Ο Τζιόλης φταίει ή ο κάθε... Μπάκε;

Μπορώ να δεχθώ την δυσαρέσκεια του κόσμου και κατ’ επέκταση τις αποδοκιμασίες για την απόδοση μιας ομάδας. Είμαι έτοιμος, υπό προϋποθέσεις , να κάτσω να ακούσω, οποιονδήποτε, για κάποιο λόγο, αισθάνεται την ανάγκη να τα… «ψάλλει» σ’ έναν ποδοσφαιριστή της ομάδας του για μία κακή εμφάνιση. Αυτό που συνέβη όμως στο Ολυμπιακό Στάδιο όταν ήρθε η ώρα να μπει ο Αλέξανδρος Τζιόλης στο παιχνίδι είναι απ’ αυτά που δυσκολεύομαι να «καταπιώ». Έφερνα τον εαυτό μου στην θέση ενός παιδιού, που ουδέποτε δημιούργησε πρόβλημα στο εσωτερικό της ομάδας και μ’ έπιανε τρέλα. Το μακρόσυρτο «ουουου…» την ώρα που πατούσε το χορτάρι χωρίς να έχει ακουμπήσει τη μπάλα, αλλά και στην συνέχεια, οι έντονες αποδοκιμασίες σε κάθε επαφή του μ’ αυτή, παρά το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός ήταν μπροστά στο σκορ, έμοιαζαν αφόρητες για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο.

Το αν είναι η δεν είναι καλός ποδοσφαιριστής ο Τζιόλης δεν έχει καμία σημασία στην παρούσα φάση. Δεν παύει να είναι περιουσιακό στοιχείο της ομάδας. Και η διοίκηση της κάνει προσπάθεια… επιτέλους … να τον αξιοποιήσει , πουλώντας τον και βάζοντας χρήματα στα ταμεία της. Θα έπρεπε να το έχει κάνει καιρό πριν και όχι τώρα. Ποδοσφαιριστής που δεν αγωνίζεται και είναι μονίμως εκτός αποστολής δεν έχει αγοραστική αξία και μένει στο ράφι. Αποδοκιμάζοντας τον Τζιόλη… αποδοκιμάζει κανείς ταυτόχρονα, παίκτη, προπονητή και διοίκηση και την ομάδα στο σύνολο της. Τι θα έπρεπε να γίνει δηλαδή; Να μείνουν ο Μάντζιος, ο Τζιόλης, ο Κλέιτον και ο Δημούτσος με συμβόλαιο στον Παναθηναϊκό τρώγοντας… ποπ κορν στο σπίτι τους μέχρι τα… βαθιά γεράματα; Εκτός κι αν όλοι εσείς που γιουχάρετε, όταν βαριέστε το αυτοκίνητο σας και θέλετε να το αλλάξετε και να αγοράσετε κάποιο άλλο, δεν πουλάτε το παλιό, αλλά το αφήνετε να γίνει παλιοσίδερα σε κανένα χαντάκι… Μάλλον μαζεύτηκαν πολλοί… Αμπράμοβιτς στην Ελλάδα….

Όσο για το αν είναι καλός παίκτης ο Τζιόλης ή όχι, ο καθένας είναι σεβαστό να έχει την άποψη του. Τι ξέρω εγώ; Ότι για τον Οττο Ρεχάγκελ στην Εθνική, του ήταν μια χαρά και του… περίσσευε κιόλας. Γι’ αυτό και τον καλούσε ακόμα κι όταν βρισκόταν σε αγωνιστική απραξία μηνών. Τι ξέρω ακόμα; Ότι για τον Τόμας Σάαφ στην Βέρντερ ήταν εξαιρετικά δύσκολη η απόφαση να μην ενεργοποιήσει την οψιόν αγοράς του στο τέλος του δανεισμού του, σε περίοδο μάλιστα οικονομικής κρίσης. Γι’ αυτό και σε αρκετά παιχνίδια τον χρησιμοποιούσε βασικό. Τι ξέρω ακόμα; Ότι είναι ένας σύγχρονος ανασταλτικός μέσος με μπόλικο τρέξιμο στους αγώνες, που παίζει με το κεφάλι ψηλά και βοηθάει και στο δημιουργικό κομμάτι. Τι ξέρω ακόμα; Πως έχει μεγάλες αδυναμίες, που βελτιώνονται όμως με σκληρή δουλειά στην προπόνηση και με σωστή καθοδήγηση. Τι ξέρω ακόμα; Ότι από τότε που μετεγγράφηκε από τον Πανιώνιο στον Παναθηναϊκό δεν έδειξε το παραμικρό δείγμα βελτίωσης. Είναι ο μόνος μήπως; Για βάλτε τους κάτω να δείτε πόσοι ακόμα «πάσχουν» από το ίδιο « σύνδρομο». Θέλετε να μιλήσουμε για τον Μάντζιο, τον Δημούτσο, τον Σπυρόπουλο… Για ποιον; Είναι δυνατόν να είναι σύμπτωση αυτό; Τι ξέρω ακόμα; Ότι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια είχε προπονητές τον… Γιτζάκ Σουμ, τον Ζντένεκ Σκάζνι, τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι, τον Γιάσμικο Βέλιτς, τον Χανς Μπάκε, τον Ζοζέ Πεσέϊρο, τον Βίκτορ Μουνιόθ και τον Χενκ Τεν Κάτε. Για ψάξτε να βρείτε που δουλεύουν όλοι αυτοί τώρα και τα ξαναλέμε… Πως να βελτιωθεί ο Τζιόλης και ο κάθε Τζιόλης κύριοι;; Να τον καθοδηγήσει και να του βρει ρόλο στο γήπεδο, ποιος; Χαίρετε…!