Ο όνος, το κλήμα και το κρίμα... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Aς υποθέσουμε ότι ένα όνειρο τρελό -και εξ ορισμού απατηλό- γίνεται, αίφνης, πραγματικότητα: οι αγώνες της Σούπερ Λίγκας προσφέρουν πολύ καλό θέαμα. Κάμποσες ομάδες δείχνουν ότι διαθέτουν άσους-μικρογραφίες των Κακά και Ρούνεϊ. Κανένα γήπεδο δεν είναι ανυπόφορο αχούρι ούτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπεί σε πυγμαχικό ρινγκ.

Πιστεύετε ότι, έστω κι έτσι, η προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα θα έφθανε στα επίπεδα των παλιών καλών καιρών; Θα κόβονταν πάνω από τρία εκατομμύρια εισιτήρια, όπως είχε συμβεί το 1985-1986; Ο μέσος όρος ανά αγώνα θα υπερέβαινε τον πήχη των 10.000, όπως σταθερά συνέβαινε από το 1983-1984 έως και το 1987-1988; Η απάντηση είναι όχι.

Ασφαλώς, εάν γίνονταν το προαναφερθέντα ευεργετικά θαύματα στον ποδοσφαιρικό μας μικρόκοσμο, η εικόνα των κερκίδων δεν θα ήταν τόσο αποκαρδιωτική. Ισως να μη μετρούσαμε τέσσερα γήπεδα -επί συνόλου οκτώ- που δεν «είδαν» καν 2.000 ανθρώπους, όπως έγινε την περασμένη Κυριακή. Η ανάκαμψη θα ήταν αισθητή, αλλά μόνο με τα σημερινά μέτρα και σταθμά. Μόνο.

Τα γεμάτα γήπεδα, στην Ελλάδα, ήταν σήμα κατατεθέν μιας εποχής που χαρακτηριζόταν από περισσότερη εξωστρέφεια και κέφι, από λιγότερη σωματική και ψυχική κόπωση. Η σύγχρονη «εποχή του καναπέ» δεν θα μπορούσε να αφήσει το ποδόσφαιρο ανεπηρέαστο.

Εκτός των άλλων, έχουν επέλθει δραματικές αλλαγές στις σχέσεις της ελληνικής κοινωνίας με τον ελεύθερο χρόνο. Ενα, μόνο, παράδειγμα: σύμφωνα με έρευνα του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO) που δημοσιεύτηκε πέρυσι, το 73,2% των Ευρωπαίων (15 κράτη-μέλη) δεν εργάζεται ποτέ την Κυριακή. Στην Ελλάδα, όμως, μόνο το 56,9% δεν δουλεύει ποτέ την Κυριακή. Το 22,2% , μάλιστα, εργάζεται έως και τέσσερις Κυριακές τον μήνα. Μόνον αυτόν τον παράγοντα να εξετάσει κανείς, δίχως να υπεισέλθει σε άλλες παραμέτρους (οικονομικές κ.λπ.), κατανοεί πολλά.

Υπό αυτές τις συνθήκες, για να προσελκύσουν κόσμο στο γήπεδο οι ελληνικές ΠΑΕ, θα όφειλαν να προσφέρουν κίνητρα ισχυρότατα. Είπαμε, όχι για να αναβιώσουν οι κοσμοπλημμύρες των 70ς ή των 80ς -αυτό είναι ανέφικτο. Απλώς, για να μην καταντήσει το ποδόσφαιρο «άθλημα δωματίου». Αντ’ αυτών, τι έχουμε; Τη γνωστή…σχέση του όνου με το στραβό κλήμα. Κρίμα! Τιμές εισιτηρίων που ενίοτε παραπέμπουν σε… Μπαρτσελόνα ή Μπάγερν. Θέαμα απαράδεκτο και ουδεμία, μέχρι στιγμής, εμφανή στρατηγική για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Οι σχέσεις των φιλάθλων με το ποδόσφαιρο θυμίζουν το παραδοσιακό ρητό «από μακριά κι αγαπημένοι» κι οι σύλλογοι-εταιρείες φαντάζουν μακριά νυχτωμένοι…