Ασκήσεις ηρεμίας και πώς να αποτύχετε σε αυτές

Εμείς ως Heartbreak Hotel είμαστε και στο Facebook. Κοιτάξτε μας! Εδώ!

Γύρισα στο σπίτι λίγο πριν το τζάμπολ στο ντέρμπι του μπάσκετ. Πρόλαβα να παραγγείλω ένα υγιεινό γεύμα, αποτελούμενο από κεμπάπ τυλιγμένο σε ωραία λαδωμένη πίτα και μία φτωχική μερίδα πατάτες, από αυτές που αν περάσει μισή ώρα από την ώρα που ετοιμάστηκαν, δεν τις δίνεις ούτε στο σκύλο σου, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μένουν μόνοι τους και θέλουν να έχουν σκύλο στο σπίτι και δεν είναι γυναίκες.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που άκουσα για εργένη που έχει σκύλο. Θεωρώ κομματάκι δύσκολη τη συμβίωση σε τέτοια περίπτωση, αφού ο άντρας που μένει μόνος για πολλά χρόνια καταλήγει να μην προλαβαίνει να φροντίσει τον εαυτό του, οπότε τι του φταίει το ζωντανό; Θα μου πεις βέβαια, ότι υπάρχουν και άνθρωποι με τρομερή αυτοκυριαρχία που μπορούν να βάλουν τη ζωή τους σε τάξη και προλαβαίνουν να τα κάνουν όλα. Να καθαρίσουν το σπίτι τους, να μαγειρέψουν, να βγάλουν το σκύλο βόλτα, να πιουν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, να κοιμηθούν σε φυσιολογική ώρα και να έχουν και λεφτά στην τράπεζα για μια ώρα ανάγκης.

Δεν θα διαφωνήσω. Υπάρχουν. Αλλά συνήθως δεν είναι Έλληνες και πρωταγωνιστούν σε ταινίες του Χόλιγουντ.

Πήρα λοιπόν το ποτηράκι μου με το ουίσκι (για να το έχω έτοιμο μόλις ολοκληρώσω το πλούσιο γεύμα μου), έκατσα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση στην ΕΤ1. Το ματς βρισκόταν στα πρώτα του λεπτά, όταν με την άκρη του ματιού διέκρινα μία ενοχλητική παρουσία. Κάτι που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί στις 12 του μήνα.

Καταραμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο, που δεν σε στόλισα εγώ αλλά παρόλα αυτά επιλέγεις να κάτσεις εκεί αν και κοντεύει Πάσχα.

Αυτό ήταν. Η προσοχή μου είχε αποσπαστεί εντελώς από τον αγώνα.

Δεν ήταν κάτι δύσκολο βέβαια, αφού ποτέ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε αγώνα μπάσκετ πριν το τελευταίο δεκάλεπτο. Κάθε φορά λέω ότι θα κάτσω να το δω λεπτό προς λεπτό, από την αρχή αλλά όλο κάτι βρίσκω να κάνω στο ενδιάμεσο.

Κλασσικότερο παράδειγμα η φορά που αποφάσισα να ράψω την τέντα που είχε σκιστεί από τον αέρα στο ημίχρονο ενός αγώνα. Δεν πίστευα ότι θα μου πάρει πάνω από δέκα λεπτά, αν και τα δεδομένα ήταν εξ’ αρχής εναντίον μου.

Πρώτον δεν ήξερα να ράβω και δεύτερον δεν έχω καλή ισορροπία πάνω σε σκαμπό. Λίγο δύσκολο να πετύχω ε;

Το καταραμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο του μισού μέτρου (μεγαλύτερο δεν χωράει στο τσαρδί μου), στεκόταν εκεί και με κοίταζε με τις χαμογελαστές του μπάλες.

Γιατί δεν ξεστολίζεσαι από μόνο σου;

Φυσικά δεν μου απάντησε κανένας. Η επόμενη μου σκέψη ήταν αν ισχύει το έθιμο που μέσα στη θολούρα μου νομίζω ότι μου είχαν πει όταν ήμουν μικρός. Ότι μόλις περάσουν οι γιορτές δηλαδή πετάνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο από το μπαλκόνι.

Δεν είχα δει ποτέ κανένα δέντρο στο δρόμο τόσα χρόνια, αλλά σκέφτηκα μήπως το έθιμο συνοδευόταν από μαγική εξαφάνιση του
δέντρου με το που ακουμπούσε στον δρόμο.

Αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν διαλογισμός. Πάτησα το play σε ένα βιντεάκι που μου έστειλαν πολύ πρόσφατα.



Προσπάθησα να κάνω αυτές τις ασκήσεις, αλλά κάθε φορά που έσκυβα για να τινάξω τη στάχτη του τσιγάρου στο τασάκι, έγερνα ολόκληρος μέχρι που έχανα την ισορροπία μου και έπεφτα με το κεφάλι κάτω, πάνω στο ποτήρι με το ουίσκι. Οπότε σταμάτησα και γύρισα το βλέμμα μου στην τηλεόραση.

Μια χαρά. Μόλις είχαμε μπει στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αλλά το καταραμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν ακόμα εκεί και με κοίταζε.

Υ.Γ. Πάλι δεν ασχοληθήκαμε τις πάπιες και τους κάστορες. Την άλλη φορά.

Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο στο: Blood_and_the_city@hotmail.gr