Πήρε μπρος ο Σάρας

Εχετε ακούσει για το μισοάδειο ή μισογεμάτο ποτήρι. Δεν μπορούμε να πούμε με ακρίβεια λοιπόν αν ο Παναθηναϊκός δεν παίζει το μπάσκετ που μας έχει δείξει ότι μπορεί ή αν ο Πανιώνιος είναι τόσο καλός που στις λεπτομέρειες δεν κατάφερε χθες να τον ρίξει στο καναβάτσο όπως τον Ολυμπιακό πριν από 20 μέρες. Σε αυτά τα διλήμματα οι απόψεις είναι υποκειμενικές. Η ουσία είναι ότι οι πρωταθλητές Ευρώπης κατάφεραν να περάσουν με κόπο και πολύ ιδρώτα από μια έδρα όπου ο μεγάλος τους αντίπαλος την πάτησε.

Και μπορούν πλέον να αισθάνονται χαρούμενοι και ακόμη πιο άνετα για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στην κανονική περίοδο. Οχι μόνο γι' αυτό καθαυτό το γεγονός ότι πέρασαν νικηφόρα από μια καυτή έδρα και κόντρα σε μια ανταγωνιστική ομάδα, αλλά διότι το κατάφεραν παίζοντας χωρίς τον φυσικό τους ηγέτη, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Οσο και να λέμε ότι σε ομάδες με τόσο μεγάλο μπάτζετ δεν παίζει ρόλο μία απουσία, η πραγματικότητα δείχνει το αντίθετο.

Και αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά ότι το ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να μην είναι το ποιοτικότερο της Ευρώπης, αλλά είναι το πιο σκληρό και δυνατό στον κόσμο. Η ACB, η ισπανική λίγκα, είναι πρωτάθλημα βιτρίνας και ουσίας. Σου αρέσει που το βλέπεις, αλλά σου αρέσει σαν να παρακολουθείς θέατρο ή κάποια πολύ καλή κινηματογραφική ταινία. Εδώ στην Ελλάδα ο αγώνας είναι πόλεμος, που όμως πολλές φορές ξεφεύγει.

Ξεφεύγει γιατί δεν έχουμε κράτος, ο καθένας έχει τους δικούς του νόμους και τους επιβάλλει με το έτσι θέλω. Οπως συνέβη χθες στο Ελληνικό στο ματς της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό, όταν μερίδα ανεγκέφαλων επιτέθηκε χωρίς λόγο σε συναδέλφους. Σε δημοσιογράφους, ανθρώπους που πάνε στο γήπεδο για να κάνουν τη δουλειά τους, εκείνους από τους οποίους περιμένει ο κόσμος να ενημερωθεί.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτοί που έκαναν την επίθεση δεν πήγαν στο Ελληνικό για να δουν μπάσκετ. Σιγά μην τους ενδιαφέρει. Σιγά μην ξέρουν τον Μελς και τον Τουτζιαράκη. Σιγά μην τους νοιάζει το άθλημα, ο αθλητισμός γενικότερα. Για επεισόδια πήγαν και πέτυχαν τον σκοπό τους, αλλά κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να τους μαζέψει. Και βεβαίως βεβαίως χθες ήταν οπαδοί της ΑΕΚ, πριν από κάποια χρόνια του Ολυμπιακού, το 1991 στο ΣΕΦ σε ματς Πανιωνίου - Παναθηναϊκού ανεγκέφαλοι του «τριφυλλιού». Η βία και η αλητεία δεν έχουν χρώματα.

Επιστρέφοντας στην όμορφή πλευρά του κυριακάτικου μπασκετικού μενού και στη μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού, εν πολλοίς την οφείλει στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Στην κλάση του, στον μοναδικό τρόπο παιχνιδιού του, που τον καθιέρωσε στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Αλλού κοιτάει και αλλού δίνει την μπάλα ο Λιθουανός και αυτό το έζησαν για τα καλά έπειτα από καιρό χθες ο Μπατίστ με τον Πέκοβιτς. Πάρε-βάλε ήταν ο Σάρας, αλλά και... βάλε σκέτο, από τη στιγμή που σημείωσε καθοριστικούς πόντους. Ο 34χρονος βρίσκει τα πατήματά του και ο Ομπράντοβιτς τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση.

Ο Πανιώνιος από την άλλη πλευρά έχει λόγους να διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, αλλά έχει και τη χαρά ότι βαδίζει στον σωστό δρόμο, με τον Νέναντ Μάρκοβιτς να κάνει για δεύτερη σεζόν εξαιρετική δουλειά. Την πρώτη είχε βγάλει τον Πανιώνιο στην Ευρωλίγκα. Φέτος η αποστολή του είναι ακόμη πιο δύσκολη. Αλλά είναι σε θέση να τα καταφέρει, αρκεί εκτός των άλλων στον δεύτερο γύρο να βρει έναν κοινοτικό ποιότητας. Εναν παίκτη που θα κάνει τους πάντες να νιώθουν σιγουριά όταν ο Μπράιαντ ή ο Ερτσεγκ για τον έναν ή τον άλλο λόγο θα βγαίνουν εκτός παρκέ.

Κλείνοντας, αξίζει ένα τεράστιο μπράβο στον Δημήτρη Παπανικολάου. Οχι μόνο για τη νέα εξαίσια εμφάνισή του, αλλά και για το γεγονός ότι πήγε να προστατέψει τους παίκτες του Παναθηναϊκού κατά την αποχώρησή τους στο τέλος του ματς. Ο μεγάλος παίκτης δεν είναι αυτός που κινείται μόνο στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.