Το δις εξαμαρτείν του Πέπε Γουαρδιόλα

Μετά το πρώτο παιχνίδι στο Τζιουζέπε Μεάτσα ανάμεσα στην Ίντερ και την Μπαρσελόνα είχαμε επισημάνει απ’ αυτή εδώ τη «γωνιά» πως για να έχουν τύχη οι Καταλανοί στη ρεβάνς θα έπρεπε επί της ουσίας να βάλουν στην άκρη όσα μάθαιναν καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν από τον Πέπε Γουαρδιόλα. Να διαφοροποιήσουν δηλαδή το στυλ τους, να κάνουν «πέρα» το εκπληκτικό passing game και να ποντάρουν κυρίως στην ανωτερότητα τους σε ατομικό επίπεδο απέναντι στους αντιπάλους τους. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη σε καμία περίπτωση και αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν σχεδόν μία από τα ίδια. Τη μόνη διαφορά την έκανε η … αστεία αποβολή του Τιάγκο Μότα, που δεν άφησε εν τέλει την ιταλική ομάδα να βγει ούτε μία στιγμή από το ανθεκτικό καβούκι της.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα στατιστικά του αγώνα δεν θα διαπιστώσει μεγάλες διαφορές σε σχέση με αυτόν πριν από μια εβδομάδα. Η Ιντερ έκανε ξανά λιγότερα φάουλ, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, και τα ποσοστά κατοχής μπάλας δεν διαφοροποιήθηκαν, με τη Μπαρσελόνα να την κρατάει στα πόδια της στο 75% της χρονικής διάρκειας του ματς και παρ’ όλα αυτά να σκοράρει μόνο με τον κεντρικό αμυντικό της. Και τι ειρωνεία αλήθεια, να έχεις δαπανήσει το καλοκαίρι περίπου 40 εκατ. Ευρώ και τον Σαμουέλ Ετό για να πάρεις τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς και στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν να αναγκάζεσαι να τον αντικαταστήσεις και να περνάς τον Πικέ μπροστά μήπως και «καθαρίσει»…

Η Μπαρσελόνα την Τετάρτη το βράδυ είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ φέτος την ατομική προσπάθεια κι αυτό το «έργο» δεν το παρακολουθήσαμε ποτέ. Ο Γουαρδιόλα δεν άλλαξε την φιλοσοφία και την τακτική του ως όφειλε και αυτό αποδείχθηκε ολέθριο για την καλύτερη ομάδα της φετινής διοργάνωσης. Ο Τάκης Γκώνιας είπε στην εκπομπή της ΝΕΤ μετά το τέλος του αγώνα πως… «ο καλύτερος προπονητής πέρασε στον τελικό και η καλύτερη ομάδα έμεινε έξω». Και είχε απόλυτο δίκιο…

Ο Ζοζέ Μουρίνιο, «διαβάζοντας» άριστα τις… προδιαγραφές της Μπάρτσα ήταν ο εμπνευστής της καλύτερης αμυντικής λειτουργίας που έχουμε δει σε ομάδα τα τελευταία χρόνια. Κι ασφαλώς έχει το δικαίωμα να ισχυρίζεται στο τέλος, πως η Ιντερ άξιζε ακόμα και την ισοπαλία. Έκλεισε το ίδιο καλά με το πρώτο παιχνίδι τους χώρους, δεν πέρασε στο ματς κάποιον αμυντικογενή παίκτη στο χορτάρι μετά την αποβολή του κεντρικού του χαφ, αντικαθιστώντας επιθετικό, παρά αναδιαμόρφωσε ενδεκάδα του με τον «πολυτεχνίτη» Κρίστιαν Κίβου σε ρόλο «κλειδί» κακ άντεξε έως το τέλος.
Απέναντι του είχε μία μπλοκαρισμένη ομάδα που γυρνούσε απλώς τη μπάλα γύρω από την περιοχή, με «ευνουχισμένους» ποδοσφαιριστές που δεν έπαιρναν πρωτοβουλία για μία ατομική ενέργεια. Αυτές είναι όμως που θα έδιναν αριθμητικό πλεονέκτημα, θα ανάγκαζαν κάποιον «Ιταλό» να ντουμπλάρει στο μαρκάρισμα, οπότε αυτομάτως τουλάχιστον ένας «Ισπανός» θα έμενε ελεύθερος. Και πάει λέγοντας...

Το να κατηγορήσει λοιπόν κανείς τον Μουρίνιο για… αντιποδόσφαιρο στο συγκεκριμένο ματς με τις υπάρχουσες συνθήκες είναι τουλάχιστον βλακώδες. Την αποτυχία της Μπαρσελόνα να φτάσει στον τελικό την χρεώνεται αποκλειστικά ο Γουαρδιόλα και κανείς άλλος. Όταν ήμαστε παιδιά και παίζαμε κρυφτό, συνήθως την δεύτερη φορά που τα «φυλούσε» κάποιος βρίσκαμε διαφορετική κρυψώνα για να μην μας βρει. Ο Μουρίνιο όμως κρύφτηκε ξανά στην ίδια και ο Γουαρδιόλα ακόμα τον ψάχνει….