Σπετάκολο ή πιασέκωλο;

Απ’ τη δική μου τσέπη δεν θα βγουν τα λεφτά για τον πολυπόθητο κεντρικό αμυντικό και κουμάντο στην τσέπη άλλων φυσικά δεν θα κάνω, αλλά μήπως στον Παναθηναϊκό πάνε να πετάξουν στα σκουπίδια ένα σκασμό λεφτά; Διότι 1,5 εκατομμύριο ευρώ θα δοθεί για τον εξάμηνο δανεισμό του Ματεράτσι (αν ισχύει αυτή η ιστορία), που ουσιαστικά θα έρθει (αν έρθει) μέσα προς τέλη Ιανουαρίου και θα παίξει μέχρι τέλη Απριλίου ή μέσα Μαΐου, αναλόγως με το αν η ομάδα βγει πρώτη ή δεύτερη.

Αρα 3-3,5 μήνες χοντρικά. Μήπως είναι αυτό που στη χώρα του θα έλεγαν «πιασέκωλο»; Δεν υπάρχουν τόσα και τόσα φιλανθρωπικά ιδρύματα και άνθρωποι με ανάγκη να δωρίσουμε αυτά τα χρήματα, μέρες που είναι; Να τους κάνουμε λιγάκι να χαμογελάσουν και να κλείσουμε και μια θέση στον παράδεισο, όπως μπαίνεις δεξιά;

Και άντε κι έρχεται ο Ματεράτσι. Ο ίδιος Ματεράτσι που ξεκίνησε βασικός μόνο στο πρώτο παιχνίδι της σεζόν, στο 60’ έγινε αλλαγή κι έκτοτε μπήκε σε άλλα τρία παιχνίδια της Serie A στο 88’, στο 89’ και στο 90'. Α, και άλλα 4 λεπτά στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Τι μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι τα λεφτά θα πιάσουν τόπο κι ο αγέρωχος Ιταλός θα δώσει το «παρών» σε όλο τον δεύτερο γύρο, όλα τα παιχνίδια Κυπέλλου και Γιουρόπα Λιγκ που θα δώσει η ομάδα; Οτι στα 36 του δεν θα πονάει η μέση του, τα αρθριτικά του, τα γόνατά του, δεν θα του πέσει το ζάχαρο ή δεν θα εμφανίσει υπόταση; Μιλάμε και για μεγάλο άνθρωπο...

Εχω ακούσει τόσες και τόσες φορές τα περί αυτοσκοπού που λέγεται «πρωτάθλημα 2009 - 2010» και τα έχω εμπεδώσει, δεν χρειάζομαι άλλη επανάληψη. Ακούω πολλούς που γκρινιάζουν για την ανανέωση στον 32χρονο Καραγκούνη, για το τετραετές στον 30χρονο Κατσουράνη, το τριετές στον συνομήλικό του Καντέ, το τετραετές στον μικρό αλλά ασταθή Λέτο, το συμβόλαιο στον προερχόμενο από αγωνιστική απραξία Γιούρκα και άλλα διάφορα.

Τζόγος είναι η απόκτηση ενός παίκτη, μπορεί να σου βγει, μπορεί και όχι, ενώ κανείς δεν σου εξασφαλίζει υψηλή μεταπωλητική αξία και σίγουρο κέρδος αν αποκτήσεις έναν μικρότερο και πολλά υποσχόμενο. Και σε τελική ανάλυση, ό,τι έγινε το περασμένο και το προπερασμένο καλοκαίρι, έγινε. Και δεν υπάρχει λόγος να τα μελετάμε και να τα σκαλίζουμε άλλο -ειδικά εφόσον οι περισσότερες φετινές επιλογές έχουν αποδειχθεί εύστοχες. Το θέμα είναι το από δω και πέρα: τελειώνει η ζωή το καλοκαίρι, είτε έρθει το πρωτάθλημα είτε όχι; Είναι λογικό να σκέφτεται ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει παίκτη με ημερομηνία λήξης μικρότερη κι από παστεριωμένο γάλα;

Ο Ματεράτσι μπορεί να έρθει, μπορεί να σου προσφέρει αυτά που ελπίζεις, μπορεί να σε βοηθήσει να πάρεις το νταμπλ. Μπορεί, μπορεί, μπορεί. Και μετά θα φύγει και πάλι θα ψάχνεις -με περισσότερη ηρεμία βέβαια και επιλογές το καλοκαίρι- για αμυντικό. Θα έχεις πετάξει 1,5 μύριο ωστόσο και θα περιμένεις πάλι να δεις ποιος θα πουληθεί και πόσο, από πού θα βάλεις λεφτά στο ταμείο, αν θα βάλουν ή δεν θα βάλουν οι μέτοχοι και τα σχετικά.

Ως σύλλογος που κάνει πρωταθλητισμό και σχεδιάζει από σήμερα το αύριο και το μεθαύριο, ο Παναθηναϊκός οφείλει να κοιτάζει πέρα απ’ το σημείο που φτάνει το μάτι. Ο Πόγκατετζ, π.χ., είτε έρθει τώρα είτε κλείσει από τώρα για το καλοκαίρι, είναι μια καλή επένδυση στα 26 του για πολλά χρόνια. Και ο Παλέτα, ο ΜακΜάνους ή όποιος άλλος θεωρούν στην Παιανία ότι πληροί τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει.

Αν πάρει κάποιον που να φτάσει Τετάρτη και να ξεκινήσει βασικός την Κυριακή, έχει καλώς. Εχει ακόμα καλυτέρως αν μετά το τέλος της τρέχουσας σεζόν παραμένει κομμάτι της ομάδας, έχει δέσει με τους συμπαίκτες του, έχει καταλάβει τον προπονητή του κι έχει γίνει αποδεκτός ή αγαπητός απ’ τον κόσμο. Οχι απλά «δος ημίν σήμερον», αλλά και αύριο και μεθαύριο, διότι και τότε θα πέσει πείνα.