Πότε οξυγόνο και πότε διοξείδιο

Στη διοργάνωση-καλαμπούρι που λέγεται Κύπελλο Ελλάδας το πραγματικό στοίχημα για το ελληνικό μπάσκετ είναι να βρεθεί ομάδα ικανή να αποκλείσει (ή έστω να απειλήσει) έναν από τους Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό σε διπλό ημιτελικό. Εκ των πραγμάτων, ο πιο ευάλωτος ανάμεσα στους δύο «αιώνιους» είναι αυτός με τα κόκκινα, βυθισμένος σε ντεφορμάρισμα διαρκείας και σε εσωστρέφεια που πολλαπλασιάζεται από τη συμπεριφορά της κερκίδας. Εκ των πραγμάτων, η πρώτη ομάδα που έρχεται στο μυαλό ως υποψήφιος θύτης τέτοιου ανδραγαθήματος είναι ο Αρης, προικισμένος με ισχυρή έδρα αλλά και έμπειρους παίκτες.

Οταν συγκρούονται δύο ομάδες βασανισμένες από προβλήματα χημείας, κερδίζει κατά κανόνα την παρτίδα αυτή που έχει περισσότερες λύσεις. Ο Φώτης Κατσικάρης θα έδινε γη και ύδωρ ακόμα και για τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη, πόσω μάλλον για κάποιον από τους Σχορτσανίτη, Μπουρούση. Οι τρεις ψηλοί του Ολυμπιακού πέτυχαν τους πρώτους 22 πόντους των «ερυθρολεύκων» στο δεύτερο ημίχρονο, απέναντι στην υπερβολικά εύθραυστη γραμμή των Μπετς, Σκορδίλη, Ντικούδη.

Ομάδα που ζει και πεθαίνει με το «τζαμπ σουτ», ο Αρης πήγε εκεί που τον πήγαν οι Αμερικανοί γκαρντ του, ειδικά ο καταπληκτικός σκόρερ Ντίξον. Οταν με τα πολλά έκλεισε τους διαδρόμους προς το καλάθι του, γύρισε από το -15 και μετέτρεψε τον αγώνα σε ντέρμπι, αφού ο Ολυμπιακός είχε 0/9 τρίποντα.

Το σουτ του Δήμου Ντικούδη από τα 6,25 μ. στο 68-64 θα μπορούσε να βάλει τον Αρη ακόμα και σε τροχιά νίκης. Ηταν όμως άστοχο, όπως και άλλα πέντε (από τους Μάιλς, Ντίξον δις, Χατζηβρέττα, Ρίτσαρντσον) με εξίσου καλές προδιαγραφές στο τελευταίο τρίλεπτο. Είπαμε, το μακρινό σουτ είναι γι' αυτή την ομάδα πότε οξυγόνο και πότε διοξείδιο του άνθρακα. Ο Ολυμπιακός πέτυχε σερί 10-0 στο φινάλε και απέκτησε σαφές προβάδισμα για την πρόκριση.

Ο Ηρακλής βαυκαλίζεται ότι είναι ομάδα της Α1. Και πράγματι, οι παίκτες του έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σταθούν αξιοπρεπώς απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης. Ενισχυμένο με Αμερικανούς, το υλικό του «Γηραιού» είναι αντάξιο αν όχι ανώτερο όλων των μικρομεσαίων ομάδων της μεγάλης κατηγορίας.

Ωστόσο, οι οπαδοί του ανήκουν ακόμη στην Α2, αν όχι στη Β’ Εθνική. Χθες διέκοψαν χωρίς λόγο έναν αγώνα που θα μπορούσε να αποτελέσει γιορτή και ταυτόχρονα «επίσημη πασαρέλα» του Ηρακλή εν όψει της επιστροφής του στην Α1. Δεν υπήρξαν ούτε προκλήσεις, ούτε αδικίες, ούτε προβοκάτσιες. Πολύ απλά, αυτοί που γέμισαν το Ιβανώφειο πήγαν στο γήπεδο για να προκαλέσουν αναστάτωση.

Αναψαν καπνογόνα, εκτόξευσαν αντικείμενα, λέρωσαν τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα με χυδαιότητες, αγνόησαν τις εκκλήσεις, εν τέλει τύλιξαν την αγαπημένη τους ομάδα σε μια κόλλα χαρτί. Ποιος θα ευθύνεται αν ο Ηρακλής ηττηθεί στον –έναν τουλάχιστον– αγώνα που θα παίξει γηπεδούχος κεκλεισμένων των θυρών; Η κακούργα η Αθήνα ή μήπως οι άμυαλοι οπαδοί του;

Το θλιβερό είναι ότι οι δύο «αιώνιοι» του Λεκανοπεδίου πήραν χθες τα «σπόρια» από τη διαιτησία των αγώνων τους. Το ίδιο συμβαίνει κατά κανόνα και στα παιχνίδια του πρωταθλήματος, ακόμα και στα εύκολα. Τώρα που τέθηκαν στο περιθώριο οι… υπερήλικες διαιτητές πρώτης κλάσης, οι νεότεροι εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, σαν να προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια και το χαμόγελο αυτών που διεκδικούν τα σκήπτρα. Οσο πιο γρήγορα βρεθεί τρόπος να επιστρέψουν στην Α1 οι κομμένοι τόσο το καλύτερο για το άμοιρο πρωτάθλημά μας.