Μόνο στην Ελλάδα

Αν ο Σπύρος Λάτσης αποφάσιζε να αγοράσει την ΑΕΚ, θα έδινε συνέντευξη:

1) Στον Χρήστο Τριανταφυλλόπουλο με το διχίλιαρο του ταξιδιού για Αμερική ρεφενέ, μισό από τους ανθρώπους του Λάτση και μισό από τον δημοσιογράφο.

2) Θα έδινε τη συνέντευξη σε αίθουσα συνεδριάσεων με ένα κασκόλ της ΑΕΚ να κάνει το ράνερ στο τραπέζι και ένα έμβλημα κρεμασμένο στον τοίχο σαν να είναι η αίθουσα των συνεδριάσεων προσωπικό γραφείο.

3) Το συνεργείο θα ένιωθε τέτοια άνεση ώστε ο κάμεραμαν να ακουμπήσει το πλαστικό ποτήρι με τον καφέ πάνω στο γραφείο του Λάτση.

4) Αν κάποιοι είχαν αμφισβητήσει τον Λάτση, αυτός θα τους βούλωνε τα στόματα βγάζοντας μια ασφάλεια ζωής.

5) Ο Λάτσης δεν θα έλεγε την ΑΕΚ «ΑΙΚ» και θα αναφερόταν στην Ερασιτεχνική ΑΕΚ ως «μάμα ΑΙΚ».

6) Ως απόδειξη των δυνατοτήτων του θα έδειχνε δύο πακέτα χαρτιά, με το ένα να έχει το έμβλημα της ΑΕΚ έγχρωμο στην πρώτη σελίδα και το δεύτερο την «Αλιάντς Αρίνα».

7) Και δεν θα έβρισκε κανάλι να το παίξει, αλλά μόνο ένα site στο Ιντερνετ. Οσοι πιστεύουν τα ανωτέρω μπορούν σε αυτό το σημείο να διακόψουν το διάβασμα. Συνεχίζω με τους υπόλοιπους.

Είναι δυνατόν οι γραπτές συνεντεύξεις να έχουν εντελώς διαφορετικό λόγο από τα λίγα που ακούστηκαν στην προφορική και να χρειάζονται δύο μέρες για να μονταριστεί τηλεοπτική συνέντευξη; Είναι δυνατόν κάποιος που δηλώνει απλά λεφτάς να έχει υποθηκεύσει το σπίτι του για έξι κατοστάρικα χιλιάρικα, το κτίριο που δηλώνει ότι του ανήκει να βρίσκεται υπό αναγκαστική διαχείριση και να προβάλλει ως εγγυήσεις φερεγγυότητας μια συστατική επιστολή από fund που ο ιδιοκτήτης του, William M. Stephens, κατηγορείται για τρεις κακουργηματικές πράξεις, μια άλλη από την τράπεζα Shorewood με αποθεματικά λιγότερα από όσα λέει ότι έχει ο Kozonis και ένα ασφαλιστήριο ζωής που γράφει στην πρώτη του σελίδα «for agent use only», δηλαδή ότι είναι το χαρτί της προσφοράς του πράκτορα;

Είναι δυνατόν η προσφορά της ασφάλισης της ζωής να αναφέρει ως δικαιούχο τον «Bob Kozonis», ενώ το όνομά του στα υπόλοιπα επίσημα αμερικάνικα έγγραφα είναι το «Robert Kozonis», σαν να έκανε ασφαλιστήριο στο όνομα του «Αντωνάκη Πανούτσου»;

Είναι –συνεχίζουμε– να παίρνουμε στα σοβαρά έναν άνθρωπο που είπε ότι θα βάλει 300 χιλιάρικα στην Ερασιτεχνική ΑΕΚ, ανεξάρτητα από τις διαπραγματεύσεις, και δεν έχει δώσει τάλιρο; Είναι δυνατόν να παίρνουμε στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να δείξει ένα -ΕΝΑ, επαναλαμβάνω- χαρτί που μια ελληνική τράπεζα θα του έδινε στεγαστικό δάνειο για να πάρει διαμέρισμα στα Σεπόλια; Στην Ελλάδα είναι και ο Kozonis το έχει καταλάβει. Μόνο που η μισή παράσταση δίνεται στην Αμερική και δυστυχώς για τον Bob εκεί δεν έχουν την ίδια αντίληψη στο χιούμορ.

Oι Ιάπωνες πίστευαν ότι τον καλλιτέχνη δεν φτιάχνει η ποικιλία των ερεθισμάτων, αλλά η δυνατότητά του να βγάζει διαφορετικές εικόνες από το ίδιο αντικείμενο. Οτι ο καλλιτέχνης είναι σαν τον καλλιγράφο που μπορεί να πειραματίζεται στη γραφή του ίδιου γράμματος, με τον περιορισμό, όμως, ότι αυτός που το βλέπει θα μπορεί να το ξεχωρίσει.

Οτι ο ζωγράφος προτού αμοληθεί να βρει καινούργια θέματα θα πρέπει να μείνει μια 20ετία ζωγραφίζοντας ένα φύλλο από κάθε δυνατή γωνία. Ακόμα όμως και ένας Ιάπωνας καλλιτέχνης θα έσκαγε έτσι και τον έβαζαν να γράφει αθλητικά στην Ελλάδα. Γιατί με Αρφά, Παμπορίδη και Bob Kozonis έφυγα και Αρφά, Παμπορίδη και Kozonis βρίσκω να είναι οι πρώτες ειδήσεις και τώρα που γύρισα.

Για τον Αρφά το μόνο που έχω να γράψω είναι ότι μπαίνει στο πάνθεον των άσων του Ολυμπιακού που μας κρατάνε παρέα στις περιόδους που ο Σωκράτης Κόκκαλης πάει για διακοπές. Κάπου στα μέσα του Δεκεμβρίου τον χειμώνα και στις αρχές του Ιουνίου το καλοκαίρι θα ακουστεί ένα όνομα που θα συντάραζε την Ελλάδα και την Ευρώπη αν ερχόταν στον Ολυμπιακό, μόνο που το καταλαβαίνεις στα κόκαλά σου ότι δεν θα έρθει διότι: 1) Ο παίκτης δεν ήθελε να παίξει στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Οι λόγοι είναι διάφοροι. Ξεκινώντας από το χαμηλό επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος, συνεχίζοντας με την κατάσταση των αθλητικών χώρων και καταλήγοντας στον Κομπότη. 2) Η ομάδα του ζήταγε κάτι παραπάνω από αυτά που έδινε ο Ολυμπιακός, με το «παραπάνω» να μην είναι ποτέ λιγότερο από το διπλάσιο της προσφοράς. 3) Η γυναίκα του δεν θέλει να έρθει στην Ελλάδα. Εδώ δεν υπάρχουν εξηγήσεις, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι έτσι είναι όλες οι γυναίκες, γεμάτες μυστήριο και καπρίτσια. 4) Δεν υπάρχει καλό σχολείο για τα παιδιά. Διότι, ως γνωστόν, τα παιδιά των ποδοσφαιριστών είναι τόσο χαρισματικά που αν δεν υπάρχει πειραματικό σχολείο στον Πειραιά και στη γλώσσα τους, μπορεί να μην πάρουν αρκετή μόρφωση για να βρουν το φάρμακο του καρκίνου.

5) Ολα τα ανωτέρω. Παραδοσιακά, τα προβλήματα βγαίνουν ένα ένα για να μπορέσει να βγει ο μήνας, μετά ο πρόεδρος γυρίζει από τις διακοπές και αν υπάρχει τέτοιο κενό που να μην κρύβεται, όπως στα στόπερ το καλοκαίρι ή στα πλάγια αριστερά τώρα, παίρνει έναν παίκτη και ο Μπομπό του καλοκαιριού γίνεται ο Αρφά του χειμώνα. Μια όμορφη ανάμνηση, ένας «Τετέι» του λιμανιού που πέρυσι ο «Πρωταθλητής» έλεγε ότι τον είχε κλείσει ο πρόεδρος, ο οποίος είχε δώσει εντολή να πάρουν δύο ακόμα παικταράδες. Δάκρυσα, γαμώ τον Κλάζνιτς μου…

Για τον Παναθηναϊκό ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι κάτι σαν τον Γέρο του Βουνού. Ο Γέρος του Βουνού ήταν κάτι σαν CEO μιας συμμορίας δολοφόνων που δρούσε στη Συρία. Οταν κάποιος ήθελε να σκοτώσει ένα σημαντικό πρόσωπο, έδινε την παραγγελία στον Γέρο του Βουνού, που είχε μια συμμορία φανατικών μουσουλμάνων. Ο Γέρος τούς έλεγε ότι η εντολή είχε δοθεί στο όνομα του Αλλάχ και αν σκοτωνόντουσαν στη διάρκεια της αποστολής, θα πήγαιναν στον Παράδεισο.

Είχε λοιπόν στήσει έναν κήπο με σιρόπια, μέλια και γκόμενες, τους μαστούρωνε στο χασίς, τους άφηνε κάποιο χρόνο στον κήπο και μετά όταν συνερχόντουσαν, τους έλεγε ότι έτσι θα τα περνάνε αν σκοτωθούν. Οπότε είχε δολοφόνους που δεν τους ενδιέφερε η ζωή τους. Από τους δολοφόνους του Γέρου και το χασίς προκύπτει και η ετυμολογία του assassin, που το πήραν οι Γάλλοι και οι Αγγλοι στις Σταυροφορίες σαν συνώνυμο του δολοφόνου.

Σύμφωνα με τον Παναθηναϊκό, ο Σωκράτης είναι ο Γέρος του Λιμανιού, ο Παμπορίδης και ο Δαλούκας οι πληρωμένοι δολοφόνοι που σφυρίζουν Θρύλο και την αμοιβή τους αναλαμβάνουν το σύστημα της ΕΠΟ και ο Κύρος Βασάρας. Δίνεις πέναλτι στον Ολυμπιακό; Ενα δεκαήμερο στο Κατάρ να σφυρίζεις στο τοπικό πρωτάθλημα, γυρίζοντας με ένα τριχίλιαρο στις τσέπες, μαύρισμα τον χειμώνα και τα μέλια και τα ουρί του παραδείσου σε bonus πίστα. Σφυρίζεις ανάποδα τον Ολυμπιακό; Εξασφαλίζεις διαιτησία στον τελικό του τουρνουά κωφαλάλων, να ακούγονται στην ερημιά το σφύριγμα και η πενιά.

Για να λέμε όμως και του Δαλούκα το δίκιο, για να πας να σφυρίξεις στο εξωτερικό πρέπει να είσαι διεθνής διαιτητής και όλοι πηγαίνουνε εκ περιτροπής. Αν λοιπόν στον Παναθηναϊκό πιστεύουν ότι ο Δαλούκας και ο Παμπορίδης πήγαν επειδή αβάνταραν τον Ολυμπιακό, κάποιων άλλων τη θέση πήραν. Πώς τους λέγανε λοιπόν τους αδικημένους διαιτητές που ο «Παμπ» και ο «Νταλ» τους έφαγαν τις θέσεις;

Αλλά έτσι είναι πάντα με τις ελληνικές ομάδες και τη διαιτησία. Γράφουνε τα ρεπορτάζ «Πάγωσαν στον Κολομβιακό όταν άκουσαν ότι το ντέρμπι με τις Λούγκρες θα σφυρίξει ο Παστοσάκης», «Τράβαγαν τα βυζιά τους στην Ακμή Προσώπου, όταν έμαθαν ότι την Κυριακή στο ματς με τον Μπινιάρη Πάτρας διαιτητής θα είναι ο Πάτελος», αλλά έτσι και τους ρωτήσεις ποιος θα ήθελαν να σφυρίξει, απάντηση δεν παίρνεις. Γιατί τα δικά μας παιδιά δεν πρέπει να καρφώνονται.

Tο ποδόσφαιρο, όμως, βγάζει ό,τι χειρότερο στον χαρακτήρα του ανθρώπου. Το Σάββατο το βραδάκι χάζευα στο παζάρι του Αμμάν. Μπαίνω λοιπόν σε ένα μαγαζί να παζαρέψω ένα δερμάτινο και το αφεντικό μού λέει μια τιμή και το τελειώνει στο «άμα και γουστάρεις δηλαδή…». Και μαζί με τους δύο μικρούς και τον καφετζή του παζαριού συνέχισαν να κοιτάνε στην τηλεόραση 22 ρούκουνες που κλότσαγαν ο ένας τον άλλον και ο διαιτητής σφύριζε φάουλ όταν κάποιος κλότσαγε την μπάλα.