Όλη η αλήθεια για τη μετοχή των 670 δισ.

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Μεγαλώνοντας, άκουγα διαφορές περίεργες ιστορίες από τον πατέρα μου. Η πιο σταθερή και δημοφιλής στις επιλογές του, ήταν για το πετρέλαιο στην θάλασσα της Πύλου και για το πως η Ελλάδα κάποτε θα το εκμεταλλευτεί.

Στην ιστορία εμπλέκονταν οι τούρκοι, που δεν μας άφηναν να κάνουμε γεωτρήσεις και οι πουλημένες ελληνικές κυβερνήσεις.

Την δεκαετία του 90’ άρχισε να διαβάζει για τους «Ε» και για το πώς αυτοί οι ανώτεροι έλληνες θα έρθουν κάποια στιγμή στην επιφάνεια και θα δώσουν στο γένος τη θέση που του αξίζει στο παγκόσμιο χάρτη.

Η αντίδραση μου σε αυτές τις ιστορίες ήταν μονίμως η ίδια. Κούναγα το κεφάλι δείχνοντας ότι συμφωνώ, ενώ στην πραγματικότητα πάντα κάτι άλλο σκεφτόμουν, ανάλογα με την ηλικία που βρισκόμουν.

Στην πρώτη δεκαετία της ζωής μου για παράδειγμα είχα εμμονή με τις τσίχλες και τη χρησιμότητα τους , ένας προβληματισμός που επανήλθε δριμύτερος τα τελευταία χρόνια αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Ο πατέρας μου πάντα έκλεινε αυτές τις διηγήσεις χωρίς στην ουσία να καταλήγει κάπου. Ίσως γιατί αυτές οι ιστορίες ποτέ δεν κατέληγαν κάπου. Βέβαια αυτή του η συνήθεια μου κληρονομήθηκε και σπάνια μπορώ να ολοκληρώσω ακόμα και σήμερα μία σκέψη.

Και όλα αυτά προέρχονταν από έναν άνθρωπο που ενώ ήταν στρατιωτικός και μάλιστα από τα 14 του χρόνια, είχε τρομερό πρόβλημα με κάθε μορφής εξουσία. Πως γίνεται αυτό θα μου πείτε; Έλα μου ντε. Ποτέ δεν κατάλαβα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται

Όλες αυτές οι ιστορίες που μας αρέσουν στην Ελλάδα, παίρνουν εντελώς διαφορετική μορφή ανάλογα με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα. Στην εποχή που ζούμε σήμερα υπάρχουν πολλά περισσότερα πρόθυμα αυτιά. Πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, έτοιμοι να πιστέψουν ότι η βοήθεια θα έρθει από κάπου αλλού και ξαφνικά θα μας βγάλει από τον πάτο και θα μας φέρει ξανά στον αφρό.

Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες με το δημοσίευμα του zougla.gr για την μετοχή της «Τράπεζας της Ανατολής». Η αξία της έχει φτάσει σήμερα τα 670 δις. Ευρώ. Ναι καλά διαβάσατε. Δισεκατομμύρια. Και θα σώσει όχι μόνο την Ελλάδα από το χρέος, αλλά και τους κατοίκους της από τα δικά τους χρέη και πιθανότατα θα σώσει και τις ζέβρες που απειλούνται με αφανισμό.

Και σύμφωνα με το δημοσίευμα προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι κανένας δεν έχει σχολιάσει την …αποκάλυψη. Ναι ναι και προκαλεί και συνειρμούς.

Σε αυτό το σημείο να σας καταθέσω την πλήρη αποστροφή μου για τους συνειρμούς και προς οτιδήποτε τους προκαλεί.

Υπάρχει λοιπόν κόσμος που τα πιστεύει όλα αυτά. Και αν του τα σερβίρεις και με την κατάλληλη δόση δράματος, δεν αποκλείεται να βγουν άνθρωποι στους δρόμους και να αρχίσουν να ψάχνουν την Τράπεζα της Ανατολής για να φέρει πίσω τα κλεμμένα. Άσχετο αν για να τη βρουν θα πρέπει να φτιάξουν μια μηχανή του χρόνου και να επιστρέψουν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να φτιάξουν και μηχανές του χρόνου.

Αν έχω μάθει ένα πράγμα στη ζωή μου, εκτός από το πως να απολαμβάνω μακρινούς περίπατους στις όχθες λιμνών (αν και ποτέ δεν έχω ζήσει, ούτε έχω πάει διακοπές κοντά σε λίμνες), είναι να μην περιμένω ποτέ από κάποιον άλλο να με σώσει. Θα το κάνει μόνο για προσωπικό του συμφέρον ή απλά επειδή έχουμε μια κάποια παραπάνω προσωπική σχέση.

Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση. Δεν θα μας σώσει κανείς. Αλληλούια.

Και τώρα πάμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό

Χθες επιβεβαίωσα κάτι που μου έλεγαν εδώ και πολύ καιρό αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Ότι είμαι γκαντέμης δηλαδή. Ο πρώτος σπόρος αμφιβολίας φυτεύτηκε μέσα στο καλοκαίρι, όταν ένα μεσημέρι συζητώντας με το Χρήστο το Ρομπόλη για τις πρώτες του εμπειρίες ως οδηγός σε αυτοκίνητο, ανέφερα το όνομα του ηθοποιού που έπαιζε τον τεράστιο μπάτσο, στη Μεγάλη των μπάτσων σχολή. Λίγες ώρες μετά ο Μπούμπα Σμιθ πέθανε.

Ο δεύτερος σπόρος αμφιβολίας φυτεύτηκε το βράδυ της Τετάρτης. Συζητώντας με τον Αλέξη τον Παπαχρήστο για ένα κομμάτι για τα 20 χρόνια από το Blood Sugar Sex Magic των Red Hot Chili Peppers, του ανέφερα ότι την περίοδο που κυκλοφόρησε, εμείς στην Ελλάδα ήμασταν απασχολημένοι με το να ακούμε όλη μέρα το Losing my religion των R.E.M.

Λίγες ώρες μετά οι R.E.M. ανακοίνωσαν τη διάλυση τους. Ευτυχώς δεν πέθαναν οι άνθρωποι.

Όπως καταλαβαίνετε πρέπει να γίνει κάτι γρήγορα για να βγάλω τη ρετσινιά του γκαντέμη από πάνω μου, αν δεν θέλω ο τάφος να γράφει «Ήταν γκαντέμης ο μαλάκας».

Προτιμώ το σκέτο «Ήταν μαλάκας». Αλληλούια.

Follow @ThanasisRallis




Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr