Ποιος διαλέγει, ρε παιδιά... (SportDay / Μιχάλης Τσόχος)

Τη φετινή σεζόν είναι αλήθεια ότι λόγω και του MEGA και των αγώνων του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ έχουμε παρακολουθήσει στην Ελλάδα πολύ Εσπανιόλ. Και όπως και να το κάνουμε, είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις μία ομάδα στο εγχώριο πρωτάθλημα (έστω και αν αυτό είναι το ισπανικό) από το να τη βλέπεις σε μία ευρωπαϊκή διοργάνωση και μάλιστα στην προημιτελική ή την ημιτελική φάση της.

Βλέποντας λοιπόν την Εσπανιόλ και χθες το βράδυ, μου δημιουργήθηκε μία μεγάλη απορία. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού, βλέποντας τα δύο τελευταία χρόνια ενδελεχώς αυτόν τον σύλλογο, να έφεραν στην Ελλάδα τον Ερβιν Λέμενς, τον Ντάνι και τον Ντομί. Μα είναι δυνατόν από όλους αυτούς τους παίκτες να επέλεξαν τρεις και να μη βγήκε ούτε ένας κανονικός;

Μα είναι δυνατόν να κατασκοπεύεις αυτή την ομάδα και να μην έχεις ούτε 33% ποσοστό επιτυχίας; Βλέποντάς τη χθες το βράδυ δεν μπόρεσα να βρω ούτε έναν παίκτη από αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν που δεν χωράει βασικός στον Ολυμπιακό. Κι όμως, οι σκάουτερ της ομάδας βρήκαν τρεις που δεν έκαναν ούτε για τον πάγκο. Και, εντάξει, δεν θέλω να πω τα προφανή (γιατί δεν πήραν τον Ντε λα Πένια ή τον Ταμούδο), γιατί ενδεχομένως και να μη γίνεται αυτοί οι παίκτες να έρθουν στην Ελλάδα.

Αλλά δεν είναι οι μοναδικοί παίκτες της Εσπανιόλ που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Οπως και να το κάνουμε, είναι... τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού να ψωνίσει τρεις παίκτες από την ομάδα-έκπληξη της Ευρώπης και να μην πετύχουν ούτε έναν. Και επειδή θα το ακούσω ως δικαιολογία, δεν φταίει μόνο ο Σόλιντ. Εντάξει, ο Λέμενς ήταν αποκλειστικά δική του επιλογή. Ο Ντάνι, όμως, ήταν του Ολυμπιακού και όχι του Νορβηγού και τον Ντομί τον πρότεινε ο Σόλιντ, τον τσέκαραν οι σκάουτερ του Ολυμπιακού και έτσι αποκτήθηκε...