΕΦ πριν από οκτώ χρόνια, στην πρεμιέρα του εν Αθήναις Μουντομπάσκετ. Οι φουκαράδες που πάλευαν εκείνη την ώρα για τη νίκη αισθάνθηκαν ξαφνικά το δάπεδο να τρέμει και την οροφή να τρίζει. Οι Ιταλοί μπασκετμπολίστες τον είδαν και προφανώς θυμήθηκαν τα παθήματα των... προγόνων τους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν με ήττα σε ένα ματς το οποίο κρατούσαν σφιχτά στα χέρια. Για καλή τους τύχη, παρόμοια βιώματα είχαν καταγεγραμμένα στα κύτταρά τους και οι αντίπαλοί τους, οι «πλάβι».

Το κοινό, βέβαια, αδιαφόρησε μεμιάς για όσα γίνονταν στο παρκέ και κάρφωσε το βλέμμα του στον Γκάλη, ο οποίος βγήκε από τη φυσούνα των αποδυτηρίων μαζί με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, έκανε μισό γύρο του γηπέδου με σάουντρακ ασταμάτητο χειροκρότημα και σκαρφάλωσε στα επίσημα, όπου έδιναν πραγματική μάχη όσοι προσπαθούσαν να του σφίξουν το χέρι. Η ευχή όλων μας, να τον βλέπουμε πιο συχνά στα γήπεδα, έπεσε στο κενό.

Σε αντίθεση με τους Παναγιώτηδες, Γιαννάκη και Φασούλα, ο Γκάλης δεν κατέκτησε ποτέ το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Είναι το μοναδικό ψεγάδι σε μια ολόλαμπρη καριέρα, η οποία σταμάτησε άδοξα ένα απόγευμα Τρίτης στο κλειστό του Μετς. Εάν έμενε στα γήπεδα για 1-2 χρόνια ακόμα ο «γκάνγκστερ», ίσως να κούρσευε το φάιναλ φορ που ακολούθησε (Σαραγόσα 1995) ή να σήκωνε το τρόπαιο την επόμενη χρονιά στο Παρίσι. Θυμάμαι ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης συζητούσε να τον επαναφέρει στην ενεργό δράση πολύ αργότερα, όταν η ΑΕΚ του έψαχνε εφεδρικό πλέι μέικερ για την Ευρωλίγκα του 1997-98. Ο Γκάλης ήταν τότε 40 χρόνων. Το σχέδιο έμεινε στα χαρτιά.

Ο Νικ έπαιξε σε τρία φάιναλ φορ με τον Αρη και σε ένα με τον Παναθηναϊκό. Τέσσερις απόπειρες, ισάριθμες ήττες σε ημιτελικούς. Ποια ήταν η μεγάλη ευκαιρία του; Ισως εκείνη του 1989, όταν ο Αρης έχασε διαφορά 8 πόντων στο τελευταίο δεκάλεπτο και ηττήθηκε από τη Μακάμπι, την οποία περίμενε στον τελικό η πρωτάρα Γιουγκοπλάστικα. Ο Αρης του '88 παραήταν άπειρος, ο Αρης του '90 είχε πέσει σε παρακμή.

Ο Παναθηναϊκός του 1994 διέθετε άφθονο ταλέντο και πείρα, αλλά έπεσε πάνω στον ανώτερο εκείνη την εποχή Ολυμπιακό. Ο Γκάλης δεν μπορούσε να ησυχάσει μετά τον χαμένο ημιτελικό του Τελ Αβίβ, ούτε όταν ξημέρωσε η επόμενη μέρα. Πήρε τον αμούστακο τότε Αλβέρτη (με τον οποίο συγκατοικούσε στο ξενοδοχείο) και τριγύριζε μαζί του σαν φάντασμα μες στο στοιχειωμένο απόγευμα της Ερτζελία. Διαισθανόταν, προφανώς, ότι το τρένο είχε φύγει χωρίς αυτόν.