Ρομπότ ο Φέισα

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Στον τέταρτο όροφο του νοσοκομείου επικρατούσε αναβρασμός. Σε μία διαφορετική μέρα ο συγκεκριμένος όροφος θα ήταν και ο πιο ήσυχος, αφού αποτελούσε τον χώρο υποδοχής των πιο επιφανών ασθενών. Διακριτικότητα λοιπόν, ησυχία και πάνω από όλα κλειστά στόματα. Κάτι είχε εκείνη η ημέρα όμως. Κάτι δεν πήγαινε καλά και ο γιατρός Πετρόπουλος το είχε διαισθανθεί από το πρωί.

Ήταν εκείνη η ώρα που άνοιγε τα μάτια του. Κάθε μέρα η ίδια. Στις 6:00. Τίποτα δε άλλαζε την καθημερινότητα του. Ο γιατρός Πετρόπουλος εκείνο το πρωί σκέφτηκε ότι οι καθημερινές του συνήθειες θα ταίριαζαν περισσότερο σε ένα ρομπότ και όχι ένα θηλαστικό που αναπνέει και σκέφτεται. Ο καφές όμως είχε τελειώσει. Εκείνη η μέρα δεν θα πήγαινε καλά και το ήξερε.

«Ντόινγκ».

Αυτή ακριβώς η αντίδραση του ερχόταν πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό στο μυαλό. «Ντόινγκ». Πάντα το σκεφτόταν όμως και ποτέ δεν το έλεγε. Και πως θα μπoρούσε άλλωστε; Ήταν από τους πιο αξιοσέβαστους ορθοπεδικούς και η εικόνα του θα δεχόταν ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα αν άρχιζε να συμπεριφέρεται παράξενα μπροστά στους ειδικευόμενους και στις νοσοκόμες. «Ντόινγκ» ξανασκέφτηκε και άρχισε να γελάει δυνατά μόνος του. Θα ήταν όντως μια παράξενη ημέρα…

Στο νοσοκομείο

«Έτοιμο το καφεδάκι σας». Η Αλεξάνδρα ήταν η πιο έμπειρη από τις νοσοκόμες, παρόλα αυτά εξακολουθούσε να είναι αυτή που του έφερνε τον δεύτερο καφέ του κάθε πρωί. Εκείνη τη μέρα όμως ήταν ο πρώτος, οπότε δεν έχασε καιρό και ήπιε αμέσως μια γερή γουλιά.

«Τι έχουμε σήμερα;» της είπε. « Τώρα το πρωί τίποτα, αλλά το μεσημεράκι θα μας στείλουν έναν παίχτη από τον Ολυμπιακό. Έχουν ζητήσει μάλιστα το σπέσιαλ πρόγραμμα εξετάσεων. Δεν μας είπαν γιατί».

Σκατά. Το ήξερε ότι κάτι θα του χάλαγε την ηρεμία. Και τα είχε όλα τόσο όμορφα πλασμένα στο μυαλό του. Θα έφευγε κατά τις 6 το απόγευμα, θα πέρναγε μια βόλτα από το σουπερ μάρκετ, θα αγόραζε εκείνες τις ωραίες έτοιμες σαλάτες και ένα οικογενειακό παγωτό από αυτά τα καινούργια τα αμερικανικά με τα ολόκληρα κομμάτια σοκολάτας μέσα.

«Ντοίνγκ» σκέφτηκε.

Λίγες ώρες αργότερα…

«Γιατί πρέπει να κάνουμε όλες αυτές τις εξετάσεις και δεν μένουμε στα βασικά; Αφού τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία». Ο γιατρός Δρυμούτσης ήταν βοηθός του Πετρόπουλου εδώ και δύο χρόνια. Ήταν ο καλύτερος νέος γιατρός στο νοσοκομείο αλλά δυσκολευόταν πάρα πολύ να ακολουθήσει τους κανόνες. Είχε μέσα του αυτή τη νεανική φλόγα που όσο πιο ζωντανή ήταν σε κάποιον σε νεαρή ηλικία, τόσο πιο απότομα έσβηνε όταν οι υποχρεώσεις και οι δυσκολίες της ζωής έρχονταν σε πρώτο πλάνο.

«Πρέπει να ακολουθήσουμε το πρωτόκολλο του σπέσιαλ προγράμματος. Αν αλλάξουμε έστω και ένα από τα δεδομένα μπορεί η εξέταση να θεωρηθεί άκυρη. Καλά δεν σου έχει ξαναζητηθεί σπέσιαλ πρόγραμμα;».

Ο γιατρός Δρυμούτσης συμμετείχε για πρώτη φορά σε τέτοιο project, οπότε η ολική αναισθησία του αθλητή του είχε φανεί παράξενη.

Ο Λιούμπομιρ Φέισα βρισκόταν πάνω στο κρεβάτι, με εκατοντάδες μικρά καλώδια γύρω του και πάνω του. Οι μοναδικοί ήχοι που ακούγονταν στο δωμάτιο, ήταν η αναπνευστική συσκευή και το επίμονο «μπιπ μπιπ μπιπ» του καρδιογράφου. Ακουγόταν και κάτι άλλο όμως. Μολύβι πάνω σε χαρτί. Ο νοσοκόμος Βλασσάκης σημείωνε ακατάπαυστα.

Ο γιατρός Πετρόπουλος παρακολουθούσε έξω από το τζάμι. Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί ο Βλασσάκης σημείωνε με τόση μανία. Φαινόταν αγχωμένος και ταυτόχρονα εκνευρισμένος. Ένας κακός συνδυασμός, που σπάνια οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα, εκτός και αν είσαι σκύλος που κυνηγάει την ουρά του.

Ο γιατρός Πετρόπουλος χτύπησε ελαφρά το τζάμι. Ο Βλασσάκης ούτε καν σάλεψε. Χτύπησε λίγο πιο δυνατά τη δεύτερη φορά. Το μολύβι σηκώθηκε από το χαρτί. Ο νοσοκόμος γύρισε απότομα προς την πηγή του θορύβου. Ο γιατρός του έκανε νόημα να βγει έξω. Ο νοσοκόμος έδειξε να δυσανασχετεί για μια στιγμή αλλά στη συνέχεια σηκώθηκε και πήγε βιαστικά προς την έξοδο.

Ο Λιούμπομιρ Φέισα εξακολουθούσε να βρίσκεται πάνω στο κρεβάτι, με εκατοντάδες μικρά καλώδια γύρω του και πάνω του.

«Τι σημειώνεις; Έχεις δει τίποτα περίεργο;». O Βλασσάκης ίδρωνε και σχεδόν έτρεμε. «Δεν μου έχει συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο. Τα νούμερα απλά δεν βγαίνουν. Οι ενδείξεις δεν είναι ανθρώπινες».

«Ντόινγκ…» σκέφτηκε ο γιατρός Πετρόπουλος. Το προαίσθημα του είχε αρχίσει να βγαίνει αληθινό.

«Θα έλεγε κανείς ότι…», ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του Βλασσάκη, «ότι… οι ενδείξεις του, είναι ενδείξεις μηχανής».

«Ντόινγκ». Αυτή τη φορά ο γιατρός Πετρόπουλος δεν άντεξε και το είπε δυνατά.

Το τελευταίο πράγμα που είδε ο νοσοκόμος Βλασσάκης ήταν το αίμα που γέμιζε τα μάτια του. Στη συνέχεια σωριάστηκε στο πάτωμα, νεκρός από την λεπίδα του Λιούμπομιρ Φέισα που βρισκόταν ακριβώς από πίσω του. Τα μάτια του είχαν αντικατασταθεί από δύο κόκκινες μηχανικές λάμψεις.

«Είσαι ρομπότ…» κατάφερε να ψελλίσει ο γιατρός Πετρόπουλος, ενώ με την άκρη του ματιού του κατάφερε να δει τον Γιατρό Δρυμούτση να ορμάει στη μηχανή. Ο Φέισα ύψωσε τη γροθιά του και χωρίς καν να στρέψει το βλέμμα του εξαπέλυσε μια λεπτή δεσμίδα λέιζερ που έκοψε τον Δρυμούση στη μέση με χειρουργική ακρίβεια.

Το χρώμα του δωματίου από άσπρο είχε μετατραπεί σε βαθύ κόκκινο. Αίμα. Αίμα παντού.

Ο γιατρός Πετρόπουλος είχε κοκαλώσει. Και μάλλον αυτό ήταν που τον έσωσε αφού το τελευταίο θύμα της αιμοβόρας μηχανής ήταν η νοσοκόμα Αλεξάνδρα, η οποία με μία μικρή έκρηξη μετατράπηκε σε εκατοντάδες μικρά αιμάτινα κομματάκια.

Ο λαιμός του Φέισα έστριψε βγάζοντας έναν συρτό μηχανικό ήχο. Τα κόκκινα μάτια του κοίταξαν τον γιατρό Πετρόπουλο.

Ο Πετρόπουλος ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει, όταν είδε τον Φέισα να προσπαθεί να πει κάτι.

Άνοιξε το μηχανικό του στόμα και είπε …«Ντόινγκ».

Ο γιατρός Πετρόπουλος ξαφνικά κατάλαβε τα πάντα.

«Φέρε μου τα χαρτιά να υπογράψω, μου φαίνεται ότι τελικά είσαι περδίκι».

«Ντόινγκ».

Λίγη ώρα μετά ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε ότι ο παίκτης βγήκε σιδερένιος από τις ιατρικές εξετάσεις.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι συνέβη πραγματικά στο γιατρό, τη νοσοκόμα, και τον νοσοκόμο.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr