Απλοί κανόνες για να περάσεις καλά στη γιορτή σου

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Το να μεγαλώνεις, εκτός από τα προφανή μειονεκτήματα –όπως το ότι βρίσκεσαι πιο κοντά στη μέρα που θα αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο και να δεν μπορείς να θυμηθείς ποτέ που έχεις βάλει τις παντόφλες σου- έχει και άλλα πιο πρακτικά και καθημερινά προβλήματα.

Εκεί που ως πιτσιρικάς περιμένεις πως και πώς να έρθουν η γιορτή και τα γενέθλια σου, για να γεμίσεις δώρα και λεφτά, η κατάσταση αλλάζει δραματικά μόλις περάσεις τα 20-25. Ξέρω δεν ανακάλυψα την Αμερική, αλλά κάθε φορά που έρχεται μια τέτοια ημέρα συνειδητοποιώ ότι η τσέπη δεν γεμίζει ποτέ. Αντίθετα. Αδειάζει και αδειάζει και αδειάζει.

Παραδεχτείτε το. Πόσες φορές μείνατε ικανοποιημένοι από τα δώρα που σας έκαναν; Άντε από το ένα. Άντε από τα δύο. Πόσες μπλούζες μεγέθους medium καταραστήκατε όταν είναι ξεκάθαρο ότι το νούμερο σας είναι πλέον τουλάχιστον large και σε ειδικές περιπτώσεις extra large (με τη δικαιολογία πάντα ότι απλά η συγκεκριμένη μάρκα έχει μικρή φόρμα και όχι ότι έχετε ταράξει τα σουβλάκια και τις πίτσες μετά τις 11 το βράδυ, κάθε βράδυ).

Πάρε λοιπόν γλυκά για να κεράσεις και αν το γραφείο σου αποτελείται από πάνω από 50 άτομα, κουβαλά 3-4 κουτιά! Και το ζήτημα είναι ότι πλέον έχουν περάσει οι μέρες του που τη βγάζαμε με τα σου και τα εκλέρ.

Αν τα γλυκά δεν είναι γκουρμέ ίσως να έχεις πρόβλημα, αφού οι δολοφονικές σκέψεις του τύπου «πάλι στο φτηνό την έβγαλε ο τσίπης», όλο και από κάποιο μυαλό θα περάσουν και δεν γίνεται να μη σου προκαλέσουν πονοκέφαλο.

Και μετά έρχεται το βράδυ.

«Στη γιορτή δεν καλούν». Είναι ή δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη παπάτζα που έχετε ακούσει; Δηλαδή μπορεί ο καθένας να έρθει σπίτι σου και να χτυπήσει το κουδούνι και να ανέβει και να σου μπαστακωθεί και να παίξει αν θέλει αρμόνιο, αν υποθέσουμε βέβαια ότι έχετε αρμόνιο στο σπίτι;

Ε όχι. Το ακόμα χειρότερο είναι να ντυθώ, να φτιαχτώ, να μαζέψω το σπίτι και να κάθομαι να περιμένω σαν τον κούκο μόνος μου. Αν δεν τους καλέσω πως θα έρθουν; Σκασίλα μου θα πιω όλα τα ποτά μόνος μου.

Και ερχόμαστε και πάλι στο οικονομικό. Ακόμα και αν δεν βγείτε έξω για να κεράσετε και πάλι θα πρέπει να προμηθεύσετε το σπίτι με τα απαραίτητα. Αλκοόλ και φαγητό δηλαδή. Δεν γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που πήγε σε γιορτή και ζήτησε νεράκι. Και αν γεννήθηκε είναι υβρίδιο ανθρώπου-σκαμπό. Χρήσιμος μεν, λίγο ρατσιστικό το να κάθεσαι πάνω σε άνθρωπο δε.

Κατά την ταπεινή μου άποψη και λίγο πριν κλείσουμε αυτό το «σκόρπιων σκέψεων» κείμενο θα ήθελα να σας ενημερώσω και ταυτόχρονα να σας συμβουλέψω για κάτι. Ο μόνος τρόπος για να περάσεις καλά στη γιορτή σου, ειδικά αν την κάνεις σπίτι σου, είναι τουλάχιστον να ακούς τη μουσική που σου αρέσει. Γιατί ανάμεσα στις διαδρομές κουζινά-σαλόνι-κουζίνα-σαλόνι-κουζίνα, φορτωμένος με τασάκια, ποτά, παγάκια (που ποτέ δεν είναι αρκετά), τουλάχιστον θα σε συντροφεύει μια γνώριμη μελωδία.

Και που ξέρεις μπορεί να τη σιγοτραγουδήσεις κιόλας. Και θα κοιταχτείς στον καθρέφτη. Θα κοιτάξεις τον εαυτό σου, θα σε δεις φορτωμένο με όλα αυτά τα πράγματα, θα σκάσεις ένα χαμόγελο και θα πεις. «Μπράβο μου. Τουλάχιστον διάλεξα ωραία μουσική ο πούστης».

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr