Οταν ο Ματεράτσι εκνεύρισε τον Μικ Τζάγκερ

Nα λοιπόν που μπήκε πάλι στη ζωή μας –έστω στις περί μεταγραφών συζητήσεις μας– ο Μάρκο Ματεράτσι. Θυμήθηκε κι ο γράφων μια μικρή ιστορία ποδοσφαιρικής και μουσικής υφής και λέει να τη διηγηθεί. Σε αυτήν εμπλέκεται ο Ματεράτσι με τρόπο που μας υπενθυμίζει τι τύπος είναι –αν υποτεθεί ότι το ξεχάσαμε ποτέ.

Το πρωί της 11ης Ιουλίου 2006 βολτάριζα στο γιορτινό κι ευτυχισμένο Μιλάνο, έτοιμος για τον δεύτερο καφέ της ημέρας. Γιατί ήταν γιορτινή και χαρούμενη η πόλη; Διότι καμιά σαρανταριά ώρες νωρίτερα η «σκουάντρα ατζούρα» είχε στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου. Σε αρκετά παράθυρα έβλεπες κρεμασμένες ιταλικές σημαίες και στους δρόμους πολλοί φορούσαν φανέλες της εθνικής Ιταλίας.

Το ίδιο βράδυ θα έδιναν συναυλία στο «Μεάτσα» οι Rolling Stones κι αυτός ήταν ο λόγος της επίσκεψής μου στο Μιλάνο. Επρόκειτο για την πρώτη εμφάνισή τους στην Ευρώπη έπειτα από το ατύχημα του κιθαρίστα τους, του Κιθ Ρίτσαρντς, ο οποίος έπεσε από κάποιον φοίνικα κάπου στα Νησιά Φίτζι, δοκιμάζοντας την αντοχή του –ξερού, ούτως ή άλλως– κεφαλιού του και κάνοντας «μαλλιά κουβάρια» το πρόγραμμα της περιοδείας του συγκροτήματος. Αρκετοί υπέθεσαν ότι πραγματική αιτία της προσωρινής ανημποριάς του γερο-τρελάρα Κιθ μπορεί να ήταν κάποιο overdose, αλλά άντε βρες...

Οταν μπήκα στο «Μεάτσα» κατάλαβα ότι για πρώτη φορά θα παρακολουθούσα ροκ συναυλία που θα λειτουργούσε σαν πάρτι για ποδοσφαιρικό θρίαμβο! Αμέτρητες ιταλικές σημαίες ανέμιζαν. Ο κόσμος κάθε τρεις και λίγο φώναζε «Ιτάλια, Ιτάλια» και χόρευε στον ρυθμό του «Seven Nation Army» των White Stripes. Οχι, δεν ακουγόταν το κομμάτι από τα μεγάφωνα, απλώς το πλήθος τραγουδούσε τον σκοπό με ένα κοφτό «οοο». Αλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, οι Ιταλοί οπαδοί της «σκουάντρα ατζούρα» ήταν εκείνοι που λάνσαραν λίγες εβδομάδες νωρίτερα –στα γερμανικά γήπεδα– ως ποδοσφαιρικό soundtrack το

«Seven Nation Army». Εν προκειμένω με αυτό γλεντούσαν την κατάκτηση του τροπαίου.

Ωραίες συμπτώσεις. Το 2002-03 οι White Stripes είχαν παίξει ως support group σε συναυλίες των Stones και τον Ιούλιο του 2006 στο Μιλάνο έκαναν το ίδιο, αλλά όντες… απόντες. Μεγάλος χαμένος μέσα σε αυτό το πανηγυριώτικο κλίμα στο «Μεάτσα» ήταν το κανονικό support group, οι Feeders. Απαρατήρητοι πέρασαν οι δύσμοιροι.

Τι άλλο περιείχε το εορταστικό μενού στο «Μεάτσα» προτού βγουν στη σκηνή οι Stones; Το συνεχές χοροπηδητό χιλιάδων ανθρώπων που φώναζαν ρυθμικά: «Κι νον σάλτα ουν Φραντσέζε ε, οέ…». Δηλαδή «όποιος δεν χοροπηδά είναι Γάλλος!». Μαζική «κακία» για τους ηττημένους του τελικού. Οταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του «Jumpin' Jack Flash» από την κιθάρα του Ρίτσαρντς και 65.000 άνθρωποι άρχισαν να συμμετέχουν σε ένα άλλο παραληρηματικό πανηγύρι, φανταζόμουν ότι η επίδραση του ιταλικού ποδοσφαιρικού θριάμβου στη συναυλία είχε τερματιστεί. Λάθος.

Κατά τη διάρκεια της δίωρης συναυλίας δυο-τρεις φορές ο Μικ Τζάγκερ και μία ο Ρίτσαρντς έδωσαν συγχαρητήρια στη «σκουάντρα αντζούρα». Κάποια στιγμή αστειευόμενος ο Τζάγκερ βρήκε κοινά σημεία ανάμεσα στο ατύχημα του Κιθ και την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι: «Ματεράτσι ε Κιθ άνο προμπλέμι ντι τέστα», είπε. «Ο Ματεράτσι κι ο Κιθ έχουν προβλήματα κεφαλιού». Πολύ περισσότερο από αυτό το καλαμπούρι, το κοινό εκτίμησε κάτι άλλο: το γεγονός ότι ο Μικ τραγούδησε στα ιταλικά το «As Tears Go By».

Από μόνιτορ διάβαζε τους στίχους, αλλά ποιος νοιαζόταν; Η έκπληξη έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Η δεύτερη έκπληξη κατέφθασε όταν η συναυλία τελείωσε και οι «γερόλυκοι» βγήκαν στη σκηνή για να χαιρετίσουν τον κόσμο. Τότε, τιμής ένεκεν, μαζί τους εμφανίστηκαν ο Ντελ Πιέρο και ο Ματεράτσι. Πάλι τα «Ιτάλια, Ιτάλια», πάλι ο σκοπός του White Stripes. Τότε, όμως, συνέβη κάτι που εμφανώς προβλημάτισε τον Τζάγκερ: όταν ο Ματεράτσι πήρε το μικρόφωνο άρχισε να χοροπηδά φωνάζοντας το «κι νον σάλτα ουν Φραντσέζε ε, οέ…», ο κόσμος, φυσικά, τον μιμήθηκε.

Οσοι πρόσεξαν τη γιγαντοοθόνη αντελήφθησαν ότι η αρχική αμηχανία του Τζάγκερ εξελισσόταν σε εκνευρισμό. Ο λόγος ήταν μάλλον προφανής: άλλο το γλέντι προς τιμήν της «σκουάντρα ατζούρα» κι άλλο να «πέφτει» από τη σκηνή των Stones το σύνθημα που ειρωνεύεται ελαφρώς τους Γάλλους. Υπάρχει διαφορά. Αφήστε που το συγκρότημα θα εμφανιζόταν σε λίγο καιρό στο Παρίσι και τη Λιόν...

Αυτά, βεβαίως, για τον Μάρκο Ματεράτσι ήταν ψιλά γράμματα. Με ένα κοφτό «Ο.Κ., Ο.Κ.», ο Τζάγκερ τον διέκοψε –σχεδόν του άρπαξε το μικρόφωνο μέσα από τα χέρια. Ποιος ξέρει, ίσως εκείνες τις στιγμές ο Μικ να σκεφτόταν πως άξιζε ν’ αγιάσει το κεφάλι του Ζιντάν. Ισως να μετάνιωσε που κάλεσε τον Ματεράτσι στη σκηνή αντί να περιοριστεί στον συγκρατημένο κι αξιοπρεπή Ντελ Πιέρο. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;