FC: Η Αύξηση του Μετοχικού Κεφαλαίου της Παιανίας

Το τι θα γίνει στην «κανονική» ΑΜΚ στον Παναθηναϊκό των 15 εκατομμυρίων και ποιος θα βάλει ή δεν θα βάλει τα χρήματα που αναλογούν στους κ.κ. Ζολώτα, Ξυλά, Νίκα και Πολέμη, είναι θέμα των υπόλοιπων μετόχων, της τσέπης τους και της διάθεσής τους. Είναι επίσης αντικείμενο των συζητήσεων που έχουν κάνει, του «μνημονίου» στο οποίο έχουν συμφωνήσει και των προθέσεών τους και ως εκ τούτου ούτε με απασχολεί, ούτε με αγχώνει. Αν φτάσουμε στο σημείο να βάζουμε τα αγωνιστικά σε δεύτερη μοίρα, την περίοδο που υπάρχουν αγώνες που τσιτσιρίζουν και να ασχολούμαστε με τα οικονομικά, τότε δεν είμαστε οπαδοί, φίλαθλοι ή δημοσιογράφοι, αλλά wannabe ορκωτοί λογιστές.

Για μένα, η πραγματική ΑΜΚ που έχει αξία και σημασία αυτή την περίοδο, είναι αυτή του ρόστερ του Παναθηναϊκού, «του πληρέστερου της ιστορίας της ομάδας» όπως διαφημίστηκε το καλοκαίρι, των δυο και τριών σχεδόν ισάξιων επιλογών για κάθε θέση, όπως είπε ο Νίκος Νιόπλιας . Είναι το πώς αυτοί οι παίκτες που είναι πραγματικά καλοί, θα ανεβάσουν την ονομαστική τους αξία, άρα και την αξία της «επιχείρησης» που λέγεται Παναθηναϊκός. Πώς θα αξιοποιηθούν στο έπακρο, θα πλησιάσουν το μάξιμουμ της απόδοσης, θα ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλον για μια θέση στην 11άδα. Κι αυτή είναι μια κουβέντα που πρέπει να γίνει πέρα και πάνω από τραυματισμούς, ντεφορμαρίσματα και σιωπηρές ή φωναχτές τιμωρίες.

Η μεγαλύτερη προσμονή, πάντα υπάρχει από τους παίκτες που ήρθαν πρόσφατα, ειδικά αν ήρθαν σαν μεγάλα ονόματα (Γκοβού και Μπουμσόνγκ), με την απαίτηση να δώσουν λύσεις εδώ και τώρα και όχι εκεί και τότε (όπως ο Ιωαννίδης και ο Πλεσί). Οι δυο φιρμάτες φετινές προσθήκες από τη Λιόν, είναι αυτοί που πρέπει να τραβήξουν το κουπί, να δικαιολογήσουν το βιογραφικό τους, τα μηδενικά στα συμβόλαιά τους, την προϋπηρεσία σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπς. Ο Παναθηναϊκός τους πήρε για να κάνουν τη διαφορά στο γήπεδο, όχι στις συνεντεύξεις, στα σφηνάκια ή τις γκέλες. Κι αυτή τη στιγμή, με το πρόγραμμα που έχει μπροστά της η ομάδα, η συμβολή τους είναι πιο απαραίτητη από ποτέ, στα δυο ματς με τη Ρούμπιν Καζάν, με την ΑΕΚ, με τον Ολυμπιακό.

Από κει και πέρα, η ζωή ούτε αρχίζει, ούτε τελειώνει στον Γκοβού και τον Μπουμσόνγκ. Ο Σισέ παίζει καλά κι αν συνεχίσει σ’ αυτό το τέμπο, θα δει τη γκίνια να σπάει σύντομα - κι αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο. Ο Κατσουράνης και ο Καραγκούνης πρέπει να βρουν έναν τρόπο να νικήσουν την κούραση - πέμπτο συνεχόμενο παιχνίδι θα είναι αυτό της Τετάρτης - και να δώσουν ποιότητα και εμπειρία. Αλλά τρεξίματα, δεν περιμένω, πού να βρεθούν; Ο Λουίς Γκαρσία, ο Νίνης, ο Βύντρα, ο Σαριέγκι, ο Σπυρόπουλος, είναι παίκτες από τους οποίους πάνω - κάτω ξέρεις τι να περιμένεις. Το θέμα είναι να κάνουν τη δική τους, την προσωπική ΑΜΚ οι υπόλοιποι, αυτοί που δεν τους περιμένεις, αυτοί που δεν λογίζονται ως αναντικατάστατοι ή αυτοί που ενώ τους ξέρεις, δεν έχουν δώσει ακόμα αυτά που μπορούν. Ο Χριστοδουλόπουλος, ο Μαρίνος, ο Πλεσί, ο Ιωαννίδης, ο Δημούτσος, ακόμα και ο Γιούρκας που ξεκίνησε φορτσάτος αλλά τραυματίστηκε και πήγε λίγο πίσω και ο Σιμάο που θα έχει πολλή δουλειά με τους Ρώσους και φέτος είναι κάτω από τα γνωστά του στάνταρντ απόδοσής, πρέπει - αν και εφόσον επιστρατευτούν - να μπουν και να δώσουν το κάτι παραπάνω. Όχι μια κούρσα ή μια καλή ντρίπλα, αλλά μια εμφάνιση γι’ αυτά τα 10, 20 ή 25 λεπτά που θα φωνάζει «είμαι εδώ». Που θα βάλει τον προπονητή τους στο τριπάκι να τους ξαναδώσει χρόνο συμμετοχής. Να τους υπολογίζει περισσότερο και συχνότερα.

Μπορώ να καταλάβω το - όποιο - άγχος μπορεί να έχει ο κάθε Χριστοδουλόπουλος, Μαρίνος, Πλεσί ή Δημούτσος, να μπει και να αποδείξει πράγματα. Να μην κάνουν λάθη, να μην κλωτσήσουν την ευκαιρία, να μην εκτεθούν από κάποιον αντίπαλο. Ανθρώπινο είναι αυτό. Αλλά η μπάλα, θέλει ψυχή. Και θράσος. Να αρπάζεις την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά. Να δείξεις ότι «μετράς» σε ένα ματς που «μετράει», σε ένα χρονικό σημείο όπου πρέπει να δώσεις λύσεις κι όχι μόνο ανάσες σε κάποιον που του βγήκε η γλώσσα έξω. Σε μια χρονιά γεμάτη παιχνίδια για όλες τις διοργανώσεις, με μερικούς βασικούς παίκτες που έχουν καβαντζάρει τα 30, χρειάζονται όλοι. Αν αυξήσουν το προσωπικό τους Μετοχικό Κεφάλαιο, κερδισμένοι θα βγουν και οι ίδιοι, πέρα από την ομάδα. Κι αυτό θα το εξαργυρώσουν είτε στον Παναθηναϊκό, είτε με την μεταγραφή τους στην επόμενη ομάδα τους.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr