Μπασκετικά μαθήματα, της ζωής παθήματα

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Αν κάτι μου προκαλεί μελαγχολία αυτή την εποχή, αυτό δεν είναι η σκισμένη σε τρία διαφορετικά σημεία τέντα στη βεράντα μου, που ανάθεμα αν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να τη σενιάρω, ούτε η συνειδητοποίηση ότι τα μαλλιά μου δεν θα είναι ποτέ ξανά κατάμαυρα, αλλά η Πατησίων. Ναι σωστά μαντέψατε. Ο δρόμος. Ειδικά το κομμάτι από την Ομόνοια μέχρι το Πολυτεχνείο. Και δεν με μελαγχολεί λόγω του κόσμου που βλέπω να συχνάζει εκεί. Αυτό που με ενοχλεί είναι το σκοτάδι. Είναι τα κλειστά μαγαζιά και η έλλειψη καλού φωτισμού σε σημεία, λες και γίνεται επίτηδες για να ρίξει ακόμα περισσότερες σκιές.

Στη μέση της διαδρομής στέκεται το ΜΙΝΙΟΝ, για όσους το προλάβατε στις χρυσές του εποχές μαζί με τον ΛΑΜΠΡΟΥΛΟ, ξέρετε τι εννοώ. Προσπαθώ να καταλάβω κάθε φορά που περνάω απ’ έξω τι είναι αυτές οι λάμπες που τρεμοπαίζουν μέσα στην οικοδομή και πίσω από τις σκαλωσιές και τα καλύμματα. Για ποιο λόγο δεν αφήνουμε τα φαντάσματα του χώρου στην ησυχία τους;

Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Πάντα είχαμε ένα θεματάκι με τα φαντάσματα. Είτε δεν τα αποδεχόμαστε, είτε δεν τα αφήνουμε στην ησυχία τους. Δεν σκέφτεται κανένας ότι κάποια στιγμή μπορεί να έρθουμε στη θέση τους (γιατί για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, κανένα φάντασμα δεν γεννήθηκε φάντασμα). Και άντε τότε πάνω στην προσπάθεια μας να κάνουμε ΜΠΟΥ και ταυτόχρονα να μη μας φύγει το σεντόνι που καλύπτει το άυλο κορμί μας, να έχουμε και τον κάθε καραγκιόζη που προσπαθεί να το παίξει Ghostbuster ή ακόμα χειρότερα να παίζει με αυτούς τους πίνακες που καλούν τα πνεύματα.

Άποψή μου είναι ότι κάθε ενέργεια και πράξη μας πρέπει πάντα να υπολογίζεται με γνώμονα την επόμενη ζωή μας. Και μπράβο μου για αυτό.

Από την άλλη πλευρά είμαι τεράστιος θαυμαστής της εναλλαγής συναισθημάτων. Τεράστιος. Σαν αυτή που είχαμε με τους αγώνες μπάσκετ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Δεν θα μπω σε μπασκετικές αναλύσεις γιατί η τεχνική μου γνώση πάνω στο άθλημα, περιορίζεται στη φορά που ο Κοτζιάς μου είχε πει στον μοναδικό αγώνα της ομάδα του ΣΠΟΡ FM που είχα πάει, να «πάρω σύρτη το 4».

Είχα πάει που λέτε στον αγώνα χωρίς καμία ελπίδα να παίξω, αλλά έλα που δυόμισι λεπτά πριν το τέλος του αγώνα, ο Κοτζίας γύρισε προς τον πάγκο και προφανώς ταυτόχρονα έπαθε εγκεφαλικό αφού μου είπε να μπω. Εγώ από την άλλη πλευρά είχα ήδη στρίψει τσιγάρο και περίμενα πότε θα τελειώσει το ματς, οπότε καταλαβαίνετε την έκπληξη μου όταν με κάλεσε το καθήκον. Πήγα δίπλα του για να ακούσω τις οδηγίες.

«Πάρε σύρτη το 4» μου λέει. Επειδή δεν μου αρέσει να δείχνω άσχετος, κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και εντόπισα με την άκρη του ματιού μου το νούμερο 4 της αντίπαλης ομάδας. Ο στόχος είχε κλειδωθεί και η αποστολή μου άρχισε να ξεκαθαρίζει σιγά σιγά στο μυαλό μου.

Αυτό που έκανα για το ένα λεπτό και δέκα δευτερόλεπτα που βρέθηκα στο παρκέ, ήταν να τρέχω σαν τρελός, κυνηγώντας το νούμερο 4. Η στιγμή που θα μπορούσε να καθορίσει την μπασκετική μου καριέρα, ήρθε όταν κόντευα να λιποθυμήσω από το λαχάνιασμα. Για κάποιο λόγο η μπάλα φτάνει στα χέρια μου και είμαι ελεύθερος περίπου στην ελεύθερη βολή. Αποφασίζω να το κάνω.

Θα σουτάρω ρε πούστη, σκέφτομαι.

Κλείνω για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου το μπασκετικό μου είδωλο ως πιτσιρικά, τον Σκότι Πίπεν. Το ινδιάνικο αίμα που άρχισε να κυλάει στις φλέβες μου, δεν βοήθησε ιδιαίτερα την τροχιά της μπάλας που με το ζόρι ακούμπησε το στεφάνι, αφήνοντας πίσω της ήχους απογοήτευσης από τους συμπαίκτες μου και μερικα «δως τη μπάλα ρε μαλάκα τι σουτάρεις» που στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα δύο χρόνια μετά τις σκέψεις μου.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δεν την παλεύω ιδιαίτερα στις μπασκετικές αναλύσεις και αν θέλετε να πείτε και γενικότερα, ποιος είμαι εγώ που θα σας χαλάσω χατίρι.

Εναλλαγή συναισθημάτων λοιπόν. Από τους σχεδόν πενήντα πόντους του Ολυμπιακού κόντρα στη Σιένα στη ήττα μέσα στο ΣΕΦ, και από την πικρή ήττα του Παναθηναϊκού στο τελευταίο σουτ, στη μεγαλειώδη νίκη.

Οι συναισθηματικές μεταπτώσεις πάντα δίνουν χρήσιμα μαθήματα σε αυτόν που τις παθαίνει, ειδικά όταν είναι πρόθυμος να τις αποδεχτεί και να μη θεώρει τίποτα δεδομένο.

Γιατί όπως και να το κάνουμε δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα στα δύο δισεκατομμύρια, να είσαι μονίμως χαρούμενος ή μονίμως στεναχωρημένος. Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, έχεις πρόβλημα και δεν νομίζω ότι διαβάζεις το σωστό κείμενο.

Και κάπου εδώ αντίο. Και μην ανησυχείτε. Έρχονται να μας σώσουν.





Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr