FC: Ο «Ερασιτέχνης» και οι επαγγελματίες ερασιτέχνες

Κάποτε οι μεν κορόιδευαν τους δε, διότι το τάδε τμήμα τους είχε υποβιβαστεί στην από κάτω κατηγορία. Οι δε κόμπαζαν ότι είναι καλύτεροι από τους μεν, διότι συνολικά σε όλα τα αθλήματα, ατομικά και ομαδικά, έχουν κατακτήσει τόσους τίτλους που είναι περισσότεροι απ’ των αλλωνών. Σήμερα και οι μεν και οι δε, βράζουν στο ίδιο καζάνι: αυτό που δεν μέσα ούτε λάδι, ούτε καρότα και πατάτες, αλλά μόνο καυτό νερό.

Δραματική είναι η κατάσταση στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, δραματική και στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό. Παίκτες έχουν να πάρουν λεφτά σχεδόν από τότε που υπήρχε ακόμα στη ζωή μας η δραχμή, άλλοι δεν έχουν να φάνε και τη βγάζουν για μέρες ολόκληρες μόνο με ψωμί περιμένοντας να βρεθούν σε κανέναν μπουφέ να λιγδώσει το άντερό τους, κάνουν αποχή, ζητούν τα δεδουλευμένα, παίρνουν υποσχέσεις και φαεινές ιδέες του τύπου «θα σας τα δώσουμε, αλλά κατά 50% λιγότερα κι αν θέλετε». Και μιλάμε για ομάδες - στο βόλεϊ, στο πόλο, οπουδήποτε - που κάνουν πρωταθλητισμό, που διεκδικούν (ή διεκδικούσαν) ευρωπαϊκούς τίτλους, που πήγαν σε final-four, που έκαναν ουρές οι παράγοντες για να βγουν μια φωτογραφία δίπλα τους, μετά από μια μεγάλη επιτυχία. Οι ίδιοι παράγοντες σήμερα, διαβάζουν τις εξελίξεις στις εφημερίδες «με ενδιαφέρον και ανησυχία». Και με το χέρι μακριά απ’ την τσέπη.

Είναι τόσο λάθος δομημένο όλο αυτό το πράγμα που λέγεται «ερασιτεχνικός αθλητισμός», τόσο ερασιτεχνικά καμωμένο, που ήταν ηλίου φαεινότερο πως θα ερχόταν όλο αυτό που ζούμε σήμερα. Τόσα χρόνια περιμέναμε τον Μεσσία να βάζει λεφτά χωρίς να έχει το παραμικρό έσοδο, να ανοίξει την πορτοφόλα ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Παυλάρας, ο Γλου, ο Σταθοκωστόπουλος, ο Συγγελίδης, ο επιφανής «Παναθηναϊκάρας» ή «Ολυμπιακάρας». Ποτέ δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια να βρεθούν χορηγοί και μέλη, με τα χρήματα των οποίων θα έβγαινε πάνω - κάτω η χρονιά, ώστε ο λεφτάς να κάνει μια μικρή υπέρβαση κάθε χρόνο, για να φέρει έναν παιχταρά που θα κάνει τη διαφορά, εκτός προϋπολογισμένων εξόδων. Κι αυτή τη στιγμή, που ο «λεφτάς» βαρέθηκε να δίνει, είτε διότι δεν γουστάρει, είτε διότι δεν έχει, είτε διότι τα δίνει κάπου αλλού, άνοιξε η πόρτα, έκανε ρεύμα και έπεσε ο πύργος που είχε φτιαχτεί από τραπουλόχαρτα.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε ή κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, είναι πως το ντόμινο μόλις ξεκίνησε: με δεδομένο ότι η οικονομική κατάσταση μάλλον θα επιδεινωθεί και σίγουρα δεν θα βελτιωθεί στα επόμενα χρόνια, σειρά θα πάρουν κι οι υπόλοιποι. Ήδη στο μπάσκετ ηχούν οι σειρήνες του πολέμου - πέρα από τη βιτρίνα των Γιαννακόπουλων και των Αγγελόπουλων, με τα ετήσια συμβόλαια των 2 και 2,5 εκατομμυρίων, ακούγεται από το πίσω διάζωμα επιθανάτιος ρόγχος. Αύριο - μεθαύριο, σειρά θα πάρει το «επαγγελματικό» ποδόσφαιρο με την ερασιτεχνική νοοτροπία, ξεκινώντας από τις χαμηλότερες κατηγορίες, τη Football League 1 & 2, που τους δώσαμε ένα χλιδάτο όνομα για να μασκαρέψουμε τα χάλια τους και στη συνέχεια στη Super League. Εκεί, που όσοι μπορούν να παίρνουν λίγα ή πολλά χρήματα από την Ευρώπη και τον ΟΠΑΠ, κάπως θα τα φέρνουν βόλτα. Αλλά αν ο ΟΠΑΠ π.χ. μια μέρα πει «η κάνουλα κλείνει και τα λεφτά τα σπρώχνουμε για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους», θα κλάψουνε μανούλες...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr