Μπορεί το επάγγελμα του μάνατζερ παικτών να είναι η απάντηση στην εκτεταμένη ανεργία νέου τύπου που ζει ο κόσμος; Σύμφωνα με τα όσα αφήνει να διαρρεύσουν η ΦΙΦΑ τον τελευταίο μήνα, ναι.
Αφού προσπάθησαν για καιρό να βγάλουν άκρη, οι διοικούντες το παγκόσμιο ποδόσφαιρο πήραν τα αποτελέσματα των ερευνών στα χέρια τους και δυσανασχέτησαν βλέποντας ότι συνολικά μόλις το 25-30% των μεταγραφών παγκοσμίως γίνεται μέσω επίσημων μάνατζερ. Αντί λοιπόν να προσπαθήσουν να ξεμπλέξουν και να ελέγξουν το πολυδαίδαλο αυτό σύστημα, μέσω του οποίου διάφοροι άσχετοι επιχειρούν καθημερινά να καρπωθούν μέρος της προμήθειας από μια μεταγραφή, και αφού αποφάσισαν ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδέψουν με περιπτώσεις όπως αυτές εταιριών στη Λ. Αμερική, οι οποίες αγοράζουν τα δικαιώματα παικτών και μετά προσπαθούν να μοιράσουν την πίτα σε 5-6 κομμάτια κάθε φορά –έτσι ώστε όλοι να είναι ευχαριστημένοι και διαθέσιμοι να συνεχίσουν την αλυσίδα- φαίνεται ότι αποφασίζουν να καταργήσουν από τον Οκτώβριο του 2011 τη νομοθεσία που προβλέπει συγκεκριμένες προϋποθέσεις για όποιον επιθυμεί να εργαστεί ως μάνατζερ ποδοσφαιριστών.
Η πρόθεση αυτή της ΦΙΦΑ, η οποία ουσιαστικά αποτελεί δημόσια και τρανή παραδοχή της αδυναμίας της για έλεγχο, ενδεχομένως να χαροποιήσει σε πρώτη φάση μια μερίδα παραγόντων, οι οποίοι ξαφνικά βρίσκονται αντιμέτωποι με άσχετους που ζητάνε «βαπορίσιες προμήθειες» για μια μεταγραφή (λ.χ. περίπτωση Μαρινάκη με ατζέντη Βούκτσεβιτς) και αρκετούς ποδοσφαιριστές που ξαφνικά βρίσκονται σε κλοιό από διάφορους παρατρεχάμενους οι οποίοι τους τα «μασάνε» κανονικά, την ώρα που στην πραγματικότητα το μόνο που χρειάζονται είναι 2-3 καλές συμβουλές από έναν δικηγόρο κι έναν λογιστή.
Από εκεί και πέρα όμως, τι γίνεται; Η ΦΙΦΑ, σε ρόλο postmodern Πόντιου Πιλάτου απάντησε, εμμέσως πλην σαφώς, την περασμένη εβδομάδα το ερώτημα παρουσιάζοντας το «Transfer matching system», το οποίο επιβάλλει σε μία μετραγραφή και στα δύο συμβαλόμμενα μέρη (ομάδες) να καταθέτουν σ’ αυτήν τα αποδεικτικά στοιχεία των οικονομικών όρων της συμφωνίας, καθώς και όσα φυσικά πρόσωπα εμπλέκονται σ’ αυτήν. Ο σκοπός του συστήματος αυτού είναι να περιοριστεί το ξέπλυμα χρήματος που σχετίζεται με τις μετακινήσεις παικτών ή/και τις χρησιμοποιεί ως προκάλυψη. Ταυτοχρόνως, όμως, αφήνει το υπόλοιπο πεδίο ανοικτό, βορά στις διαθέσεις επιτήδειων που ήδη λυμαίνονται το χώρο –αλλά και όσων θα λειτουργήσουν με γνώμονα το «είδα φως και μπήκα».
Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει αυτό το τελευταίο και πως αυτό θα διαμορφώσει το νέο καθεστώς στο χώρο, σκεφτείτε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 3.206 επίσημοι μάνατζερ στις 10 χώρες με τη μεγαλύτερη σχετική δραστηριότητα παγκοσμίως. Σ’ αυτούς προσθέστε όλα τα παράσιτα/λαμόγια/παράνομους που ήδη δρουν στο περιθώριο και ο αριθμός εκτινάσσεται. Αναλογιστείτε λοιπόν τι έχει να γίνει, όχι τόσο στις πιο οργανωμένες χώρες αλλά, σ’ ένα μέρος σαν την Ελλάδα μόλις νομιμοποιηθεί και επίσημα η απόλυτη ελευθερία του «επαγγέλματος». Αν ήδη εδώ και χρόνια συζητάμε για τις «καραβιές» των ξένων –οι περισσότεροι εκ των οποίων καταλήγουν να επαιτούν πέριξ της Ομόνοιας- που έρχονται εδώ, ειδικά από Β’ Εθνική και κάτω, τις εικονικές μεταγραφές και τα ελάχιστα χρήματα που δίνονται στη συντριπτική πλειοψηφία των εν λόγω παικτών, γίνεται αντιληπτό ότι σύντομα ο καθένας θα μπορεί με ελάχιστη πειθώ και λίγα καλά «κονέ» να διαπραγματεύεται μεταγραφές «για έναν τενεκέ μυζήθρα», βασιζόμενος στην ανάγκη, την ευπιστία και πιθανώς την ανέχεια του εκάστοτε πελάτη του. Και το θλιβερό δεν είναι ότι το γενικότερο επίπεδο θα ξεπέσει «στο αμάρτημα της φτήνιας», αλλά ότι κατά κανόνα ο ποδοσφαιριστής θα παίρνει τον τενεκέ και ο «μάνατζερ» τη μυζήθρα.
Γιάννης Τσαούσης
Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
