Πέντε μήνες χωρίς τηλεόραση

Διαβάστε σήμερα στο Heartbreak Hotel: Το μοναδικό μειονέκτημα που είχε το σπίτι στο οποίο μετακόμισα πριν από λίγους μήνες, ήταν ότι δεν είχε κεραία τηλεόρασης. Στην αρχή αγχώθηκα λιγάκι, αφού προσπαθούσα να βρω κάτι άλλο για να σπαταλάω μία με δύο ώρες τη μέρα και η αλήθεια είναι ότι δεν έβρισκα τίποτα.

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 30/01/2012, 14:26

Το μοναδικό μειονέκτημα που είχε το σπίτι στο οποίο μετακόμισα πριν από λίγους μήνες, ήταν ότι δεν είχε κεραία τηλεόρασης. Στην αρχή αγχώθηκα λιγάκι, αφού προσπαθούσα να βρω κάτι άλλο για να σπαταλάω μία με δύο ώρες τη μέρα και η αλήθεια είναι ότι δεν έβρισκα τίποτα.

Παρόλα αυτά η τηλεόραση παρέμενε στη θέση της, στολίζοντας τον κατά τα άλλα μινιμαλιστικά διακοσμημένο χώρο. Η συγκεκριμένη διακοσμητική τάση βέβαια δεν ήταν εσκεμμένη, αλλά προήλθε από την απόπειρα να γεμίσω ένα διαμέρισμα 60 τετραγωνικών με έπιπλα που είχα σε σπίτι 30 τετραγωνικών. Δεν χρειάζεται να είσαι ξεφτέρι στα μαθηματικά για να καταλάβεις ότι στον διπλασιασμό του χώρου, τα έπιπλα δεν διπλασιάζονται και αυτά σε όγκο εκτός κι αν έχεις τελειοποιήσει κάποια μοντέρνα εκδοχή της μεθόδου του Προκρούστη, προσαρμοσμένη βέβαια σε έπιπλα και όχι σε ανθρώπους.

Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι αυτό που έκανε ο Προκρούστης ήταν παράνομο. Δεν επιτρέπεται να τεντώνεις ανθρώπους. Δεν επιτρέπεται να τεντώνεις ανθρώπους. Ή μάλλον δεν επιτρέπεται να τεντώνεις όλους τους ανθρώπους.

Το καλό που προέκυψε από αυτή την υπόθεση είναι ότι έχω μπόλικο χώρο για να κάνω περιπάτους μέσα στο σπίτι. Αυτές οι μικρές χαρές της ζωής, το περπάτημα δηλαδή από το σαλόνι μέχρι την κουζίνα χωρίς κανένα εμπόδιο, είναι που με κρατάνε ζωντανό και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω.

Η τηλεόραση λοιπόν παρέμενε διακοσμητική και η μόνη της χρησιμότητα ήταν και είναι να βλέπω κανά dvd ή να την ανοίγω και να βλέπω χιόνια χωρίς ήχο, κάτι που τα Χριστούγεννα μαζί με τα λαμπάκια ήταν πολύ ατμοσφαιρικό.

Άρχισα να σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες αν θα μπω στη διαδικασία να κάνω κάτι γι αυτή την κατάσταση. Αν θα βάλω δηλαδή μια κεραία. Μετά από ώριμη σκέψη που διήρκεσε περίπου τριάντα δευτερόλεπτα, μέχρι δηλαδή να αποσπαστεί η προσοχή μου από κάποια άλλη εξωφρενική σκέψη (στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το γιατί δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα να τηγανίσω ένα αυγό χωρίς να ρίξω μέσα το τσόφλι στην αρχή), αποφάσισα ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να έχω ξανά τηλεόραση.

Τι χάνω δηλαδή; Τις καινούργιες διαφημίσεις που όλοι ξετρελαίνονται για μια βδομάδα και αρχίζουν να αποκαλούν ο ένας τον άλλον ομορφάντρα μου και τα λοιπά; Τα ελληνικά σίριαλ; Όχι, όχι δεν χάνω απολύτως τίποτα. Η μοναδική μου τηλεοπτική διαστροφή τον τελευταίο καιρό είναι να βλέπω αργά το βράδυ όταν γυρνάω σπίτι τα δελτία ειδήσεων στη WEB TV του κάθε καναλιού. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου και το ξέρω, γι αυτό και από την αρχή αποκάλεσα αυτή τη συνήθεια διαστροφή και μάλιστα κακή. Γιατί δεν μπορώ να αρνηθώ ότι κάποιες διαστροφές οδηγούν σε καλό.

Μπορώ να πω όμως ότι αυτή η νέα μου συνήθεια με έχει κάνει να γνωρίσω καλύτερα κάποια συμπτώματα ηλιθιότητας που αρχικά και σε ζωντανή μετάδοση δεν τα παρατηρούσα.

Ξέρω όμως τώρα τι φταίει. Φταίει ότι όλοι όσοι ασχολούνται με την μετάδοση των ειδήσεων έχουν μείνει μία δεκαετία πίσω. Έχουν μείνει στην εποχή που ήταν αυτοί που μετέδιδαν πρώτοι την είδηση. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι πλέον ο κόσμος μπορεί να ξέρει το τι έχει συμβεί πολύ πριν από αυτούς λόγω της μεταδοτικότητας και της αμεσότητας του internet.

Και το χειρότερο είναι ότι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, έτσι η μικρή παράσταση που στήνουν κάθε φορά για να μεταδώσουν ή να σχολιάσουν κάτι δείχνοντας έκπληκτοι ή θυμωμένοι τους κάνει απλά να μοιάζουν ένα μάτσο μίζεροι μεσήλικες δεινόσαυροι. Το χειρότερο είδος δεινοσαύρων και το πιο επικίνδυνο ταυτόχρονα.

Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι θα μας καταστρέψουν. Αυτή η πάστα ανθρώπων θα μας καταστρέψει. Όχι εδώ στην Ελλάδα μόνο, αλλά παντού.

Από την άλλη πλευρά αυτό δεν είναι και τόσο κακό αν το καλοσκεφτούμε. Το να διατηρηθούμε σε μια τέτοια κατάσταση για χρόνια, σίγουρα θα μας μετατρέψει σε φυτά. Η καταστροφή λοιπόν ίσως κάνει αυτούς που θα επιβιώσουν σοφότερους.

Μέχρι τότε ο καθένας από εμάς μπορεί να συνεχίσει να κάνει αυτό που τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Αν αυτό είναι οι μεγάλοι περίπατοι από την κουζίνα στο σαλόνι ή η διατήρηση της τηλεόρασης ως διακοσμητικό, όπως στη δική μου περίπτωση, μπράβο μας.

Τουλάχιστον θα πάμε ευτυχισμένοι.