Δεν τον αντέχω τον Λιονέλ Μέσι

O Λίο Μέσι αρχικά κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα και στη συνέχεια ανακηρύχτηκε και καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Καθοριστικά για την επιλογή του υπήρξαν τα κατορθώματά του με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα αλλά και τα ίδια τα κατορθώματα της ομάδας του, που κέρδισε έξι τίτλους σε μια χρονιά -πράγμα που τα είκοσι τελευταία χρόνια δεν έχει πετύχει κανείς.

Ο χαρισματικός κοντούλης Αργεντινός έχει πέρα από χαρίσματα και μια τεράστια τύχη: βρέθηκε στην κατάλληλη ομάδα.

Tη βραδιά που ο Μέσι κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα, ο Κριστιάνο Ρονάλντο έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης στη Μασσαλία. Νομίζω ότι ο Πορτογάλος είναι καλύτερος παίκτης από τον Μέσι. Τον τοποθετείς στην επίθεση και αμέσως βρίσκεις κάποιον που όχι απλώς θα σκοράρει, αλλά και θα τραβήξει την ομάδα μπροστά.

Ο Ρονάλντο είναι πιο μαχητής, σίγουρα περισσότερο παλιόπαιδο και χωρίς αμφιβολία ικανότερος σκόρερ. Επίσης, η προσαρμογή του στη Ρεάλ Μαδρίτης, παρά τους τραυματισμούς και τα προβλήματα, λέει πολλά για τον χαρακτήρα του: προσωπικά δυσκολεύομαι να δω τον Μέσι μακριά από την Μπαρτσελόνα. Από την άλλη, μπορεί ο Κριστιάνο να είναι καλύτερος παίκτης από τον Αργεντινό, αλλά ο Μέσι της Μπαρτσελόνα είναι σίγουρα ο καλύτερος παίκτης του κόσμου! Σας μπέρδεψα;

Παιδικότητα

Εχω γράψει πολλές φορές ότι ο ποδοσφαιρόφιλος είναι ένα ανώριμο παιδί που προσπαθεί και καταφέρνει να παρατείνει την παιδική του ηλικία διαμέσου της απόλαυσης ενός σπορ που του θυμίζει πόσο υπέροχο πράγμα είναι να παραμένεις πιτσιρίκος. Αυτή η αέναη παιδικότητα που μας αγκυλώνει στο ποδόσφαιρο μας οδηγεί σε μια διαδικασία συγκρίσεων: νομίζουμε ότι ψάχνουμε το παρελθόν ενώ απλώς κολυμπάμε στις μνήμες μας καταργώντας τον χρόνο.

Εγώ, π.χ., ακόμα νομίζω ότι ο Μαραντόνα παίζει μπάλα και καμιά φορά αναζητώ τον Φαν Μπάστεν στα γκολ κάθε χαρισματικού ψηλόλιγνου παιδιού. Αν οι αληθινά μεγάλοι ποδοσφαιριστές δεν είχαν ποτέ κανένα πρόβλημα με τον χρόνο και αν πλανάται η βεβαιότητα ότι θα έκαναν τη διαφορά σε οποιαδήποτε εποχή, αυτό συμβαίνει γιατί ο χρόνος τους είναι ο δικός μας χρόνος, τον οποίο διαρκώς προσπαθούμε να καταργήσουμε.

Για κάποιους ο Πελέ, αν έπαιζε τώρα, θα συνέχιζε να βάζει γκολ για πλάκα γιατί όταν αγωνιζόταν έμοιαζε το ίδιο ολοκληρωμένος αθλητής με τους ποδοσφαιριστές του καιρού μας. Για κάποιους άλλους ο Μαραντόνα σήμερα θα ήταν πιο θεαματικός από τον Ροναλντίνιο, γιατί όταν έπαιζε δεν υπήρχαν οι ελεύθεροι χώροι που έχουν σήμερα στη διάθεσή τους οι επιθετικοί και το ποδόσφαιρο ήταν σαφώς πιο σκληρό.

Για κάποιους τρίτους ο Γιόχαν Κρόιφ με την αέρινη κίνηση και την κοφτή ντρίμπλα σήμερα θα έσπερνε τον πανικό. Ολα αυτά ισχύουν και δεν ισχύουν, αλλά αυτό που μετρά είναι ότι στις δικές μας αχρονικές και παιδικές (δηλαδή μπερδεμένες) μνήμες όλοι αυτοί είναι ήρωες που δεν φθίνουν με τίποτα. Υπάρχει μια σύμβαση θαυμασμού που κάθε πιτσιρίκι (δηλαδή εγώ κι εσύ) υπηρετούμε με πάθος.

Απαντήσεις

Σε αυτή την ευτυχία της παιδικότητάς μας μπορούμε να βρίσκουμε σημεία αναφοράς και δογματικές απαντήσεις για το τι αξίζει και τι όχι. Κι εκεί που είχαμε όλες τις απαντήσεις για το τι μας αρέσει, τι πιστεύουμε ότι είναι ξεχωριστό, τι γουστάρουμε και τι προσδοκούμε, εκεί που οι ντρίμπλες του Ροναλντίνιο είχαν γίνει το τελευταίο οχυρό της μπεμπέ αισθητικής μας, εκεί που τα γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο ή οι μπαλιές του Κακά ήταν λίγο σαν τα γλειφιτζούρια και τα μελομακάρονα της γιαγιάς (ωραία και ταυτόχρονα επαναλαμβανόμενα), ένα ωραίο πρωί ήρθε ο Μέσι, δηλαδή η εποχή της ωριμότητάς μας. Ενας σπόρος, φτιαγμένος στα γήπεδα της Μπαρτσελόνα, χωρίς τίποτα το εξωπραγματικό ή το εξώκοσμο ώστε να σε ξανακάνει δέκα χρόνων, και την ίδια στιγμή πολύτιμος και σπουδαίος. Και καθόλου, μα καθόλου, μυστηριώδης.

Υπερβολή

Εβλεπα τον πίνακα των νικητών της Χρυσής Μπάλας και των κατόχων του σχετικού βραβείου της FIFA. Αλλοι έχουν ταλέντο που ζηλεύεις, άλλοι ευφυΐα που δεν συναντάς πουθενά, άλλοι σπάνια προσωπικότητα: όλοι κινούνται στον πολύ γνώριμο για τους πιτσιρίκους (δηλαδή για μας) πλανήτη της υπερβολής. Για όλους μπορείς να φανταστείς απιθανιές, να σκεφτείς κατορθώματα μοναδικά, από αυτά που τα παιδιά διηγούνται για τον ίδιο τους τον εαυτό όταν λένε ψέματα.

Αν ο Μέσι διαφοροποιείται σε κάτι από τους υπόλοιπους μεγάλους είναι ότι έθεσε το ταλέντο του στην υπηρεσία της ομάδας που τον ανέδειξε: είναι ένα εξαιρετικό γρανάζι μιας καταπληκτικής μηχανής που λέγεται Μπαρτσελόνα, ο καλύτερος παίκτης της καλύτερης ομάδας.

Συγχρόνως, σε καλεί για να τον καταλάβεις να κατανοήσεις την Μπάρτσα, τη ραφιναρισμένη τελειότητα των μηχανισμών της, την καθοριστικότητα του Ινιέστα, του Τσάβι, του Πουγιόλ, του Αλβες, του Τουρέ, που δεν είναι οι καλύτεροι του κόσμου στις θέσεις τους και παρ' όλα αυτά συγκροτούν την καλύτερη ομάδα του καιρού μας.

Ωριμότητα

Δεν αντέχω τον Μέσι γιατί υποχρεώνει τον κόσμο να σκέφτεται τι ωραίο παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο όχι όταν είναι απλό και συνηθισμένο, αλλά οργανωμένο, δομημένο και σοβαρό, δηλαδή στοχευμένο. Δεν αντέχω τον Μέσι γιατί είναι η απόδειξη πως ακόμα και κάποιος μικροκαμωμένος κι αδύνατος μπορεί να γίνει ο καλύτερος του κόσμου κάνοντας πρόοδο στηριζόμενος στη δική του μεγάλη προσπάθεια και στη σοβαρή δουλειά των προπονητών του.

Δεν αντέχω τον Μέσι γιατί αποδεικνύει ότι οι μεγάλες ομάδες χτίζονται και δεν αγοράζονται κι εγώ θέλω να πιστεύω ότι, όπως με έχουν μάθει, όλα στο ποδόσφαιρο είναι το μπάτζετ. Δεν μπορώ να βλέπω τους θριάμβους του γιατί το πρόσωπό του είναι καθαρό και το χαμόγελό του λάμπει: εγώ μεγάλωσα βλέποντας συνοφρυωμένους καπετάν φασαρίες που ξεκινούσαν καριέρες με μοναδικό όνειρο την επιβίωση. Δεν τον αντέχω τον Μέσι γιατί ενώ ο ίδιος είναι ένα ανέμελο παιδί, εμένα με υποχρεώνει να ωριμάζω, δηλαδή να σκέφτομαι με πόσα ψέματα με μεγάλωσαν…

Οι Μέσι των άλλων

Tο χειρότερο με τον Μέσι είναι ότι τα κατορθώματά του υποχρεώνουν όλους τους υπόλοιπους να προβληματίζονται μήπως τελικά ποδόσφαιρο είναι αυτό στο οποίο πιστεύει η Μπαρτσελόνα. Εμείς ψάχνουμε τον Ελληνα Μέσι στο πρόσωπο του Σωτήρη Νίνη ή του Κουτσιανικούλη.

Οι Τούρκοι θεωρούν Μέσι της Τουρκίας τον Αρντά της Γαλατά και περιμένουν να γίνει ο σταρ του μέλλοντός τους. Οι Ιταλοί θα θελαν να γίνει Μέσι ο Τζοβίνκο, αλλά δεν θα τους πείραζε να γίνει και νέος Ντελ Πιέρο. Οι Γάλλοι πίστευαν ότι η δική τους απάντηση στον Αργεντινό είναι ο Μπεν Αρφά. Ολα αυτά είναι συνήθως δημοσιογραφικές υπερβολές και όσο μένουν τέτοιες δεν κινδυνεύουμε.

Εκεί που αρχίζουμε να κινδυνεύουμε είναι αν ξαφνικά αρχίσουν όλοι να αντιγράφουν το μοντέλο της Μπάρτσελόνα. Αν αρχίσουν να βγάζουν παίκτες από τα φυτώρια αντί κάθε καλοκαίρι να σκορπούν εκατομμύρια, αν παρουσιάζουν ομάδες που από τη νίκη προτιμούν τη θεαματική επικράτηση, αν ο όρος σκάουτινγκ δεν αφορά την ανακάλυψη κάποιου Λατινοαμερικανού 25άρη που μπορεί να 'ρθει στην Ευρώπη και να τα οικονομήσουν τρεις-τέσσερις μάνατζερ αλλά την εκτίμηση του ταλέντου ενός 16χρονου παιδιού, τότε, σόρι που σας τρομάζω, αλλά τη βάψαμε!

Αν οι επιτυχίες μιας ομάδας πιστώνονται στους προπονητές και όχι στους προέδρους, αν η απαίτηση των οπαδών είναι το θεαματικό ποδόσφαιρο κι όχι οι νίκες με την ψυχή στο στόμα, αν κοιτάμε τι γίνεται στο γήπεδο κι όχι ποιος έχει το πάνω χέρι στη διαιτησία, θα αρχίσω πραγματικά να ανησυχώ για το πού πάει το ποδόσφαιρο!

Επειδή είναι γιορτινές μέρες, ας βάλει το χέρι του ο καλός Θεούλης να ξεφτιλιστεί η Μπαρτσελόνα το συντομότερο. Να φωνάζουν οι οπαδοί της να πάρει παίκτες ο πρόεδρος και να σταματήσουν να ασχολούνται με μικρούς. Να διώξουν τον Γκουαρντιόλα το γρηγορότερο και να φέρουν έναν να παίζει με δύο στόπερ και μια μεσαία γραμμή μπετοναρισμένη με τριπλοκούμπωμα. Τι είπατε; Οτι και ο Θεός την Μπάρτσα γουστάρει να βλέπει; Ρε, τι έχουμε πάθει χριστουγεννιάτικα…

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ποτέ δεν πίστευα στο πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά αναθεωρώ: στο εξής τέτοιες μέρες θα είμαι καλός με όλους. Με έκανε ν' αλλάξω μυαλά η είδηση ότι ο Μάκης Ψωμιάδης και ο Αχιλλέας Μπέος συναντήθηκαν στη Γλυφάδα στο «Ritz» κι έβαλαν τέλος σε μια ιστορία χρόνιας αντιπαλότητας που είχε ξεκινήσει όταν για το πρωτάθλημα του 2006-07 ο Ακράτητος (του Μάκη) κέρδισε τον Πανιώνιο (του Αχιλλέα), συνεχίστηκε με επεισοδιακό τρόπο στο «Hyatt» της Θεσσαλονίκης το καλοκαίρι του 2007 και στάθηκε αιτία για να γεννηθούν μύθοι και θρύλοι που ποτέ δεν πίστεψα. Μετά τη συμφωνία ο Αχιλλέας θα πάρει τον Σουλτανίδη από την Καβάλα κι ο Μάκης, που έχει μεγάλη καρδιά, μια συγγνώμη…