Δεν τον είχαν και σε μεγάλη εκτίμηση τον Κυριάκο Παπαδόπουλο στον Ολυμπιακό, όσο έπαιζε εκεί. Ή - για την ακρίβεια - όσο ανήκε εκεί, αφού σχεδόν ποτέ δεν έπαιζε. Ούτε οι εκάστοτε προπονητές του, με εξαίρεση τον Κετσπάγια, ούτε η διοίκηση, ούτε ο κόσμος, που τον έβλεπε σαν έναν ακόμα Παπαδόπουλο στο ρόστερ, μαζί με τον Αβραάμ και τον Γιαννάκη. Περισσότερο τον εκτίμησαν όλοι όταν έφυγε, για τα λεφτά που έφερε: 2,5 εκατομμύρια ευρώ δεν έρχονται κάθε μέρα στα ταμεία και σχεδόν ποτέ για παίκτη κάτω των 20 ετών, με ελάχιστες συμμετοχές στην ομάδα του και απλά μπόλικες στις μικρές Εθνικές ομάδες.
«Τι διάολο είδε ο Μάγκατ που δεν είδαμε εμείς;», αναρωτιόντουσαν διάφοροι φίλοι του Ολυμπιακού. «Και πού τον είδε, αφού δεν παίζει;» Τον είδε στους αγώνες της Εθνικής των μικρών σε ηλικία αλλά μεγάλων σε ταλέντο και δυνατότητες και μαγεύτηκε όχι απ’ αυτό που είδε, αλλά απ’ αυτό που θα μπορούσε να φτιάξει, όπως ξέρει να κάνει τόσα χρόνια. Με πρώτη ύλη τη σωματοδομή του Κυριάκου, τα νιάτα του, τη δύναμή του, το άλμα του, τα προσόντα με τα οποία τον προίκισε η φύση, είδε έναν παίκτη που θα μπορούσε να τον πάει «ταμείο» ή να τον πάει «κουβά», ανάλογα με το πόσο θα δούλευε ο μικρός και πόσο θα τον άκουγε. Σε κάθε περίπτωση, ο Μάγκατ έκρινε ότι άξιζε την προσπάθεια και τα χρήματα. Κι ότι για κάθε ξεζουμισμένο και ταλαιπωρημένο Μέτζελντερ, μπορεί να υπάρξει στην ομάδα κι ένας παίκτης πολύ πιο άπειρος αλλά και πολύ πιο «ταύρος», ώστε να αυξάνονται οι επιλογές του.
Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος δεν έπαιξε πολύ φέτος, ούτε με τον Μάγκατ στον πάγκο, ούτε με τον Ράνγκνικ που τον αντικατέστησε. Έγινε κυρίως παίκτης ειδικών αποστολών, έπαιξε ελάχιστα στη «θέση του», του κεντρικού αμυντικού και περισσότερο σε θέσεις «άγνωστες», όπως σαν ακραίο μπακ (κυρίως δεξί αλλά δοκιμάστηκε και αριστερά) και σαν αμυντικό χαφ, με ρόλο να «σκουπίζει» τα πάντα μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και να κάνει δύσκολη τη ζωή των αντίπαλων χαφ. Στο Μιλάνο ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ήταν απλά άψογος. Τα νιάτα του και η φρεσκάδα του, έδεσαν τέλεια με την εμπειρία του Ραούλ, την ταχύτητα του Φαρφάν, την εκτελεστική δεινότητα του Εντού, τα ρεφλέξ του Νόιερ και όλα αυτά μαζί έφεραν μια μεγαλειώδη νίκη επί της Ίντερ και - ουσιαστικά - την πρόκριση στους «4». Για το μετά, κανείς δεν ξέρει, θα το δούμε όταν θα μάθουμε αν θα είναι η Μάντσεστερ ή η Τσέλσι.
Αλλά τι σημασία έχει το «μετά»; Σημασία έχει το «τώρα». Η προσμονή της τετράδας του Champions League, το όνειρο του τελικού. Το να αγωνίζεσαι μαζί με τη ζωντανή ιστορία του θεσμού, τον Ραούλ. Το να βλέπεις το σεντόνι να κουνιέται και να μην είσαι θεατής, αλλά πρωταγωνιστής. Σημασία έχει να φεύγεις και να πηγαίνεις κάπου όπου νιώθεις σημαντικός. Όπου έχεις το κίνητρο να δουλέψεις και να γίνεις καλύτερος, διότι ξέρεις ότι αν γίνει αυτό, θα πάρεις τις ευκαιρίες σου. Σημασία έχει να χαίρεσαι αυτό που κάνεις, όχι για τα λεφτά που βγάζεις, αλλά για όλο το «πακέτο». Αν τα ήξερε όλα αυτά ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, τότε πιθανώς να έβαζε και λεφτά απ’ την τσέπη του για να φύγει μια ώρα αρχύτερα. Αν τα ήξερε όλα αυτά ο Ολυμπιακός, μάλλον θα ζήταγε παραπάνω λεφτά - πάντως για να του δώσει περισσότερες ευκαιρίες ο εκάστοτε προπονητής του, χλωμό. Αν λεγόταν Μοϊσές Παπαδόπουλος ή Κυριάκος Μοδέστος, μπορεί να είχε καλύτερη τύχη.
Ποιος μπορεί να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, πέρα από τους ανθρώπους της Σάλκε που βλέπουν σιγά - σιγά τα λεφτά τους να πιάνουν τόπο κι ίσως τα δουν να αυγατίζουν τα επόμενα χρόνια με μια ενδεχόμενη πώληση; Ο Φερνάντο Σάντος φυσικά. Που ψάχνει αμυντικό χαφ για την Εθνική, αλλά βλέπει μόνο «οκτάρια» και «light» κόφτες (Τζιόλης, Καφές, Μάκος, Κατσουράνης κλπ). Και πλέον βλέπει ένα παιδί με κόκκινα μάγουλα, που ξαφνικά μεγάλωσε και έγινε Άντρας.
Κώστας Βαϊμάκης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
