Πού 'σαι, Αντώνη; Γιατί χάθηκες;

Και εγώ που νόμιζα ότι στη γενική συνέλευση όλα θα τέλειωναν. Θα έλεγε ο Ρέμος ότι πούλησε σε έναν Ισραηλινό και ότι θα κάνει δυο-τρεις μεταγραφές για να σώσει την παρτίδα. Αμ δε… Τρεις-τέσσερις ανθρώπους ανακοίνωσε ως νέο διοικητικό συμβούλιο κι αυτούς μέσω εκπροσώπου και επιστολής. Ούτε που εμφανίστηκε. Λες και τον κυνηγάνε τον άνθρωπο. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Αλλες μέρες, όταν όλα ήταν μέλι-γάλα και πάσχιζε –φαντάζομαι– το ίδιο για τον Ηρακλή, έπαιρνε το αεροπλάνο, ερχόταν στη Θεσσαλονίκη το μεσημέρι και έφευγε το βράδυ για να τραγουδήσει. Ηταν εδώ.
Τα έκοψε τα ταξίδια-εξπρές. Το έκοψε γενικώς να ανηφορίζει στη Θεσσαλονίκη. Εδώ και αρκετό καιρό. Γιατί, όμως; Δεν βρέθηκε κανείς να τον ρωτήσει γιατί;

Ξέρετε, εμάς εδώ μας ενοχλεί όταν δεν μας δίνουν σημασία. Κάτι παθαίνουμε. Νιώθουμε ότι μας παραμελούν. Οτι αδιαφορούν. Νιώθουμε πιο… χωριό και τότε τους αφορίζουμε. Ετσι κάνουμε εμείς οι Θεσσαλονικείς. Για μας πρέπει να βγήκε το «μάτια που δεν βλέπονται εύκολα λησμονούνται». Και αυτός ο Ρέμος, ρε παιδιά. Το έκοψε μαχαίρι, από πέρυσι ακόμα.

Και μετά τι; Αδικο έχουν να τον κατηγορούν για «σπανουδακισμούς»; Αφού το γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος, πρόεδρε Αντώνη, ότι αυτές οι τακτικές, να μην εμφανίζεσαι κοντά στην ομάδα σου στα προβλήματα, στις δυσκολίες, θυμίζουν προηγούμενες εποχές. Και τι λέω τώρα. Λες και περάσανε 20 χρόνια από εκείνες τις «εποχές». Πότε ήταν; Πριν από 2,5 χρόνια. Καλοκαίρι 2007 και ανέβηκες στην εξέδρα, εκεί στη Μίκρα, με όσους σου στάθηκαν, για να πεις ότι πρέπει να κρατάμε χαμηλά την μπάλα και ότι όλοι μαζί θα βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη. Εμ, τι το ήθελες αυτό το «όλοι μαζί»; «Και μαζί και μόνος, ίδιος είναι ο πόνος», έπρεπε να πεις. Οπως, δηλαδή, τραγούδησε κάποτε η Ελένη Βιτάλη.

Πού 'σαι, Αντώνη, καλή χρονιά να 'χεις. Με υγεία. Μην το αφήσεις κι άλλο. Ηδη η κατάσταση είναι δυσάρεστη. Δεν ξέρω τι σου λένε, αλλά οι συγκρίσεις με τον προκάτοχό σου δεν είναι παράσημο. Πρέπει να απαντήσεις σε πολλά. Είναι καλό να γνωρίζει ο κόσμος πού βαδίζει η ομάδα και τι σχέδια υπάρχουν για το σήμερα και το αύριο. Οσο περνούν οι μέρες και δεν εισπράττουν απλές εξηγήσεις, που θα έπρεπε να τις έχουν λάβει εδώ και αρκετό καιρό, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τις συνέπειες που ποτέ δεν έχω επικροτήσει, πάντα κατακρίνω και το ίδιο πρέπει να κάνουν όλοι.