Ο θρίαμβος του Παναθηναϊκού ρίχνει φως στις «τρύπες»

Στο Ολύμπικο της Ρώμης ο Παναθηναϊκός δεν απέδειξε τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι ποδοσφαιρόφιλοι διαπιστώνουν τη φετινή σεζόν. Πως διαθέτει με διαφορά την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Και από πλευράς ποιότητας και από πλευράς… ποσότητας. Βάθους στον πάγκο δηλαδή. .. Αυτό που θα έπρεπε λοιπόν να απασχολεί το Νίκο Νιόπλια τη δεδομένη στιγμή είναι πως θα κάνει τους ΔΙΚΟΥΣ του ποδοσφαιριστές να καταλάβουν τις δυνατότητες τους, να αντιληφθούν την δυναμικότητα της φετινής ομάδας, αλλά και πως ο ΙΔΙΟΣ θα καταφέρει να διαχειριστεί τα υπόλοιπα ματς του πρωταθλήματος με αυτό ως δεδομένο. Γιατί μπορεί ο Παναθηναϊκός να ήταν αγωνιστικά καλύτερος στα ματς με τον Αρη, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, όπου είχε βαθμολογικές απώλειες, αλλά την ψυχολογία του ανώτερου την άφησε στα αποδυτήρια. Όπως και το ρίσκο που παίρνει πιο εύκολα ο δυνατός. Κι αυτό του κόστισε βαθμούς.

Στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας η Ρόμα, μια εβδομάδα νωρίτερα, δεν είχε επιβεβαιώσει σε καμία περίπτωση τον τίτλο που την ακολουθούσε, αυτόν δηλαδή της πιο φορμαρισμένης ευρωπαϊκής ομάδας μ’ ένα αήττητο σερί 20 αγώνων. Το κέντρο άμυνας έμοιαζε πολύ αργό για τον Σισέ κι αν εξαιρέσει κανείς τον Μίρκο Βούτσινιτς οι υπόλοιποι μεσοεπιθετικοί της έδειχναν κομμένοι και ραμμένοι για τις αμυντικές ικανότητες του Παναθηναϊκού με τις δεδομένες αδυναμίες του. Το ίδιο σκηνικό στήθηκε και στην ιταλική πόλη με μια μικρή διαφορά. Οι χώροι ήταν περισσότεροι για τους πράσινους και ο Νίνης το εκμεταλλεύθηκε μια χαρά κάνοντας το καλύτερο και πιο μεστό παιχνίδι του από τότε που φόρεσε τη φανέλα της ανδρικής ομάδας. Ο Σισέ λατρεύει να τον βλέπει στην ενδεκάδα και αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα το γιατί.

Έτσι όπως κυλούσε το χθεσινό ματς θα ήταν κρίμα για τον Παναθηναϊκό να έμενε έξω. Φαινόταν από το πρώτο τέταρτο. Η τακτική του Νιόπλια να γεμίσει το κέντρο της άμυνας βοήθησε και ανασταλτικά, αλλά κυρίως απελευθέρωσε τους δύο ακραίους μπακ και κυρίως τον Σπυρόπουλο, που συνέβαλε πολύ στην κυκλοφορία της μπάλας.

Αίφνης λοιπόν λύθηκαν όλα τα προβλήματα του Παναθηναϊκού σε μια βραδιά; Κάθε άλλο. Ο προβληματισμός είναι περισσότερο εποικοδομητικός σε περιόδους ευφορίας. Σε στιγμές μεγάλων επιτυχιών. Η εικόνα της ομάδας με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς φέρνει ξανά στο προσκήνιο το θέμα της ενίσχυσης στον άξονα της οπισθοφυλακής . Ότι έγινε στη Ρώμη ήταν απλώς μπάλωμα που άντεξε, παρά το… βόλεϊ που στήθηκε κάποια στιγμή προς το τέλος στην εστία του Τζόρβα. Κι αυτό δεν είναι διαπίστωση μονο των δημοσιογράφων... Το έλλειμμα ποιότητας και όχι πάθους και μαχητικότητας, που ο Γιόσου Σαριέγι για παράδειγμα τα διαθέτει σε αφθονία, στις συγκεκριμένες θέσεις φάνηκε ξανά, όπως φαίνεται ακόμα περισσότερο σε ματς που δεν πηγαίνουν καλά και το ρίσκο είναι επιβεβλημένο. Σε παιχνίδια τύπου… ΑΕΚ δηλαδή στο ΟΑΚΑ, που παρά την υπεροχή του Παναθηναϊκού επιστρατεύθηκε ο Σιμάο από τον πάγκο για να «κλειδώσει» την άμυνα ενώ η εμπιστοσύνη σε δύο ικανότατους στόπερ θα επέτρεπε ρίσκο… Αλλά αυτό είναι τώρ πλέον… καλοκαιρινή ιστορία.

Υ.Γ. Για να βάλουμε κάτω λοιπόν τώρα, πόσες απώλειες είχε ο Παναθηναϊκός επί Τεν Κάτε και πόσες επί Νιόπλια; Τρεις τρεις… εννιά, τρεις εννιά… είκοσι επτά… Θα τρελαθούμε τελείως! Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα είναι πως και η πρόκριση επί της Ρόμα είναι έργο του Ολλανδού, γιατί βρε αδερφέ τώρα φαίνεται η δουλειά του. Περιμένετε λίγο κι έρχεται κι αυτό…