Τι είδαμε και τι όχι στη Μαδρίτη

H Ιντερ έφτασε στο πρώτο τρεμπλ της ιστορίας του ιταλικού ποδοσφαίρου και το κατάφερε, τουλάχιστον όσον αφορά στον τελικό, με τρόπο απολύτως πειστικό. Η ομάδα του Μουρίνιο ήταν με διαφορά η καλύτερη στο χορτάρι του Σαντιάγο Μπερναμπέου σε σημείο που αρκετοί πλέον αναρωτιούνται αν θα έπρεπε να αναθεωρήσουν όσα γνώριζαν μέχρι τώρα για το ποδόσφαιρο. Γιατί;

Τόσο στους δύο ημιτελικούς με τη Μπαρσελόνα όσο και στον τελικό οι «Ιταλοί» τελείωσαν τα ματς με ποσοστό κατοχής μικρότερο του 35% και κάνοντας λιγότερα φάουλ από τους αντιπάλους τους ενώ δεν είχαν αυτοί τη μπάλα!! Απομυθοποίησαν δηλαδή σε μεγάλο βαθμό την στατιστική στο ποδόσφαιρο κι έκαναν τους «ειδικούς» να προβληματίζονται. Είναι τελικά η κατοχή της μπάλας τόσο σημαντική;

Τι είδαμε όμως και τι όχι στη Μαδρίτη;

1) Είδαμε μια ομάδα, την Ιντερ, μ’ ένα υλικό, ξεκάθαρα, επιλογής του προπονητή της πλέον. Σε σχέση με την περσινή ενδεκάδα που τελικά «σκόνταψε» στην φάση των «16» απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπήρχαν φέτος έξι νέα πρόσωπα τα οποία πήγε στο Μιλάνο ο Μουρίνιο, βασίστηκε πάνω τους και αυτά τα κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο στην πρώτη τους κιόλας χρονιά στο σύλλογο! Ο Τιάγκο Μότα, ο Γκόραν Πάντεφ, ο Λούσιο, ο Σάμουελ Ετό, ο Γουέσλι Σνάιντερ και ο Ντιέγο Μιλίτο. Έξι στους ένδεκα. Η μισή ομάδα και κάτι παραπάνω δηλαδή…

2) Είδαμε αυτή την ομάδα να λειτουργεί με υποδειγματικό τρόπο και παίκτες- αστέρια, όπως ο Ετό, να αναλώνονται αδιαμαρτύρητα σε «χαμαλοδουλειές» για το καλό του συνόλου την ώρα που εμείς στην… Ελλάδα δυσανασχετούμε βλέποντας, για παράδειγμα, τον Ισμαελ Μπλάνκο να παίζει δεξί χαφ… Το πάθος με το οποίο ο Καμερουνέζος κυνηγός και ο Πάντεφ, παίζοντας στα άκρα της μεσαίας γραμμής γύριζαν για να μαρκάρουν ήταν πραγματικά εντυπωσιακό.

3) Είδαμε τον Γούεσλι Σνάιντερ να αποδεικνύει πόσο δύσκολο είναι τελικά να επιλέξει κανείς το ρόστερ μιας ομάδας και ακόμα περισσότερο να το αξιοποιήσει με βάση τις ανάγκες του. Έφυγε ως αποτυχημένος από την Ρεάλ Μαδρίτης και αποτέλεσε τον παίκτη-κλειδί του θριάμβου της Ιντερ. Θυμηθείτε ακόμα την περίπτωση Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς. Πήγε μετά βαΐων, κλάδων και πολλών... εκατομμυρίων ευρώ στη Μπαρσελόνα, πήρε ζωτικό χώρο από τον Λιονέλ Μέσι στο γήπεδο και αποδείχθηκε λάθος επιλογή με βάση τα ποδοσφαιρικά του χαρακτηριστικά.

4) Δεν είδαμε τον Φρανκ Ριμπερί και η απουσία του αποτέλεσε τεράστιο πλήγμα για τη Μπάγερν, που φυσιολογικά αναπτυσσόταν μόνο από την δεξιά πλευρά με τον Αριεν Ρόμπεν. Ο Αλτίντοπ, που κάλυψε το κενό του Γάλλου μέσου είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, αλλά δεν είναι ο κλασικός ακραίος που θα σεντράρει με ακρίβεια κι αυτό το πλήρωσε η Μπάγερν, που κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο πλαγιοκόπησε αρκετές φορές την άμυνα της Ιντερ χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα.

5) Δεν είδαμε τον Μπάστιαν Σβάινστάιγκερ και τον Μαρκ Φαν Μπόμελ, παρά το γεγονός πως και οι δύο βρίσκονταν στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είναι εύκολο να απαιτεί κανείς από δύο επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές να αναλάβουν τον ρόλο των αμυντικών μέσων σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, αλλά ο Λουίς Φαν Χάαλ το τόλμησε και σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό δικαιώθηκε. Όχι όμως στον τελικό. Και οι δύο ήταν εκτός τόπου και χρόνου και αμελούσαν συστηματικά τα ανασταλτικά τους καθήκοντα μετατρέποντας τον Ντεμικέλις και τον Βαν Μπούιτεν σε έρμαιο των διαθέσεων του Σνάιντερ και του Μιλίτο.

6) Δεν είδαμε τον Φαν Χάαλ να προσπαθεί να συμμαζέψει τα πράγματα στον άξονα της μεσαίας γραμμής της ομάδας του. Εκεί δηλαδή που η Ιντερ είχε έτσι κι αλλιώς παίκτη παραπάνω, απόρροια του 4-2-3-1, με τον Σνάιντερ σε ελεύθερο ρόλο και τον Χαβιέ Ζανέτι με τον Εστεμπάν Καμπιάσο πίσω του. Αυτοί απέναντι στα «φαντάσματα» Φαν Μπόμελ και Σβάινστάιγκερ στο 4-4-2… Αν ο Μίλερ είχε εντολές να βοηθάει, δεν το έκανε σε καμία περίπτωση…