Φοβόμαστε, αλλά δεν σεβόμαστε τον χαλκέντερο Ματεράτσι

Από τα μαθηματικά, στα οποία γενικώς ήμουν σκράπας, ένα απ' τα λίγα πράγματα που θυμάμαι είναι ότι αν πολλαπλασιαστούν δύο αριθμοί με αρνητικό πρόσημο, μας κάνουν ένα με θετικό. Και παρ' όλο που το μόνιμο επιχείρημα των δασκάλων και των καθηγητών ήταν «ξεστραβωθείτε και διαβάστε, διότι τα μαθηματικά θα τα βρείτε μπροστά σας μεγαλώνοντας και θα σας χρειαστούν στη ζωή σας», πρέπει να παραδεχτούμε ότι στο ποδόσφαιρο δεν βρίσκουν σώνει και καλά εφαρμογή. Με άλλα λόγια, αν η απώλεια του Μέλμπεργκ ή του Μαρτσένα ή του όποιου άλλου αντίστοιχης αξίας αμυντικού είναι ένα «πλην», με ακόμα ένα «πλην» που λέγεται Μάρκο Ματεράτσι, το πρόσημο δεν θα γίνει «συν».

Φαντάζομαι ότι ο Ματεράτσι θα έχει ένα σωρό θαυμαστές εντός κι εκτός Ιταλίας –στη χώρα μας οι φίλοι της Ιντερ και του ιταλικού ποδοσφαίρου, γενικότερα, μπορεί και να πίνουν νερό στο όνομά του. «Είναι σκληροτράχηλος, είναι δυναμικός, είναι τσαμπουκάς, έχει φάει τα γήπεδα και τους αντίπαλους επιθετικούς με το κουτάλι, είναι πρωταθλητής κόσμου και πρωταθλητής Ιταλίας, είναι αμυντικός-killer, είναι μεγάλο όνομα» και άλλα παρόμοια.

Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά λόγια σας και είμαστε σίγουροι ότι ο χαλκέντερος Μάρκο θα σας θυμηθεί στη διαθήκη του κι όλο και κάτι θα σας αφήσει. Κατά τ' άλλα, στα δικά μου μάτια ο Ματεράτσι είναι ένας 36χρονος γραφικός τύπος, που κατάφερε να κάνει τεράστια μπίζνα την κουτουλιά του Ζιντάν (την οποία ο ίδιος προκάλεσε με αυτά που είπε στον Γάλλο) και να βγάλει πολλές χιλιάδες ευρώ από βιβλία, διαφημίσεις και αγωγές κατά αυτών που «έβγαλαν» τον διάλογο διαβάζοντας τα χείλη των δύο πρωταγωνιστών.

Είναι, επίσης, ένας απόμαχος που δεν παίζει σχεδόν καθόλου στην Ιντερ του Μουρίνιο, παρ' όλο που ανανέωσε πρόσφατα μέχρι τα πολύ βαθιά ποδοσφαιρικά γεράματά του. Είναι ένας ξεπερασμένος θεατρίνος, που πέφτει μελοδραματικά στο χορτάρι για να κερδίσει φάουλ, αποβολή ή πέναλτι κι απ' την άλλη κάνει τα χειρότερα στα μουλωχτά στον εκάστοτε αντίπαλό του με αγκώνες, γόνατα, πατήματα και τρικλοποδιές. Κι αν υποθέσουμε ότι θα ήθελε να πάει σε μια ομάδα που θα έχει χρόνο συμμετοχής μήπως και ματιαστεί ο Λίπι και τον πάρει στο Μουντιάλ, ο Παναθηναϊκός τι φταίει; Τι είμαστε εμείς, το «Χαμόγελο του Ζαβού»;

Η λογική ποια ακριβώς είναι; Να πάρουμε κάποιον για 6 μήνες ο οποίος θα δώσει τον απαραίτητο τσαμπουκά στα μετόπισθεν και θα παίζει ξύλο με τους αντίπαλους επιθετικούς εκτός του Σωτήρη Κυργιάκου, το όνομα και μόνο του οποίου μπορεί να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο; Ας πάρουμε τον Μάικ Ζαμπίδη κι αν θέλουμε ψηλότερο, τότε τον Σταν –the Man– Λογκινίδη (εξαιρετικά βαρύ χέρι και πόδι) ή τον Ντολφ Λούντγκρεν (που όσους ρόλους και να παίξει στη ζωή του, θα είναι πάντα ο Ιβάν Ντράγκο από το «Ρόκι 4»).

Να πάρουμε κάποιον που να εκμεταλλευτούμε εμπορικά κι επειδή έχουμε τη Hyundai ως συνεργάτη, μας βολεύει ένας παίκτης με παρατσούκλι «Matrix»; Ωραία, αλλά για «Ferrari» και «Hummer» ψάχναμε κάποτε. Να ξαναθυμηθούμε τις υπέροχες μέρες που πάτησε τα άγια χώματα της Παιανίας ο αξέχαστος –επίσης 36χρονος τότε– Ζούλιο Σέζαρ;

Ο «ατσαλάκωτος», που κατάφερε να βγει από το λασπωμένο γήπεδο της Παναχαϊκής πεντακάθαρος, διότι το μόνο που έκανε επί 90 λεπτά ήταν να δείχνει στους συμπαίκτες του πού να πάνε και ποιον να μαρκάρουν με το χέρι τεντωμένο σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου; Οχι, ευχαριστώ, λέω να μην πάρω, μου πέφτουν σαν κοτρόνες στο στομάχι οι 36χρονοι «σπουδαίοι αμυντικοί».

Αν τελικά αποφασίσει ο Νιόπλιας με τους συνεργάτες του και τον Αντωνίου ότι πρέπει να αποκτηθεί οπωσδήποτε ένας κεντρικός αμυντικός, ας είναι ένας που πραγματικά θα κάνει τη διαφορά. Που θα έχει την ηλικία, το κορμί, τη διάθεση και το κίνητρο να παίξει, να κάνει καριέρα στον Παναθηναϊκό, να βγάλει λεφτά, να πάρει μεταγραφή στην Αγγλία ή την Ισπανία σε δύο χρόνια, οτιδήποτε.

Οχι άλλοι απόμαχοι τύπου Ματεράτσι, όχι άλλοι πρώην ποδοσφαιριστές τύπου Καλάτζε, όχι άλλοι αμφιβόλου ποιότητας τύπου Ντούριτσα, όχι άλλοι που ακούνε Ελλάδα και φτύνουν στον κόρφο τους, τύπου Ζιβέ. Αν πάλι όλο αυτό το πανηγυράκι απόκτησης αμυντικού έχει στηθεί για να τιμήσουμε την ετήσια γιορτή «Ενδεχόμενη Πώληση Λουκά Βύντρα στη Γερμανία», ας μας το πουν για να το ξέρουμε, διότι όλο κάποιος ενδιαφέρεται, όλο ο Λουκάς ψάχνεται, τη μία έρχεται πρόταση και την απορρίπτει η ομάδα, την άλλη δεν έρχεται πρόταση αλλά μόλις έρθει θα την αποδεχθεί η ομάδα και τελικά ο Βύντρα είναι βασικός και με τους 15 τελευταίους προπονητές.