FC: Τα δώρα δεν είναι δανεικά. Γιατί να είναι οι παίχτες;

Πόσο πιθανό είναι να πάρει μια ομάδα δανεικό παίχτη - ο οποίος προφανώς για να παραχωρείται ως δανεικός, δεν έσκιζε και χασέδες στην ομάδα όπου ανήκε, εκείνος να έρθει εδώ, να βρει ισχυρό κίνητρο, να δεθεί με την νέα του ομάδα και τον κόσμο της, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να τα δώσει όλα για να παραμείνει και τελικά να «αναγκάσει» τους ανθρώπους της ομάδας αυτής να πληρώσουν την οψιόν αγοράς ή κάτι λιγότερο, για να τον αποκτήσουν με κανονική μεταγραφή; Κι αν γίνουν όοοοοολα αυτά τα πράγματα, πόσο πιθανό είναι ο αγορασμένος - πλέον - παίκτης να μην αράξει όταν φύγει το άγχος του δανεισμού και το «πού θα παίζω του χρόνου» και να μην ξαναθυμηθεί τις «παλιές του συνήθειες», τις διακυμάνσεις στην απόδοσή του, τα νυχτοπερπατήματα, τα πειθαρχικά παραπτώματα, αυτά τέλος πάντων που του έδειχναν παλιότερα τον δρόμο του δανεισμού;

Μη βιαστείτε να πείτε το όνομα «Μιραλάς», έναν παίκτη που ήρθε ως δανεικός από τη Σεντ Ετιέν στον Ολυμπιακό και πραγματικά δείχνει τεφαρίκι, διότι ο Βέλγος είναι λαχείο. Και τα λαχεία, παρά τα «ένας στους δυο κερδίζει», στην πραγματικότητα κάνουν ευτυχισμένο έναν άνθρωπο ανάμεσα σε εκατομμύρια συνανθρώπους του. Για κάθε Μιραλάς, για κάθε δανεικό δηλαδή που δείχνει εξαιρετικά στοιχεία (μέχρι τώρα τουλάχιστον, στου δρόμου τα μισά), υπάρχει ένας «Άγγλος Ασθενής» σαν τον Ντάρμπισιρ. Ένας που πιάνεται ντοπέ, σαν τον Βαβρζίνιακ. Ένας που έρχεται, φεύγει και δεν το παίρνουμε χαμπάρι σαν τον Αρτσούμπι. Ένας που έρχεται και δεν παίζει παιχνίδι, σαν τον Ντάνιελ Φερνάντες. Ένας που φέρνουμε δανεικό για 2 χρόνια και προσπαθούμε να τον ξεφορτωθούμε μια ώρα αρχύτερα, σαν τον Φρέντι Αντού. Ένας που παίζει στη χάση και στη φέξη, όπως ο Βερμπακόφσκις. Ένας που μένει, απλά για να έχουμε καμιά εναλλακτική λύση μέχρι το καλοκαίρι, όπως ο Νασούτι. Κι ένας που δώσαμε 4 εκατομμύρια για να τον κάνουμε δικό μας, αλλά γύρισε στην πατρίδα του σαν δανεικός από μας αυτή τη φορά και δεν πολυτρελαίνεται να επιστρέψει, σαν τον Μάτος.

Όπως ακριβώς τα δώρα που κάνουμε αυτές τις μέρες δεν είναι δανεικά, διότι αν ήταν δεν θα ήταν «δώρα», αλλά λίζινγκ, έτσι λοιπόν δεν έχουν την ίδια αξία οι δανεικοί παίκτες με αυτούς που αγοράζεις. Σκεφτείτε να σας έκαναν δώρο τα Χριστούγεννα ένα i-Phone, ένα Playstation ή X-box, μια κολόνια ή ένα ζευγάρι παπούτσια και μετά από λίγες μέρες ή λίγες εβδομάδες να σας έλεγαν «ωραία, τώρα φέρτο πίσω να το γυρίσουμε εκεί απ ‘όπου το πήραμε». Θα σας άρεσε αυτό; Θα το «χορταίνατε» το δώρο; Ή θα κατεβάζατε τα μούτρα απογοητευμένοι; Καταλαβαίνω απόλυτα τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, που δεν επιτρέπουν «ταρζανιές» και μεγάλες υπερβάσεις, κατανοώ πως ο δανεισμός είναι μια λύση ανάγκης που δεν θα επιβαρύνει τα ήδη ταλαιπωρημένα ταμεία, ότι κοιτάμε με έναν δανεισμό να κάνουμε τη δουλίτσα μας για λίγο καιρό και μετά «έχει ο Θεός». Το θέμα είναι, πέρα από τον Θεό, να έχουμε κι εμείς μετά από λίγο καιρό - λεφτά, παίκτες ή και τα δυο.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr