Χρωστάει εξηγήσεις (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Το να πανηγυρίζουμε για τη μαλακή ποινή που μας έριξε η UEFA για τα επεισόδια με την Τουρκία είναι σαν να ζητάμε να επαναληφθούν. Και από πλευράς ΕΠΟ υπάρχουν δύο πράγματα που οφείλει να κάνει. Είναι να ενημερώσει την Αστυνομία ποιοι είναι αυτοί που πήραν τα μπλοκάκια στους χώρους των επεισοδίων και να κοιτάξει να μην τους ξαναδώσει. Οτιδήποτε από τα δύο παραλειφθεί, είναι σαν η ΕΠΟ να υποκινεί τα επόμενα επεισόδια. Τα οποία ας μη νομίζετε ότι επειδή το ματς γίνεται στην Κρήτη αποκλείονται. Η μίμηση στον χώρο των χούλιγκαν είναι κίνητρο, η ευκαιρία για τους «συναδέλφους» της Κρήτης να πουν «εδώ το κάναμε μεγαλύτερη κόλαση» ελκυστική και η Αθήνα δεν είναι η μόνη πόλη που έχει ακροδεξιούς υπερεθνικιστές πιτσιρικάδες που θέλουν να δείξουν τι «Ελληνάρες» είναι στην ασφάλεια ενός εντός έδρας ματς. Τέλος πάντων, ο πρόεδρος της ΕΠΟ Βασίλης Γκαγκάτσης χρωστάει στον κόσμο δύο εξηγήσεις.

Η πρώτη είναι αν υπήρξαν ποτέ κατάλογοι με τα στοιχεία αυτών που αγόρασαν εισιτήρια με την Τουρκία στο Καραϊσκάκη και η δεύτερη τι έκανε και ο Ντέμης Νικολαΐδης πρέπει να του είναι ευγνώμων. Γιατί ο Νικολαΐδης προκάλεσε δημόσια τον Γκαγκάτση να το πει και μέχρις ότου ακουστεί η χάρη, αυτό που είπε ο πρόεδρος της ΕΠΟ μπορεί να θεωρείται αυθεντικό παρολί. Τέλος πάντων, να υπερηφανευόμαστε ότι ο Θόδωρος Θεοδωρίδης μπορεί να καθαρίζει τις βρομιές μας στην UEFA δεν είναι έπαινος, αλλά παραδοχή ότι τη γλιτώνουμε επειδή μπορούμε και στήνουμε δικαστήρια έχοντας τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. Αντίθετα, με τη μαλακή ποινή της UEFA, για την οποία δεν χρειάζεται και να υπερηφανευόμαστε, μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για το ότι έγινε Ελληνας ο Ντανιέλ Μπατίστα. Του οποίου η ομάδα που προπονεί, ο Διαγόρας, προχθές έπαιζε εναντίον της Ρόδου. Το ματς τελείωσε ισόπαλο, παρά την προσπάθεια ακόμα και του διαιτητή, που άφησε τον Διαγόρα με εννέα παίκτες.

Ετσι η Ρόδος που κυνηγάει την άνοδο στη Β' Εθνική, δεν μπόρεσε να πάρει τους τρεις βαθμούς που χρειαζόταν. Μετά το ματς, λοιπόν, ο Ντανιέλ Μπατίστα είπε ότι ο παίκτης της Ρόδου Λευτέρης Τρούλλης τού παραπονέθηκε για το ότι ο Διαγόρας δεν κάθισε να χάσει, αφού δεν χρειαζόταν τους βαθμούς. Ο Μπατίστα απάντησε ότι, αν και η ομάδα του ήταν αδιάφορη, δεν είχε κανένα λόγο να κάτσει και να χάσει το ματς. Δύο συμπεράσματα: πρώτον, το ότι η χώρα που γεννήθηκες δεν έχει καμία σχέση με τη χώρα που μπορεί να τιμήσεις και μέσα στους νταραβεριτζήδες του ελληνικού ποδοσφαίρου η συμπεριφορά του Μπατίστα ήταν υποδειγματική. Δεύτερον, ότι το παιχνίδι της Ρόδου με τον Διαγόρα παρακολούθησαν τρεις χιλιάδες άτομα. Την επόμενη φορά θα το παρακολουθήσουν ακόμα περισσότερα και αυτό ας το σκεφτούν οι πρόεδροι της Σούπερ Λίγκας που διαμαρτύρονται για τις άδειες κερκίδες, όταν οι ίδιοι της άδειασαν με τις ετήσιες ομορφιές του ποδοσφαίρου.


O εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γιώργος Σανιδάς ζήτησε να συναντηθεί με τους διευθυντές των αθλητικών εφημερίδων. Είναι άγνωστο τι θα πει, αλλά μπορεί να προβλεφθεί ότι θα τους ζητήσει να στηρίξουν τη μάχη κατά του χουλιγκανισμού. Αίτημα που θα πρέπει να απορριφθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Η λογική με την οποία κινείται ο εισαγγελέας Σανιδάς και φάνηκε σε προηγούμενες συναντήσεις του με δημοσιογράφους είναι της μετριοπάθειας αλλά και της παροχής πληροφοριών: «Θέλω αυτοσυγκράτηση στους τίτλους και συμμετοχή στον αγώνα κατά του χουλιγκανισμού». Νομίζω ότι και για τα δύο η απάντηση πρέπει να είναι «Οχι».

Υπάρχουν τίτλοι για άρρωστους και αυτοί που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο όλο και κάποια μούρη ξέρουν που μπορεί να έχει εμφανιστεί σε φωτογραφία με επεισόδια. Οι τίτλοι και τα κείμενα των εφημερίδων αφορούν την ΕΣΗΕΑ και τους συναδέλφους αυτών που τα γράφουν και τον εισαγγελέα. Εάν οι τίτλοι είναι μηνύσιμοι, ο εισαγγελέας δεν έχει παρά να κάνει το καθήκον και να ασκήσει δίωξη στους συντάκτες του. Συζήτηση όμως δεν μπορεί να γίνει. Οσο για τη «συνεργασία» δημοσιογράφων και εισαγγελέα, παρ' όλο που λόγω του χουλιγκανισμού μοιάζει ελκυστική, οι μακροχρόνιες επιπτώσεις της είναι αρνητικές. Η δημοκρατία βασίζεται στον διαχωρισμό των εξουσιών, που ισχύει ακόμα και για την τετάρτη εξουσία, του Τύπου. Οταν οι εξουσίες συνεργάζονται, είναι κακό μαντάτο για τον πολίτη. Οπως και όταν ο εισαγγελέας αποφασίζει να επιβάλει τα πιστεύω του στην κοινωνία.

Εδώ και μήνες εφημερίδες και περιοδικά έχουν πλακωθεί να σακουλιάζουν τσόντες για να αυξήσουν την κυκλοφορία τους. Για παράδειγμα το «Παρασκευή και 13» πρέπει να έχει βάλει τόσες που ο πιστός αναγνώστης του να ανοίγει τσοντάδικο. Βάζοντας ένα «απαγορεύεται η πώληση σε άτομα κάτω των 18 ετών», η πώληση έμοιαζε νόμιμη. Και όλοι ζούσαμε ευτυχισμένοι, μέχρι η «Αθλητική Ηχώ» να βάλει την τσόντα και να εκτιναχθεί η κυκλοφορία της. Η επόμενη κίνηση έμοιαζε να αφορά την «Ηχώ» και μόνο. Ψιλοτσόντα είχε βάλει και το «Sportime», αλλά όταν η «Ηχώ» έβαλε Γκουσγκούνη η κυκλοφορία της εκτινάχθηκε. Ηταν μια πολιτιστική δικαίωση που δείχνει ότι είμαστε έθνος ανάδελφον, περισσότερο από τη θρησκεία ή τη γλώσσα. Γιατί όταν ο γιος «το παίζει» με την ίδια τσόντα που «το έπαιζε» ο πατέρας του πριν από 30 χρόνια σημαίνει ότι η φυλή μας έχει και ζωή και συνέχεια. Καλώς, λοιπόν, και όποιος εκδότης ήθελε μπορούσε να το περάσει στο ντούκου ή να αντεπιτεθεί βάζοντας την «Πριγκίπισσα της πίσω πόρτας» με την Τίνα Σπάθη.

Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Συνήγορος του καταναλωτή. Ο οποίος μετά από ένα χρόνο με τσόντες στις εφημερίδες ευαισθητοποιείται συμπτωματικά όταν εκτινάσσεται η «Ηχώ», με το κείμενο του σκεπτικού να προβάλλεται στο απευθείας ανταγωνιστικό «Derby» αλλά και στο «Goal» και τον εισαγγελέα να αντιδρά κεραυνοβόλα. Ακόμα και αν όλα είναι συμπτωματικά, κάποιες σκέψεις υπάρχουν.

Ο Συνήγορος του καταναλωτή κινείται είτε αυτεπάγγελτα είτε κατόπιν καταγγελίας. Δεν θα εξετάσω ποιος έκανε καταγγελία, αφού βρίσκεις εύκολα κάποιον να κάνει τον ρουφιάνο, αλλά θα εξετάσω αν η καταγγελία έγινε μόνο κατά της «Ηχούς». Και η ερώτηση είναι: ο Συνήγορος του καταναλωτή σκοπεύει να κινηθεί μόνο κατά της «Ηχούς» ή και κατά των άλλων εφημερίδων και περιοδικών που σακουλώνουν τσόντες; Επίσης, πώς προσδιορίζεται κατά τον Συνήγορο του καταναλωτή η τσόντα; Από το αν υπάρχει εντελώς γυμνό σώμα, αν υπάρχει διείσδυση ή αν υπάρχει καλλιτεχνική αξία στο δημιούργημα; Γιατί αν είναι το τελευταίο, να πω ότι οι ταινίες του Γκουσγκούνη είναι ντοκουμέντα μιας συγκεκριμένης περιόδου, η δε σειρά των «βλάχων» με το έμμετρο κείμενο έχει ανεκτίμητη πολιτιστική αξία, διότι καταγράφεται μία μοναδική έκδοση του γνωστού από τις παιδικές εκδρομές «Μανωλιού».

Συμπερασματικά, αυτό που έχω να καταθέσω είναι ότι η εμπλοκή κρατικών και ημικρατικών Αρχών στον Τύπο αρχικά μπορεί να φέρει κάποια οφέλη, όπως περισσότερα φύλλα, σε κάποιες εφημερίδες. Τελικά όμως αυτό που κάνουμε είναι να παραχωρούμε εξουσίες που κατακτήθηκαν με αγώνες. Θυμάμαι πολύ καλά τη δικτατορία, όταν για να κυκλοφορήσει το «Playboy» έπρεπε να καλύπτουν τις ρώγες από τα βυζιά με μαρκαδόρους. Δεν δέχομαι να παραχωρήσω τον ρόλο του λογοκριτή σε κανέναν κύριο Ιωάννη Δ. Αδαμόπουλο, που εμφανίζεται σαν συνήγορος του πολίτη. Δεν δέχομαι να γίνω συνεργάτης της Αστυνομίας, εκτός των περιπτώσεων που καλούμαι ως πολίτης και ως δημοσιογράφος και η κλήση αφορά συγκεκριμένο έγκλημα.

Εκτός από τις περιπτώσεις που εμφανίζονται παιδιά που άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτά να παίξουν ή ασκείται πραγματική βία, νομίζω ότι το περιεχόμενο στις τσόντες αφορά και μόνο τον ιδιοκτήτη τους. Θα έπρεπε να βρίσκονται σε κοινή θέα, όπως τα περίπτερα; Πιθανότατα όχι, αλλά σε περίπτωση που πρέπει να απαγορευτεί θα πρέπει να απαγορευτεί για όλα τα έντυπα και με συγκεκριμένους όρους. Να μην υπάρχει γυμνό, να μην υπάρχει γυμνό με θέα εμπρός, να μην υπάρχει διείσδυση και τα σχετικά. Το να πεις ότι τώρα εμφανίστηκαν τσόντες στα μανταλάκια των εφημερίδων είναι υποκρισία. Περιοδικά με τσόντες, περιοδικά που έχουν VHS με τσόντες και τα τελευταία χρόνια DVD είναι κρεμασμένα εδώ και δεκαετίες στα περίπτερα της Ομόνοιας.

Φυσικά υπάρχει και η θέση ότι η πορνογραφία υποβιβάζει τη γυναικεία υπόσταση και είναι οικονομική εκμετάλλευση, διότι δεν νομίζω ότι αυτές που παίζουν στις ταινίες είναι εκκεντρικές εκατομμυριούχες που αποφάσισαν να το κάνουν μπροστά στον φακό με τον Γκουσγκούνη. Αγαθές ήταν, που νόμιζαν ότι ανοίγουν οι πύλες του Χόλιγουντ με την ταινία ή μπατίρισσες που στηνόντουσαν για το μεροκάματο. Αλλά ποιοι είμαστε στον αθλητικό Τύπο να κρίνουμε την εκμετάλλευση; Στο κάτω κάτω, ποια είναι μεγαλύτερη εκμετάλλευση; Το να πεις σε μια μπατίρω «Πάρε αυτά για να το κάνεις μπροστά στην κάμερα» ή να βρεις έναν νεαρό Αλβανό μετανάστη, και να του πεις «Πάρε αυτά τα χαπάκια, κατέβασέ τα και μη ρωτάς τι είναι» για να σηκώσει 200 κιλά; Η μία διακινδυνεύει τη διάμετρο τού... καταλαβαίνετε τι και ο άλλος το μέγεθος του συκωτιού του.