Μαύρη καρδιά και χρυσαφένιοι πνεύμονες

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Το σημερινό μας θέμα είναι τα πάθη και το πόσο εύκολα κόβονται.

Ομολογήστε το! Κάθε φορά που πρέπει να πάτε στο γιατρό, σε οποιονδήποτε γιατρό, διστάζετε. Και αν το αρνηθείτε λέτε ψέματα. Και αν λέτε ψέματα ξέρετε τι θα πάθετε ε;

Πιθανότατα θα έχετε μια πολύ καλή και ήρεμη ζωή με επιτυχίες και λεφτά, αλλά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.

Είναι απόλυτα λογικο όλοι μας να αντιμετωπίζουμε με έναν ενδόμυχο, έστω, φόβο τους γιατρούς. Εγώ πάλι δεν τους συμπαθώ κιόλας ιδιαίτερα, γιατί είναι από τις λίγες κατηγορίες ανθρώπων, που τους μιλάς στον πληθυντικό ακόμα και αν είναι 40 χρόνια μικρότεροι από σένα.

Και γιατί το κάνουμε αυτό; Επειδή υποτίθεται ότι κρατάνε τη ζωή μας στα χέρια τους. Ε και; Και ένας τρομοκράτης ζωσμένος με εκρηκτικά κρατάει τη ζωή μας στα χέρια του, αλλά δεν έχω δει κανένα να του λέει «Λυπηθείτε μας κύριε τρομοκράτα…».

Δεν τους πλησιάζω λοιπόν τους γιατρούς ιδιαίτερα. Αναγκαστικά πάω στον οδοντίατρο καμιά φορά και αυτό όταν η βότκα στο μάγουλο, δεν έχει πια αποτελέσματα έκτος από ένα μικρό έγκαυμα.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όταν μου ανακοίνωσαν ότι στο κτίριο βρίσκεται γιατρός που θέλει να φτιάξει ιατρικό φάκελο για όλους τους υπαλλήλους της εταιρίας, δίστασα. Προσπάθησα με κάθε τρόπο να το αποφύγω. Έπεσα κάτω από το γραφείο μου, μπήκα σε μία ντουλάπα με χαρτιά, έβαλα μια γλάστρα μπροστά μου για να με κρύψει, κατάπια ένα καναρίνι και άλλα τέτοια παρόμοια. Όλα ήταν επιτυχημένα μέχρι που δεν άντεξα άλλο και έπρεπε να κάνω τσιγάρο. Βγήκα από την κρυψώνα μου σφυρίζοντας, τάχα αδιάφορα, με απλανές βλέμμα και τότε με τσάκωσαν. «Που ήσουν τόση ώρα;»

«Έπαιζα τζένγκα, γιατί ποιος με έψαχνε».

Συνήθως όσοι λένε «για να μη στα πολυλογώ» καταλήγουν να πολυλογούν, οπότε για να μη σας τα πολυλογώ, έριξα τα μούτρα μου και κατευθύνθηκα προς την αίθουσα που βρισκόταν ο γιατρός.

Έκατσα διστακτικά αποφεύγοντας την οπτική επαφή και περίμενα τις ερωτήσεις του. Η πρώτη ήταν εύκολη. Πως με λένε. Απάντησα χωρίς δισταγμό. Και η δεύτερη ήταν εύκολη. Αν έχω κάποιο πρόβλημα υγείας. Πήγα να απαντήσω «Ναι, τα βράδια βλέπω στον ύπνο μου ρινόκερους» αλλά δεν το είπα.

«Απ όσο ξέρω όχι» είπα τελικά.

Έβγαλε από την τσάντα του αυτά τα περίεργα ακουστικά, ακούμπησε το δροσερό μεταλλικό πραγματάκι στην πλάτη μου και μου ζήτησε να πάρω βαθιές ανάσες. Ευτυχώς στις πέντε μου είπε να σταματήσω γιατί στην έκτη θα πέθαινα. Ήξερα πολύ καλά το γιατί.

«Καπνίζεις;» μου είπε. Ήθελα πολύ να απαντήσω «όχι, αλλά ο παππούς μου ήταν δίκαννο» αλλά δεν το έκανα. Απάντησα θετικά.

Έβαλε τα ακουστικά στην τσάντα και με απόλυτα φυσιολογικό ύφος μου είπε ότι πρέπει να το κόψω. Το θεωρεί εύκολο φαντάζομαι αλλά τι περιμένεις από ανθρώπους με άσπρες ρόμπες.

«Έχεις έναν βρογχόσπασμο που μπορεί να οδηγήσει σε άσθμα. Κόψτο».

Χαιρέτησα προσπαθώντας να είμαι ευγενικός, αλλά το μόνο που μου βγήκε ήταν δυο τρεις φθόγγοι ενωμένοι.

Έφυγα από την αίθουσα με γοργό βήμα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Στην διαδρομή μέχρι να επιστρέψω στο γραφείο μου σκεφτόμουν ότι αν τελικά πάθω άσθμα, έχω πολλές πιθανότητες να με απαγάγουν. Σε όλες τις ταινίες με τέτοια θεματολογία τα παιδάκια που πέφτουν θύματα απαγωγής έχουν όλα άσθμα.

Και τώρα ομολογήστε το! Εσείς θα το κόβατε τόσο εύκολα;

«Κάπνιζε πολύ. Αλλά ή καρδιά του ήταν μαύρη. Τα πνευμόνια του, όμως ήταν από χρυσάφι. Ή μήπως το ανάποδο;».

Κάπως έτσι θέλω να με συζητάνε.

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr