Γιατί μας τη σπάει ο Μουρίνιο (SportDay / Μιχάλης Τσόχος)

Λίγο πριν από την έναρξη του χθεσινού ημιτελικού της Τσέλσι με τη Λίβερπουλ μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν Ελληνα τεχνικό από τους πλέον προβεβλημένους. Κάνοντας συζήτηση καφενείου για το ματς που ακολουθούσε και θα βλέπαμε και οι δύο τηλεοπτικά μου είπε: «Ματς όπως το χθεσινό (σ.σ.: προχθεσινό) ανάμεσα στη Μάντσεστερ και τη Μίλαν αποκλείεται να δούμε. Ειδικά αν βάλει πρώτη γκολ η Τσέλσι θα τελειώσει εκείνο το λεπτό το ματς». Η πρόβλεψη από την πραγματικότητα δεν απείχε πολύ. Το ματς δεν τέλειωσε ακριβώς όταν μπήκε το γκολ της Τσέλσι, αλλά από εκείνο το σημείο και έπειτα δεν είχε καμία σχέση. Ο προπονητής που λέγαμε μιλούσε για τον επαγγελματικό τρόπο, με τον οποίο ο Μουρίνιο «κλειδώνει» τα ματς. Εγώ πάλι εκνευρίζομαι με τον επαγγελματισμό του Μουρίνιο και κυρίως με το «κλειδώνει» τα ματς. Εντάξει, μαζί του είμαι όσον αφορά την αποτελεσματικότητά του και δεν αμφισβητώ ούτε στο ελάχιστο τη στρατηγική του, αλλά πειράζει που όταν κάθομαι να δω ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ προτιμώ το προχθεσινό Μάντσεστερ - Μίλαν από το χθεσινό Τσέλσι - Λίβερπουλ; Λυπάμαι, αλλά έστω και αν το προπονητικό μεγαλείο του Μουρίνιο δεν είναι προς αμφισβήτηση εμένα μου τη... σπάει για να το πω απλά. Προτιμώ τον γέρο και ξεπερασμένο σερ Αλεξ, που και αυτός έφτιαξε τη δική του αυτοκρατορία, από τον Πορτογάλο, που πιθανότατα ως προπονητής είναι καλύτερος. Ομολογώ ότι αν ήμουν πρόεδρος ομάδας πιθανότατα θα προτιμούσα τον Μουρίνιο από οποιονδήποτε άλλον, αλλά δεν είμαι πρόεδρος και ούτε πρόκειται να γίνω.

ΥΓ.: Ετσι όπως είδα τους δύο ημιτελικούς και ανεξάρτητα από το ποιος θα προκριθεί ή θα το πάρει, σχημάτισα την εντύπωση ότι η πιο «φτωχή» ομάδα σε έμψυχο δυναμικό και συνεπώς και σε ποιότητα από τις τέσσερις είναι η Λίβερπουλ. Αν το πάρει και φέτος θα το οφείλει στη φανέλα της και τον κόσμο της.