Οι μύγες στο σπαθί της φυλετικής καθαρότητας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οταν ο Χουσεΐν Μουμίν μπήκε αλλαγή, έγινε ιστορία: ο πρώτος Πομάκος που φορά τη γαλανόλευκη με το εθνόσημο

Χθες το απόγευμα στη Νεάπολη (φιλικό Ελπίδων Ελλάδας - Αλβανίας), όταν ο Χουσεΐν Μουμίν μπήκε αλλαγή στη θέση του (συμπαίκτη του στον ΠΑΟΚ) Μπαλάφα, έγινε ιστορία: ο πρώτος Πομάκος που φορά, σε οποιοδήποτε ηλικιακό επίπεδο, τη γαλανόλευκη με το εθνόσημο. Υστερα από λίγο μπήκε κι ο Κονέ. Ξέρετε, το... παλιοαλβανάκι. Αύριο μεθαύριο, εκεί θα 'ναι κι ο Νίνης... που δεν θα γίνει Ελληνας ποτέ. Μακάρι κι ο Τάτος, ένας Νίνης Νο 2 με την ακριβώς ίδια οικογενειακή διαδρομή, που τον μάθαμε πρόσφατα απ' το Χαϊδάρι.

Ο βαρύς κι ασήκωτος Ελληνάρας καλείται να αντιμετωπίσει τις μύγες στο σπαθί της φυλετικής καθαρότητάς του. Οχι, ακριβώς, εύκολο. Οπως δεν υπήρξε εύκολο και αλλού. Μπορούμε να ρωτήσουμε τον «Πολωνό» Ολισαντέμπε για την υποδοχή του απ' τους εκ γενετής Πολωνούς. Μπορούμε να θυμηθούμε τη γραφικότητα του Λε Πεν, ως προς τη χρωματική σύνθεση της Γαλλίας. Ωσπου, όταν το έθεσε προ ημερών και στέλεχος των σοσιαλιστών με την ίδια ρητορική, έγινε αντιληπτό ότι δεν ήταν, απλώς, η γραφικότητα ενός ακροδεξιού.

Η μεμονωμένη περίπτωση Μπατίστα, προ δεκαετίας και πλέον, πέρασε δίχως κραδασμούς. Σαν εξωτική νότα, σχεδόν. Ο Ντανιέλ, άλλωστε, και συμπαθής είναι, και αποδεκτός, και (ύστερα από τόσα, πριν γίνει Ελληνας διεθνής, χρόνια εδώ) οικείος. Τώρα, 15 χρόνια απ' το άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία, τα τότε βρέφη ή νήπια έγιναν... επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Φτάσαμε στη φάση της δοκιμασίας των ξενοφοβικών ανακλαστικών μας. Της ανεκτικότητάς μας. Της αλληλεγγύης μας. Το αλβανάκι, το τουρκάκι, μπορεί κάποτε... το πακιστανάκι ή το κινεζάκι. Και πάει, για την ακρίβεια θα πηγαίνει τα επόμενα χρόνια με τα διάφορα -άκια, λέγοντας.

Εάν συμβαίνει να μας έρχεται... κάπως, η απάντηση είναι πως αυτό δεν αναχαιτίζεται. Πουθενά στον κόσμο. Ούτε θα 'πρεπε. Πρόκειται για τη φυσιολογική εξέλιξη της ζωής στον σύγχρονο κόσμο. Οποιος αδυνατεί να συμφιλιωθεί, λυπάμαι, η μοναδική λύση είναι... ξίδι! Η απάντηση στους κρετίνους της Τούμπας είναι η προστατευτική αγκαλιά του Ζαγοράκη στον Νίνη. Η απάντηση στους κρετίνους της «πράσινης» (εις βάρος του Ζαγοράκη) προπαγάνδας, που παρέσυραν κι ένα κομμάτι της «πράσινης» κερκίδας, είναι ότι ο Νίνης έφυγε απ' την Τούμπα με τη φανέλα του Ζαγοράκη.

Ο (τέως πρωθυπουργός της Σουηδίας) Πέρσον έλεγε αυτές τις μέρες στην Αθήνα ότι το περιβόητο «σουηδικό μοντέλο ανάπτυξης», για το οποίο λέμε πολλά και ξέρουμε λίγα, κατ' εξοχήν βασίστηκε στην εργασία των οικονομικών μεταναστών. Θα μπορούσαμε κι εμείς, εάν δεν... ντρεπόμασταν, να πούμε το ίδιο για (το πού, σε τίνων την εργασία, βασίστηκαν) τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ανέκαθεν, παντού στον κόσμο, οι οικονομικοί μετανάστες (βρίσκουν τις τρύπες να) δουλεύουν όπου δεν (καταδέχονται να) δουλεύουν οι γηγενείς. Το ποδόσφαιρο πώς θα μπορούσε να μείνει έξω απ' τον κανόνα; Και, σε τελική ανάλυση, γιατί θα ήταν υγιές να έμενε;

Οποιος χαλιέται, αφού πρώτα καταπιεί το ξίδι, ας σηκώσει το Ελληνόπουλό του απ' το να σαπίζει μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή κινητού, ας καταπολεμήσει το «όραμα» του τυχαίου, ξεκούραστου, κέρδους (απ' τον τζόγο ή το χρηματιστήριο), ας του μιλήσει για την αξία του μόχθου και όχι για την ευκολία... μιας δουλειάς γραφείου, ας το απαλλάξει, το μαλθακό και καλο(κακο)μαθημένο Ελληνόπουλό του απ' το βάρος του κατοχικού συνδρόμου της γιαγιάς («δώσ' στο παιδί να φάει!»).

Εκείνος που είπε ότι για να παίξεις μπάλα χρειάζεται να σε κόβει και λίγο η λόρδα δεν ήταν τρελός...