Ο Πανιώνιος και η Ευρωλίγκα (SportDay / Τόλης Κοτζιάς)

Ύστερα από μία περίοδο επιτυχημένη από πλευράς αποτελέσματος, και μιλάμε για τη σεζόν 2004-2005 (τρίτη θέση και δύο νίκες στους ημιτελικούς απέναντι στον Παναθηναϊκό), ο Πανιώνιος αποφάσισε το καλοκαίρι του 2005 να αλλάξει κατά μεγάλο ποσοστό το ρόστερ του.

Ο Γιώργος Σιγάλας ανηφόρισε στον Αρη, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος τράβηξε για τα ξένα, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα, και ο Τράβις Ουότσον δεν μπορούσε να πει όχι στο τεράστιο συμβόλαιο που του προσέφερε η Φορτιτούντο Μπολόνια. Ετσι, ο Μέμος Ιωάννου, ο άνθρωπος που είχε οδηγήσει την ομάδα της Νέας Σμύρνης στην τρίτη θέση, αναγκάστηκε να φτιάξει ομάδα σχεδόν από τη αρχή και με βάση τον Νίκο Οικονόμου. Οι μεταγραφικές κινήσεις που έγιναν δεν ήταν οι ενδεδειγμένες και, σε συνδυασμό με το πείραμα της μεταφοράς της έδρας από το κλειστό της οδού Αρτάκης στο Ελληνικό, υπήρξε ως αποτέλεσμα μία αποτυχημένη σεζόν. Ο Ιωάννου κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά έφυγε, ως απόρροια της κάκιστης πορείας της ομάδας, και ο Νίκος Λινάρδος, που τον διαδέχτηκε, δεν μπόρεσε να φέρει στα ίσια το... καράβι. Μόλις και μετά βίας ο Πανιώνιος μπήκε στα πλέι οφ και βέβαια έχοντας αντίπαλο τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό ούτε καν μπόρεσε να απειλήσει.

Ετσι, πέρυσι το καλοκαίρι ο πρόεδρος της ΚΑΕ, Ηλίας Λιανός, είχε το δύσκολο έργο να φτιάξει και πάλι ομάδα από την αρχή. Η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι έπρεπε να βρει και προπονητή. Η προτεραιότητά του ήταν ξένος και πρώτος στόχος του ο Λούκα Παβίσεβιτς. Ο κάποτε -ως παίκτης- πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, που διανύει τα πρώτα χρόνια της προπονητικής του πορείας, έθελξε την περσινή χρονιά, όταν καθοδήγησε με επιτυχία τη σερβική Χέμοφαρμ. Κυρίως η πορεία του στο ULEB Cup, στο οποίο για λεπτομέρειες δεν απέκλεισε τον Αρη και δεν πήγε στον τελικό, ήταν εκείνη που «τράβηξε» περισσότερο τον Λιανό. Μόνο που στις πρώτες επαφές των δύο ανδρών δεν υπήρξε σύγκλιση στο οικονομικό. Τόσο πολύ, που ο πρόεδρος του Πανιωνίου στράφηκε σε άλλες επιλογές. Και δεν άργησε να βρει τον επόμενο. Ο Γιούρι Ζντοβτς, με ελάχιστη προπονητική εμπειρία, ήταν ο εκλεκτός. Ήρθε μάλιστα στην Αθήνα, έπιασε δουλειά, αλλά έπειτα από 4 μέρες επικαλέστηκε προσωπικό πρόβλημα και γύρισε στην πατρίδα. Φτου και από την αρχή πάλι για τον Πανιώνιο, που, όμως, δεν δυσκολεύτηκε και πάλι να βρει τον εκλεκτό. Αυτή τη φορά προερχόταν από την ισραηλινή αγορά. Ο Σαρόν Ντρούκερ δούλεψε πέρυσι στη Λοκομοτίβ Ροστόφ και έχοντας και ένα ULEB Cup στο βιογραφικό του έμοιαζε ως πολύ καλή λύση. Όπως και ο Ζντοβτς, έτσι και ο Ισραηλινός ήρθε στην Αθήνα και έπιασε δουλειά. Αυτός, όμως, δεν κάθισε ούτε δύο μέρες. Τον... τρέλανε η πλούσια πρόταση της Λιέτουβος Ρίτας και αφού πήρε το Ο.Κ. από τον Λιανό, πήγε στη Λιθουανία. Παρεμπιπτόντως εκεί δεν κάθισε παραπάνω από τρεις μήνες, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έβαζε τους Λιθουανούς παίκτες, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με τις βουλές της διοίκησης.

Και πάλι στα κρύα του λουτρού, λοιπόν, ο Πανιώνιος. Και αφού ούτε ο Λούκα Παβίσεβιτς είχε βρει αυτό που ήθελε, οι «κυανέρυθροι» τον ξαναπλησίασαν. Αυτή τη φορά τα βρήκαν στα χρήματα και ο Σέρβος προπονητής άρχισε την ανοικοδόμηση της ομάδας.

Υπό την πίεση του χρόνου ο Παβίσεβιτς δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα και εκτός των άλλων εμπιστεύτηκε τέσσερις συμπατριώτες του. Ο Τόμισλαβ Τόμοβιτς ήταν μετρίως μέτριος και είδε την πόρτα της εξόδου πολύ γρήγορα. Ντράγκαν Ντόιτσιν και Βλάντισλαβ Ντραγκοΐλοβιτς είναι θετικοί, μόνο που ο πρώτος πληρώθηκε λίγα και ο δεύτερος πολλά. Τέλος, ο έμπειρος Ντράγκαν Λουκόφσκι αποτελεί εγγύηση, μόνο που στα μέσα της χρονιάς τραυματίστηκε και έχασε το υπόλοιπο της σεζόν. Σε αυτούς ο Παβίσεβιτς προσέθεσε τον -εγγύηση- Αμερικανό Αντρέ Χάτσον και τον ανερχόμενο Κένεντι Ουίνστον, όπως επίσης τον έμπειρο Νίκο Χατζή και τον Παναγιώτη Καυκή, που δοκιμάστηκε ένα μήνα (!) πριν αποκτηθεί. Όλοι αυτοί μαζί με τους «παλιούς» Περπέρογλου, Αγγελόπουλο, Μαυροειδή και Βασιλόπουλο ξεκίνησαν μια δύσκολη απ’ όλες τις πλευρές σεζόν.

Η χρονιά έγινε ακόμα δυσκολότερη, διότι με το καλημέρα προέκυψε ήττα-σοκ στο Κύπελλο από το Ρέθυμνο. Ο κόσμος, που ούτως ή άλλως δεν έβλεπε με καλό μάτι τη σερβοποίηση, αντέδρασε, αλλά το καλό ήταν ότι στις τάξεις της ομάδας ουδείς έχασε την ψυχραιμία του. Όλα γλύκαναν με το καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα και το «4 στα 4». Στο κρας τεστ με τον Αρη στο Ελληνικό μαζεύτηκε 3.000 κόσμος, αλλά οι Θεσσαλονικείς πήραν τη νίκη, έχοντας στα υπέρ τους την εμπειρία τους. Ακολούθησαν πολλά παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη, με τον Πανιώνιο να δείχνει πολύ καλό πρόσωπο, να παίζει ποιοτικό μπάσκετ, αλλά να μη δείχνει ικανός για το κάτι παραπάνω. Ισως έφταιξε σε αυτό και το γεγονός ότι τραυματίστηκε ο Λουκόφσκι και η ομάδα της Νέας Σμύρνης πορεύτηκε για μεγάλο διάστημα με μοναδικό αξιόπιστο πλέι μέικερ τον Καυκή, αφού ο Σέρβος Σούμπαρα (αντικαταστάτης του Λουκόφσκι) δεν ήταν επαρκής.

Οι διοικούντες την ΚΑΕ έβλεπαν ότι ο Σούμπαρα δεν «κάνει», αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Οι επιλογές στην αγορά ήταν ελάχιστες και είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ολυμπιακός, που έψαχνε κι αυτός πλέι μέικερ, πήγε και πήρε τον Βρμπτσα Στεφάνοφ, ο οποίος είχε να παίξει μπάσκετ κοντά στους 8 μήνες. Οι «κυανέρυθροι» περίμεναν την ευκαιρία και όταν αυτή προέκυψε δεν την άφησαν να πάει χαμένη. Ο μεγάλης κλάσης Τούρκος πλέι μέικερ, Εντέρ Αρσλάν, έφυγε απχό την Τάου και ο Πανιώνιος, που το... μυρίστηκε, τον έκανε δικό του, βάζοντας βέβαια -όπως πάντα- ο Ηλίας Λιανός βαθιά το χέρι στην τσέπη (80.000 ευρώ για 2 χρόνια). Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Με το «καλημέρα», λίγο έλειψαν οι «κυανέρυθροι» να νικήσουν τον Παναθηναϊκό, η διαιτησία όμως δεν το επέτρεψε. Η μεγάλη νίκη δεν άργησε να έρθει και θύμα ήταν ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ. Ο Αρσλάν έδωσε εκείνο που έλειπε στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, η οποία αγκάλιασε την τέταρτη θέση και στα πλέι οφ θα κοιτάξει να πετύχει το κάτι παραπάνω. Οπου «παραπάνω», δεν μιλάμε για τίποτε άλλο, παρά για την έξοδο στην Ευρωλίγκα. Ο στόχος είναι δύσκολος, αλλά οι του Πανιωνίου θα το παλέψουν, ώστε να κλείσουν μία περιπετειώδη χρονιά με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο.