Αν δεν υπήρχε ο Ντέμης Νικολαΐδης...

Προσπαθώ να μην παίρνω το notebook μαζί μου στα ταξίδια, για να μπορώ να συγκεντρωθώ στο διάβασμα χωρίς να έχω τον διάολο μέσα μου «Ρίξε μια ματιά στο Ιnternet να δεις τι συμβαίνει στην Ελλάδα». Με τον χρόνο κατάλαβα ότι ελάχιστα πράγματα συμβαίνουν ή τίποτα τόσο σοβαρό που να μην μπορεί να περιμένει για να το μάθεις σε μία εβδομάδα. Φεύγοντας από την Αθήνα για τη Βηρυτό ένιωθα ότι τουλάχιστον θα γλιτώσω από τους επικήδειους στη μνήμη του Χρήστου Λαμπράκη, που είναι η Νέμεσις όποιου φεύγει από τη ζωή στο βασίλειο του κλισέ που λέγεται Ελλάδα.

Για παράδειγμα, τρεις μέρες λέγανε και γράφανε για το αντιστασιακό έργο του μακαρίτη, τη στιγμή που με το συνηθισμένο φλέγμα του ο ίδιος έλεγε ότι όταν έγινε δικτατορία έμεινε ένα βράδυ υπό κράτηση με τους αστυφύλακες να μην ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν απέναντί του. Τέλος πάντων, στην Ελλάδα αν έχεις γίνει μακαρίτης όταν ο Τύπος αποφασίσει να γλείψει, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Αιωνία, λοιπόν, η μνήμη στον «κύριο Χρήστο», όπως με την κλασική δημοσιογραφική ορολογία λέγανε τον Λαμπράκη στον ΔΟΛ και συγκριτικά με το σημερινό καρακατσουλιό της Γιάννας και του lifestyle ο άνθρωπος είχε αστική ευγένεια και συμπεριφορά μέχρι και για να δανείζει.

Το πρώτο βιβλίο που είχα πάρει για να διαβάσω στον Λίβανο και την Ιορδανία είχε μια αναφορά που είχε σχέση και με τη ζωή του Χρήστου Λαμπράκη. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι υπάρχουν ακόμα που να θυμούνται την ανάληψη της εκδοτικής εταιρείας πριν από 52 χρόνια από τον μακαρίτη, αλλά ένας από αυτούς πριν από κάποιον καιρό διηγούνταν μια ιστορία. Ο Δημήτρης Λαμπράκης, πατέρας του Χρήστου, είχε μια προσωπική γραμματέα που έλυνε κι έδενε στο συγκρότημα. Με τον Χρήστο Λαμπράκη να μην έχει ιδέα από τη διοίκηση της εταιρείας, όλοι πίστευαν ότι η γραμματέας θα γινόταν παντοδύναμη. Πριν, όμως, ο Χρήστος Λαμπράκης κάτσει στο γραφείο του πατέρα του, το πρώτο που έκανε ήταν να φωνάξει τη γραμματέα και να της πει ότι πρέπει να μαζέψει τα πράγματά της επειδή απολύεται. Χωρίς εξηγήσεις. Και οι εργαζόμενοι στον οργανισμό κατάλαβαν ότι στο γραφείο δεν μπήκε κληρονόμος, αλλά αφεντικό.

Το σκεφτόμουνα όταν διάβαζα το αριστουργηματικό «Alexander the Great» του Robin Lane Fox. Ακόμα και το βιογραφικό του συγγραφέα με τις σπουδές στο Eton, το Magdalene College και η θέση του ως Fellow of the New College σου δίνουν την αίσθηση του προνομίου ότι μπορείς να κρατάς αυτό που έχει γράψει. Χωρίς να προσπαθεί να γίνει αιρετικός, ο Lane Fox αναφέρει ότι στις περισσότερες μάχες του ο Αλέξανδρος είχε την υπεροχή στους αριθμούς αλλά και τη δυσκολία να βρει τον «πραγματικό Αλέξανδρο» ανάμεσα στις κολακείες που έγραψαν οι ιστορικοί της αυλής του. Ανάμεσα, όμως, σε άλλα αναφέρεται στην αποφασιστικότητα του Αλέξανδρου να ξεπαστρεύει όποιον θα μπορούσε να εναντιωθεί στη θέλησή του, με τους ιστορικούς του να του δίνουν ένα φανταστικό, ατιμωτικό θάνατο ώστε να θριαμβεύει η δικαιοσύνη της εξουσίας.

Ο Αλέξανδρος από μικρός είχε δείξει ότι ήθελε να ασκήσει εξουσία. Ο Χρήστος Λαμπράκης ανακάλυψε στα 20 του ότι μπορεί να ασκήσει εξουσία το ίδιο καλά σε χαμηλούς τόνους όσο και ο bombastic πατέρας του. Τι γίνεται, όμως, όταν αναγκαστείς να πάρεις την εξουσία όταν δεν έχεις καμία διάθεση; Αυτό που γίνεται στην ΑΕΚ.

Μέσα στην προπαγάνδα για α-μετόχους και παπαδονοτιάδες χάνεται μία λεπτομέρεια. Κανένας από τους σημερινούς μετόχους της ΑΕΚ δεν θα είχε αναλάβει τη διοίκησή της, αν δεν υπήρχε ο Ντέμης Νικολαΐδης. Κανένας δεν είχε τη διάθεση ή το ταμπεραμέντο να δείξει ότι δεν χαμπαριάζει. Τρεις φορές συνάντησε ο Πέτρος Παππάς οργανωμένους και τις τρεις η απόφαση του επιβλήθηκε. Κι όταν καταλάβουν ότι μπορούν να μπαίνουν στο γραφείο σου και να σου λένε ότι πρέπει να φύγεις από την επιχείρησή σου και κάθεσαι και το συζητείς με τον κόσμο του ποδοσφαίρου, έχεις τελειώσει. Για τους οπαδούς σου, για τους αντίπαλους παράγοντες, για τους διαιτητές και για όποιον άλλον ασχολείται, ο ισχυρός άνδρας της μεγάλης ομάδας πρέπει να προκαλεί δέος.

Θυμάμαι κάτι προφητικά λόγια που είχα ακούσει πριν από ένα χρόνο. «Θέλεις να διώξεις τον Τάκη τον Κανελλόπουλο; Στείλε 100 άτομα έξω από τη Χαλυβουργική να φωνάζουνε ότι οι Κανελλόπουλοι φάγανε τα λεφτά της ΑΕΚ. Σε πέντε λεπτά θα έχει φύγει». Ο,τι ισχύει για τον Τάκη Κανελλόπουλο, ισχύει και για τους υπόλοιπους και οι μπόμποι το έχουν πάρει πρέφα και τους πηδάνε.

Υπερβολική η απαξίωση

Στον Παναθηναϊκό έχει γίνει σχεδόν παράδοση. Στην αρχή βλέπεις τον παίκτη να μένει εκτός ενδεκάδας, κάποια στιγμή χάνει τη θέση του και στη δεκαοκτάδα και μετά αρχίζουν τα ρεπορτάζ γιατί δεν δέχεται την πρόταση της Μόναχο 1860 και της Αταλάντα. Ο παίκτης έχει μπει στα αζήτητα, οι υποψήφιες για να τον αγοράσουν ομάδες το ξέρουν και ρίχνουν την τιμή και στο τέλος η Αταλάντα γίνεται Ανόρθωση, οπότε παίκτης και Παναθηναϊκός μετράνε τα χαμένα. Κάποια, λοιπόν, στιγμή ενώ παρακολουθείς το ρεπορτάζ σταματάς και σκέφτεσαι: «Είναι τόσο μάπα οι παίκτες; Είναι τόσο άχρηστοι ο Μάντζιος, ο Τζιόλης και ο Κλέιτον, που πρέπει να εκβιαστούν σχεδόν για να φύγουν;». Σε αυτό το σημείο αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι στον Παναθηναϊκό ο βαρδινογιαννισμός είναι κάτι σαν μικρόβιο. Οτι όποιος γίνεται παράγοντας στην ομάδα, παύει να βλέπει τους παίκτες ως ενήλικες εργαζόμενους, αλλά σαν παιδάκια που δεν ξέρουν το καλό τους ή κακομαθημένες πριμαντόνες που κάνουν πείσματα.

Δεν θα ξεχάσω το γκολ που έβαλε ο Βαγγέλης Μάντζιος στη Λεωφόρο εναντίον της ΑΕΚ. Είναι αυτό που βάζει πλάτη τον Ζεράλντο Αλβες, κάνει ανάποδο πάνω από το κεφάλι του αντιπάλου του, περιστροφή 180 μοιρών και βολέ, ενώ ο Αλβες ατενίζει το χάος. Οπως και εκτός από τις ευρωπαϊκές εμφανίσεις δεν θα ξεχάσω το γκολ που βάζει ο Τζιόλης σε ένα από τα πρώτα του ματς εναντίον του Εργοτέλη, όταν τραβάει ένα «τούβλο» και μετά το πανηγυρίζει κουνώντας το χέρι στην κίνηση «πω, πω πώς καίει». Από την άλλη οι οπαδοί της Λάρισας δεν θα ξεχάσουν τις μπούκες του Κλέιτον από την αριστερή πλευρά, που για να ξεκολλήσει η μπάλα από το πόδι του χρειαζόταν ασετόν.

Εχει καταλάβει κανείς γιατί πρέπει να μπουν στο περιθώριο μέχρι να βρεθεί ομάδα να τους πάρει; Ανίκανοι δεν είναι. Αποδεικνύεται από το ότι κανένας δεν θα διανοούνταν να τους αφήσει να πάνε με μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Ιδιαίτερα απείθαρχοι δεν είναι, κοπρίτες στις προπονήσεις δεν έχουν κατηγορηθεί ότι είναι, ματς δεν στήνουν και για την προσωπική υγιεινή και συμπεριφορά δεν έχει ακουστεί κάτι. Το μεγαλύτερο «έγκλημα» που έχει ακουστεί είναι η περιβόητη απροθυμία του Κλέιτον να τζαρτζάρεται σε μια προπόνηση με τους αντιπάλους του, επειδή είχε κάνει φρέσκο τατουάζ. Αλλά για κάτι τέτοια δεν έφυγε ο Τεν Κάτε;

Σε εποχή οικονομικής κρίσης είναι υπερβολή να απαξιώνονται ικανοί παίκτες και υποκριτικό να επιδιώκεται να γίνει με τη δικαιολογία ότι Νιόπλιας βρίσκει το ρόστερ των 27 παικτών μεγάλο. Αν ο Παναθηναϊκός βρει ομάδα για να δώσει τους παίκτες, τόσο το καλύτερο για όλους. Διαφορετικά ο Νιόπλιας, που ως παλιός παίκτης ξέρει τι είναι να σε έχουν βάλει στο περιθώριο, πρέπει να δώσει ευκαιρίες στο καταραμένο τρίο. Για το καλό όλων.