Μεσάνυχτα στην Αθήνα

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Πάντα μου άρεσαν οι απότομες αλλαγές. Από εκεί που για παράδειγμα κράταγα ανοιχτό το air condition τις νύχτες, την επόμενη μέρα να προσπαθώ να προφυλαχθώ από την καταιγίδα που με κυνηγάει μέχρι να φτάσω στη δουλειά. Θα μου πείτε ότι θα μπορούσα να προφυλαχθώ πολύ εύκολα με μία ομπρέλα. Από την άλλη όμως, έχω ορκιστεί από μικρός ότι δεν θα αποκτήσω ποτέ δική μου ομπρέλα και σκοπεύω να κρατήσω αυτή την υπόσχεση.

Τώρα αν αυτή η ξεροκεφαλιά με οδηγεί στο να γίνομαι «παπί» μια-δύο φορές το χρόνο και πιθανότατα σε μία γερή πνευμονία, ας είναι. Τουλάχιστον δεν θα έχω τύψεις ότι καταπάτησα τις αρχές μου. Όσο ανούσιες και χωρίς νόημα κι αν μοιάζουν σε κάποιους.

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Και εσείς δεν πάτε πίσω. Όλο και κάποια παραξενιά θα έχετε. Από το να μην βάζετε γάλα στον καφέ, να μην μπορείτε τα μανιτάρια, μέχρι το να μην μπορείτε να κοιμηθείτε, αν δεν κάνετε πρώτα το σταυρό σας τρεις φορές το βράδυ.

Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που γουστάρουν τον Γούντι Άλεν και αυτοί που δεν τον μπορούν ούτε καν να ακούν για αυτόν. Θεωρώ τιμή να ανήκω στην πρώτη κατηγορία, γιατί ακόμα και στις μέτριες δουλειές του βρίσκω πράγματα που μ’ αρέσουν. Μία ατάκα, μία εικόνα, μια παράξενη κίνηση, κάτι τέλος πάντων.

Πέρασα στο κλαμπ των φανατικών οπαδών, όχι με κάποια ταινία του (αν και το Take The Money and run θα ήθελα να προβληθεί στην κηδεία μου) αλλά με τα γραπτά του.

Χωρίς καμία συνοχή παρουσίαση σκέψεων, τα περισσότερα από αυτά . Καταλαβαίνετε νομίζω γιατί αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα αναγνώσματα μου.

Η νέα του ταινία, «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Όχι γιατί αλλάζει τα κινηματογραφικά δεδομένα. Ούτε γιατί είναι η καλύτερη του. Αλλά γιατί έχεις όλες του τις εμμονές με τις τέχνες φιλτραρισμένες τόσο καλά, που ακόμα και ο πιτσιρικάς που δεν έχει ακούσει στη ζωή του για τον Σκοτ Φιτζέραλντ ή τον Κόουλ Πόρτερ, μπορεί να την παρακολουθήσει άνετα χωρίς να νιώσει μειονεκτικά ή να σιχτιρίσει νομίζοντας ότι βλέπει μία επίδειξη γνώσεων από πλευράς Άλεν.

Η ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία του όμως για μένα είναι ότι πήρε έναν ηθοποιό όπως ο Όουεν Γουίλσον και τον μετέτρεψε σε μία μοντέρνα και πιο προσιτή εκδοχή του. Και έχω την εντύπωση ότι το έκανε άθελα του. Μόνο και μόνο με το σενάριο και τους διαλόγους που έγραψε. Ο Γουίλσον τους πήρε και προσθέτοντας το προσωπικό του στυλ έφτιαξε μέσα από μία απίστευτη κατάσταση, έναν πιστευτό χαρακτήρα.

Και αφού έχει πάρει την απόφαση να οργώσει την Ευρώπη, ας ελπίσουμε να προλάβει (έχει πατήσει τα 76) να κάνει κάτι και με την Αθήνα, μετά το Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βαρκελώνη.

Ίσως καταφέρει να βρει κάτι θετικό σε μία πόλη που πεθαίνει και μας κάνει, έστω και για λίγο, να ξεχάσουμε το που ζούμε στην πραγματικότητα.

Follow @ThanasisRallis




Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr