Οι πίτσες του Ματάισεν

Αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης της ζωής μας. Η πρώτη μέρα της μεταμουντιαλικής ζωής μας και φαντάζομαι ότι αφού ως ανθρώπινο είδος έχουμε επιζήσει από χειρότερα πράγματα (λοιμούς, πανούκλα, πλασιέ, ελαφρο-λαικο-ποπ τραγούδι και κυρίως τις αγκινάρες) θα επιζήσουμε και τώρα. Βέβαια θα πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους για να γεμίσουμε την καθημερινότητα μας.

Οι τελευταίες στιγμές του Μουντιάλ όμως είναι αυτές που οι περισσότεροι θα κουβαλάμε μαζί μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια και θα τις λέμε στους νεότερους με νοσταλγικό τόνο στη φωνή και απλανές βλέμμα, που συνοδεύεται από ένα δάκρυ που θα κυλά απαλά στο μάγουλο.

Εμείς για παράδειγμα εδώ στον ΣΠΟΡ FM είχαμε πολλές παράλληλες ασχολίες την ώρα του τελικού. «ΠΡΟΩΘΗΣΟΥ» φώναξε ο Μιαούλης σε μία στημένη φάση της Ολλανδίας. Ο λόγος ήταν ότι είχε ποντάρει τα λεφτά του στον Ματάισεν για πρώτο σκόρερ της αναμέτρησης. Με το που μου αποκάλυψε το ποσό που θα κέρδιζε σε περίπτωση που όντως ο Ματάισεν το έσπρωχνε το τεμάχιο, φώναξα δυο-τρεις άλλους και φτιάξαμε το σχέδιο της απαγωγής του Μιαούλη. Για να μην μας καταλάβουν οι υπόλοιποι βέβαια δώσαμε κωδική ονομασία στην επιχείρηση. Την ονομάσαμε «Επιχείρηση απαγωγής Μιαούλη». Ήταν τόσο προφανές το όνομα, που κανένας δεν θα σκεφτόταν ότι όντως το εννοούσαμε.

Τα λεπτά κυλούσαν, ο χρόνος λιγόστευε και η αγωνία δεν χτύπαγε κανένα κόκκινο. Η μοναδική αγωνία που μας είχε πιάσει ήταν αν όντως θα έρθουν οι πίτσες που είχαμε παραγγείλει. «ΠΡΟΩΘΗΣΟΥ» φώναξε ο Μιαούλης. Οι πίτσες τελικά ήρθαν, αλλά όχι όλες. Ο συντάκτης από την Τρίπολη μέτραγε και ξαναμέτραγε τα κουτιά. Αν και δεν ήταν καμία πολύπλοκη μαθηματική εξίσωση, παρόλα αυτά κάτι δεν του πήγαινε καλά. Μία πίτσα έλειπε. Και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι έλειπε η δικιά του. Ο συντάκτης από την Τρίπολη έμεινε χωρίς πίτσα αν και την είχε πληρώσει. Αυτή εδώ φίλοι μου είναι μία κλασσική περίπτωση αδικίας. «ΠΡΟΩΘΗΣΟΥ» φώναξε ο Μιαούλης.

Η κανονική διάρκεια του αγώνα έφτανε προς την ολοκλήρωση της. Οι πίτσες είχαν εξαφανιστεί και ο Μιαούλης εξακολουθούσε να ελπίζει. Το κλίμα είχε πλέον αλλάξει, όλοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το Μουντιάλ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τελειώσει. Και μετά πάλι πίσω στην καθημερινότητα μας. Με τις Σούπερ Λίγκες, τις προετοιμασίες και όλα αυτά τα ωραία που ανεβάζουν το πνευματικό μας επίπεδο σε ύψη που ακόμα και ο πιο τολμηρός αλπινιστής δεν θα τολμούσε να ανέβει.

«ΠΡΟΩΘΗΣΟΥ» φώναξε για τελευταία φορά ο Μιαούλης με σπασμένη από τη συγκίνηση φωνή. Τίποτα. Ο Ματάισεν είχε αποτύχει ως επίδοξος χρηματοδότης του Μιαούλη.

Η παράταση είχε έρθει ,αλλά ο συντάκτης από την Τρίπολη δεν είχε παραλάβει ακόμα την πίτσα του, αν και την είχε πληρώσει. «Δώστε μου να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο» είπε την ώρα της αποβολής του Χάιτινχα. «Τι να την κάνω τη συγνώμη σου εκτός κι αν έχει πάνω τυρί, ζαμπόν και μπέικον».

Ο Ινιέστα βάζει το γκολ και ένας μουσάτος τύπος που υποστηρίζει την Ισπανία εδώ και μερικές χιλιετίες ξεσπάει σε εναέριους σλάλομ πανηγυρισμούς.

Ένα ακόμα Μουντιάλ έχει τελειώσει όπως και η αποστολή στην Καλλιθέα. Μια αποστολή με αρκετό χταπόδι και μπόλικη βουβουζέλα. Γύρισα σπίτι, έκλεισα τα φώτα και προσπάθησα να κοιμηθώ.

«ΠΡΟΩΘΗΣΟΥ» φώναξε ο Μιαούλης. Άνοιξα τα μάτια και τον είδα να στέκεται από πάνω μου. «Η πίτσα μου δεν ήρθε ακόμα» είπε ο συντάκτης από την Τρίπολη που κρυβόταν στην ντουλάπα μου.

«Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να κλειδώνω» σκέφτηκα και κρατώντας αγκαλιά τη βουβουζέλα μου κοιμήθηκα ξανά… Και μπράβο μου.

Η συνέχεια σε τέσσερα χρόνια…

Blood_and_the_city@hotmail.gr