Το πράσινο φιλί ζωής

Μία από αυτές θα έπρεπε να είναι στην Ελλάδα και το ποδόσφαιρο, όμως τα θεμέλια του αποδείχθηκε πως ήταν εξίσου σάπια με αυτά του ελληνικού κράτους.

Γράφει ο Θανάσης Ράλλης

Πάμε λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν το ποδόσφαιρο ως πρωταρχική τους διασκέδαση και φέτος με αυτά που βλέπουν, βρίσκουν έναν λόγο ακόμα για να πέσουν σε βαριά μελαγχολία.

Αυτή η μελαγχολία αποτυπώθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στο ΟΑΚΑ του πρώτου ημιχρόνου του αγώνα του Παναθηναϊκού με την Τότεναμ. Ένας Παναθηναϊκός που μπήκε στο γήπεδο με όλα αυτά τα αρνητικά σημάδια που μας έχει δείξει από την αρχή της σεζόν μέχρι και τώρα.

Άλλαξε κάτι στο δεύτερο ημίχρονο; Άλλαξε η διάθεση των παικτών. Φάνηκε να μπαίνουν στο γήπεδο διαφορετικά, έτοιμοι να κυνηγήσουν κάτι καλό κόντρα σε μία αγγλική ομάδα που είχε την παραδοσιακή συμπεριφορά που έχουν οι αγγλικές ομάδες στους ομίλους μίας διοργάνωσης.

Τι έκανε τους παίκτες του Παναθηναϊκού να σταθούν αντάξιοι της περίστασης και να φτάσουν στην ισοφάριση δεν θα το μάθουμε. Ίσως να ήταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αφού όλοι πια βλέπουν ότι τα περιθώρια στενεύουν. Ίσως να ήταν μια αναλαμπή που δεν θα διαρκέσει. Ίσως να ήταν η αρχή για κάτι καλύτερο μέσα στη σεζόν.

Αυτό που μετράει είναι ότι έστω και για μερικές στιγμές έδωσαν κουράγιο στους φιλάθλους της ομάδας που είδαν την καρδιά τους να μαυρίζει πολλές φορές μέχρι τώρα και ας είμαστε ακόμα τόσο νωρίς στη σεζόν.

Και στο τέλος αυτό μετράει περισσότερα από όλα τα άλλα. Και από εμφανίσεις και από αναλύσεις και από προβλέψεις για τη συνέχεια.