Η πρόκριση χάθηκε το καλοκαίρι

Δεν είναι λίγες οι φορές που από την βραδινή εκπομπή, και την όμορφη ραδιοφωνική παρέα που έχουμε δημιουργήσει εκεί, έχουμε αναφερθεί στη διαχείριση, από πλευράς διοίκησης κυρίως, της ευρωπαϊκής προοπτικής των σχεδόν μόνιμων πρωταθλητών Ελλάδας την τελευταία δεκαπενταετία.

Με αφορμή το τέλος του φετινού ταξιδιού εκτός συνόρων για την ομάδα του Ολυμπιακού καλό θα ήταν να αναφερθούμε σε κάποια δεδομένα που εν πολλοίς καθόρισαν την πορεία των ερυθρόλευκων.

Πέρυσι τέτοια εποχή ο Ολυμπιακός είχε πετάξει έξω την Ρούμπιν και ετοιμαζόταν για τους αγώνες με την Μέταλιστ, η οποία τελικά και τον έθεσε εκτός συνέχειας της διοργάνωσης στις λεπτομέρειες. Παρά τον αποκλεισμό του, όμως, έβγαζε αγωνιστική υγεία και έδινε την εντύπωση πως το μέλλον του στην Ευρώπη θα ήταν ευοίωνο.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε είχε φτιάξει ένα σύνολο που μπορούσε να σταθεί με αξιώσεις και στις πιο δύσκολες έδρες. Οι εμφανίσεις σε όλα τα εκτός έδρας ματς, από την ήττα στο Λονδίνο από την Άρσεναλ μέχρι και την παγωμένη Ουκρανία και το διπλό απέναντι στην Μέταλιστ, έδειχναν μια ομάδα με πλάνο, αγωνιστικό σχέδιο και παίκτες-προσωπικότητες σε όλες τις γραμμές.

Με Μέλμπεργκ και Αβραάμ στην άμυνα, Ορμπάιθ και Ιμπαγάσα στο κέντρο και Τζιμπούρ και Μιραλάς στην επίθεση, το ταλέντο και η σωστή αντίληψη για το άθλημα ήταν έκδηλα παντού. Αν μάλιστα στους παραπάνω προσθέσει κανείς τους Μαρκάνο, Χολέμπας, Τοροσίδη, Μακούν, Μήτρογλου, Μανιάτη, Αμπντούν αλλά και τους Φέισα, Μοντεστό, παίκτες εργαλεία για πολλές θέσεις, εύκολα αντιλαμβάνεται τόσο το εύρος των επιλογών όσο και το βάθος που είχε στη διάθεση του το τεχνικό επιτελείο της ομάδας.

Το μόνο που ζητούσε αυτό το σύνολο ήταν η ανανέωση κάποιων από τα αγωνιστικά του κύτταρα και την προσθήκη ενός ή δύο το πολύ ποιοτικών λύσεων σε ετήσια βάση με στόχο στην επόμενη τριετία την απόλυτη ευρωπαϊκή καταξίωση.

Τι έγινε τελικά αντί αυτού; Η απόλυτη αποδόμηση του συνόλου του άξονα της περυσινής ομάδας και η προσπάθεια αναπλήρωσης των κενών που δημιουργήθηκαν με ποδοσφαιριστές μικρότερου βεληνεκούς με ταυτόχρονη μείωση του μπάτζετ, η οποία βαφτίστηκε από τα media ως διάθεση ελληνοποίησης, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έγινε καν κίνηση αναπλήρωσης, η διακοπή της συνεργασίας με τον Βαλβέρδε και αντικατάσταση του από τον Ζαρντίμ έναν σχετικά άπειρο προπονητή χωρίς παραστάσεις σε διεθνές επίπεδο και με τελείως διαφορετική λογική από τον προκάτοχο του.

Και έτσι έμεινε ο Ολυμπιακός να αναζητά λύσεις εκ των έσω για να παραμείνει στο ίδιο επίπεδο. Θα πει κάποιος ότι οι Μέλμπεργκ, Μαρκάνο και Ορμπάιθ δεν ήθελαν να μείνουν, αν και για τον τελευταίο ακούγεται πως ο Ζαρντίμ δεν τον ήθελε, ο Μακούν ήταν ακριβός και ο Μιραλάς στην προοπτική καριέρας στην Αγγλία δύσκολα θα έμενε. Σωστά, αλλά δεν έγιναν και οι κατάλληλες κινήσεις για να βρεις τους νέους. Στην άμυνα αντί του Σουηδού, και έχοντας δεδομένη την απουσία και του Αβραάμ, αποκτήθηκαν ο σχεδόν συνομήλικος του Κοντρέρας και οι Σιόβας, Μανωλάς.

Θυμηθείτε μόνο πόσο ψηλά έπαιζε η άμυνα πέρυσι σε σχέση με φέτος, αφού οι Μανωλάς και Σιόβας όταν βγουν εκτός περιοχής αποτελούν πηγή κινδύνων για την εστία του εκάστοτε τερματοφύλακα, ενώ υπάρχει και σαφής αδυναμία στην ανάπτυξη όταν πρέπει το παιχνίδι να ξεκινήσει από την άμυνα. Στο αριστερό άκρο αντί του Μαρκάνο δεν αποκτήθηκε κανείς αλλά παράλληλα δεν δόθηκαν και ευκαιρίες στον μοναδικό ουσιαστικά αριστερό μπακ στο ρόστερ τον Ζαραδούκα.

Στο κέντρο και μετά την αποχώρηση των Μακούν και Ορμπάιθ αποφασίστηκε να μην γίνει μεταγραφή αμυντικού μέσου, οπότε όλο το βάρος έπεσε στον Μανιάτη και στους Μοντεστό και Φέισα, με τους δύο πλην του Έλληνα μέσου για διαφορετικούς λόγους να μην μπορούν να λογίζονται βασικές λύσεις.

Στην επίθεση, αντί του κομβικού Βέλγου ήρθε ένα πολλά υποσχόμενο ταλέντο, αλλά σε καμία περίπτωση έτοιμος παίκτης, ο Βλαχοδήμος, ο οποίος μάλιστα δεν δηλώθηκε καν στη λίστα για τη φάση των ομίλων του Champions League. Για την κάλυψη των κενών από τη μέση και μπροστά αποκτήθηκε ο Μασάντο, που λόγω κόστους μεταγραφής παρουσιάστηκε κάτι σαν τον Μεσσία που θα έλυνε όλα τα οργανωτικά και εκτελεστικά προβλήματα του ερυθρόλευκου δυναμικού, ενώ επί της ουσίας μόνο ως αντι- Ιμπαγάσα θα μπορούσε να λογίζεται.

Προσθέστε σε όλα τα παραπάνω την ανεξήγητη και χωρίς λογική αλλαγή του αήττητου εντός των τειχών και αξιοπρεπή εκτός αυτών, Ζαρντίμ που περισσότερο μπέρδεψε παρά βοήθησε και την αποχώρηση του Τοροσίδη τον Ιανουάριο με αποτέλεσμα την μετακίνηση του Μανιάτη στο δεξιό άκρο και την ουσιαστική απογύμνωση του κέντρου και θα καταλάβετε γιατί οι ερυθρόλευκοι εμφάνισαν αυτό το πρόσωπο απέναντι στην Λεβάντε μια μικρομεσαία ομάδα της Ισπανίας, όμως.

Πολλοί επικαλέστηκαν ως δικαιολογία για τον τραγικό απολογισμό των μηδέν γκολ και των δύο ηττών και την έλλειψη ανταγωνισμού στο εγχώριο πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ναι δεν συναντά δυσκολίες συχνά στην Superleague ο Ολυμπιακός. Από την άλλη όμως δεν έχει παρουσιάσει και τέτοιο πρόσωπο που να δικαιολογεί την τεράστια διαφορά που έχει αποκτήσει στο φετινό μαραθώνιο, η οποία μάλλον είναι πιο πολύ αποτέλεσμα της πολύ κακής κατάστασης των μέχρι πρότινος ανταγωνιστών του για την κατάκτηση των τίτλων αλλά και της διαιτητικής αβάντας που λαμβάνει κάποιες στιγμές που η πιθανή απώλεια βαθμών θα ήταν ευεργετική.

Σε κάθε περίπτωση όταν αφαιρείς το οξυγόνο από έναν οργανισμό το σοκ που προκαλείς δεν είναι πάντα εύκολα διαχειρίσιμο. Δεν μπορείς να απαιτείς την ίδια δυναμική αλλάζοντας το DNA που με τόσο κόπο απέκτησες. Η διοίκηση του Ολυμπιακού στέρησε με τις επιλογές της το περασμένο καλοκαίρι την ευρωπαϊκή άνοιξη στην ομάδα. Με μεταγραφές τύπου Πίνο και Ντιακιτέ δεν πας μπροστά.

Ο Μαρινάκης σε μια πολύ δύσκολη εποχή επένδυσε σε ένα προϊόν που συνεχώς φθίνει. Οφείλει πρώτα απ' όλα στην δική του επένδυση, και αφού αποτελεί τον πιο ισχυρό πόλο της εγχώριας Λίγκας μαζί με τον άρτι αφιχθέντα Ιβάν Σαββίδη, να βρει εκείνους τους τρόπους που θα αλλάξουν προς το καλύτερο την εικόνα του πρωταθλήματος. Το ευρωπαϊκό μέλλον της ομάδας του περνάει, δυστυχώς ή ευτυχώς, μέσα από αυτό.

Μετά τον ΠΑΟ του 2000- 2003 που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του λόγω διοικητικών παλινωδιών τώρα ήρθε ο Ολυμπιακός του 2012 να βαδίσει στα χνάρια του. Είναι πραγματικά κρίμα γιατί στην περίπτωση των ερυθρόλευκων τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά. Απόλυτο αφεντικό εντός συνόρων, με δικό του γήπεδο και βεβαιωμένα έσοδα, άρα χωρίς άγχος επένδυση, μπορούσε να κάνει ευκολότερα το βήμα προς τα μπροστά.