Αποχαιρετισμός στη βουβουζέλα

Η ώρα έφτασε για να συναντήσουμε τις κολώνες. Και ως άνθρωποι που σεβόμαστε τις αρχές μας, δεν θα τις προσπεράσουμε αλλά θα πέσουμε πάνω τους. Όπου κολώνες, βάλτε ότι θέλετε να αποφύγετε, αλλά τελικά για κάποιο λόγο δεν μπορείτε.

Η ώρα έφτασε λοιπόν για τα προημιτελικά του Μουντιάλ. Και για να πω την μαύρη μου αλήθεια περίμενα ότι αυτή η διοργάνωση θα μου είχε δημιουργήσει περισσότερες συγκινήσεις. Και είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές συγκινούμαι πολύ εύκολα.

Πάρτε για παράδειγμα την «Πόλη των Αγγέλων». Κατεβαίνει ο καημένος ο Νίκολας Κέιτζ από τα ουράνια και παρατάει την αιώνια ζωή και όλα αυτά όχι για τη Σκάρλετ Γιόχανσον αλλά για τη Μεγκ Ράιαν. Αν το έκανε βέβαια για τη Σκάρλετ Γιόχανσον, που ζήτημα αν είχε κλείσει τα 14 το 1998 που γυρίστηκε η ταινία, θα είχε πρόβλημα. Το έκανε όμως για τη Μεγκ Ράιαν. Και τι κατάλαβε; Την πρώτη μέρα που πέρασε ως θνητός στη γη πήγε η άλλη να αγοράσει αχλάδια με το ποδήλατο. Και θα μου πείτε τι το κακό έχουν τα ψώνια με το ποδήλατο; Αν είσαι γυναίκα κανένα πρόβλημα. Αν είσαι άντρας όμως υπάρχει ένα θεματάκι με τα αχλάδια και το ποδήλατο δεν νομίζεις κι εσύ;

Για να καταλήξουμε επιτέλους κάπου όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα με το ποδήλατο αρκεί να το οδηγείς με ανοιχτά τα μάτια. Και πήγε η άλλη να εισπνεύσει τον καθαρό αέρα της εξοχής , έκλεισε τα μάτια, σήκωσε τα χέρια όπως η Γούινσλετ και ο Ντι Κάπριο στον Τιτανικό, πήγαινε το ποδήλατο στην κατηφόρα… και ΜΠΑΜ. Πάρε τη νταλίκα στα μούτρα και άσε τον άνθρωπο να περάσει τη υπόλοιπη θνητή ζωή του μόνος του, τρώγοντας αχλάδια από το ίδιο μαναβικό που ψωνίζατε παρέα.

Αυτός φίλοι μου είναι ένας λόγος για να συγκινηθείς και όχι το Μουντιάλ μέχρι τώρα.

Θα τα δούμε όμως τα ματσάκια και δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα με έχει πιάσει λίγο το Ευρωπαϊκό μου. Αν και δεν θέλω να βλέπω ούτε Ισπανούς, ούτε Ολλανδούς ούτε Γερμανούς στα μάτια μου (ποδοσφαιρικά πάντα) τους προτιμώ από τους λατινοαμερικάνους.

Τουλάχιστον δεν προσπαθούν να σου δείξουν ότι παρά τα δισεκατομμύρια τους παραμένουν παιδιά.
Και τελευταία έχω ένα προβληματάκι με τους δισεκατομμυριούχους. Προτιμώ να τους βλέπω σκυθρωπούς παρά να προσπαθούν να πείσουν ότι παραμένουν τα παιδιά της αλάνας.

Εδώ στον ΣΠΟΡ FM από την άλλη προσπαθούμε να διαπιστώσουμε αν είμαστε σε διακοπές ή όχι. Μάλλον δεν είμαστε, αλλά κάποιοι εξακολουθούν να μπερδεύονται. Όπως ο Κατσικής και ο Βανός που τους είδα με τα μάτια μου να δοκιμάζουν αντηλιακά ο ένας στην πλάτη του άλλου. Δεν ξέρω αν προτίμησαν τελικά το άρωμα βανίλια αλλά θα το κρατάω ως ενοχοποιητικό στοιχειό εναντίον τους. Θα έρθει η ώρα που θα το χρησιμοποιήσω. Και αυτή η ώρα δεν αργεί.

Μία χαρά είχα και αυτή μου τη στέρησαν. Τη βουβουζέλα μου. Το πρώτο χτύπημα ήρθε όταν το κτίριο πλημμύρησε με βουβουζέλες. Το δεύτερο και τελειωτικό ήταν η διαφήμιση που άκουσα και έλεγε ότι θα μοιράζουν βουβουζέλες με εβδομαδιαίο περιοδικό. Ε όχι. Δεν το δέχομαι, γι αυτό αποφάσισα να κρεμάσω ψηλά τη βουβουζέλα μου και να τη θυμάμαι για πάντα ως κάτι ξεχωριστό. Δεν θέλω να ζήσω τη στιγμή που κάποιος θα έρθει και θα μου πει έλα να συγκρίνουμε τις βουβουζέλες μας.

Θα πατήσω λοιπόν μια αποχαιρετιστήρια βουβουζελία και μετά τέλος… Για πάντα. (Καλά δεν ορκίζομαι κιόλας).

Blood_and_the_city@hotmail.gr