Ο Ριέρα τού αλλάζει την αγωνιστική φυσιογνωμία

Δεν διατηρώ καμία επιφύλαξη για την κλάση του Άλμπερτ Ριέρα. Τον θεωρώ παικταρά ανώτερο του Νενέ, γιατί ο Βραζιλιάνος έχει γυάλινα πόδια και μια τάση να «κωλώνει» στα δυνατά μαρκαρίσματα.

Ο Ριέρα είναι άλλη περίπτωση, είναι παίκτης ψυχολογίας και καλής αγωνιστικής διάθεσης. Γουστάρει να παίζει πάνω στην αριστερή γραμμή και να «συνοδεύει» τις κοφτές ντρίμπλες του με φαρμακερές σέντρες. Είναι περισσότερο αρτίστας και λιγότερο παίκτης με συνείδηση ή χαρακτηριστικά ηγέτη. Κατά τούτο διαφέρει από τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Επειδή «Τζόλε» δεν υπάρχει πια στο πρωτάθλημά μας, για να γίνει σύγκριση, ο μόνος που του «μοιάζει» είναι ο Σεμπάστιαν Λέτο.

Λοιπόν, ο Ριέρα έχει λιγότερα «νεκρά» διαστήματα στο παιχνίδι του από τον ταλαντούχο Αργεντινό. Είναι, επίσης, περισσότερο ψημένος σε υψηλό ανταγωνισμό και δύσκολα παιχνίδια. Πιθανό να είναι και λιγότερο αδιάφορος στα αμυντικά καθήκοντα.

Η μεταγραφή του Ριέρα στον Ολυμπιακό τον ξανακάνει κανονική ομάδα. Του δίνει τα στοιχεία της ισομερούς ανάπτυξης παιχνιδιού που έλειπαν πέρσι. Τον κάνει επικίνδυνο και από τα δύο άκρα του γηπέδου. Απελευθερώνει τον Ντουντού και τον Ιμπαγάσα, που θα έχουν περισσότερες επιλογές στο παιχνίδι τους. Με τον Ρόμενταλ και τον Ριέρα, ο Ολυμπιακός αποκτά τη χαμένη του ταχύτητα.

Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει απόσταση από τη θεωρία στην πράξη. Όμως, για να γίνει πράξη ένας νέος Ολυμπιακός, ο Βαγγέλης Μαρινάκης ξοδεύει. Κι αν κρίνουμε από την περίπτωση του Άλμπερτ Ριέρα, ξοδεύει χωρίς να μπορεί να υπολογίζει άμεσα σε κάποιου είδους απόσβεση με τη φτώχεια του Europa League. Είτε πάρει ακριβό αμυντικό χαφ είτε όχι, η εικόνα δεν αλλάζει.

Ξοδεύτηκαν λεφτά με τα οποία η αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού πρέπει να αλλάξει. Φαντάζομαι ότι ο Έβαλντ Λίνεν το έχει υπόψη του…