Ο Αρης άψογος, ο Θρύλος… αόρατος

Αυτή ήταν επιτομή της έννοιας «πανάξια νίκη». Ολα τα είχε ο Αρης στο χθεσινοβραδινό ματς. Πάθος κι αποφασιστικότητα, καθαρό μυαλό, καλή κυκλοφορία της μπάλας, ταχύτητα, ικανότητα να γεμίζει τους χώρους και φυσικά Νέτο. Εναν πληθωρικότατο Νέτο. Ε, μια και είχε τόσα, ας απαλλαγεί κι από κάτι ο Αρης. Ας απαλλαγεί από το εύκολο επιδερμικό κλισέ: «Με τόσους ξένους παίκτες η ομάδα δεν πρόκειται να προκόψει, διότι αυτοί δεν δένονται με τη φανέλα». Δεν ξέρω με τι δένονται, αλλά χθες ο Αρης έδεσε κόμπο τον Ολυμπιακό - όχι κανέναν τυχαίο αντίπαλο. Στηριζόμενος πρωτίστως στο πάθος και τη θέληση, με μια σύνθεση που ήταν κατά τα 9/11 αλλοδαπή. Οι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που παίζουν μπάλα, όχι τα διαβατήρια και τα έγγραφα που προσδιορίζουν υπηκοότητες. Ούτε είναι αυτά (τα διαβατήρια και τα έγγραφα) που καθορίζουν τις τεχνικές αρετές και τις ψυχικές αντοχές των παικτών.

Με τη χθεσινή εμφάνιση και νίκη ο Αρης προσέφερε πειστικό δείγμα των πραγματικών δυνατοτήτων του. Προφανώς ζητούνται συνέπεια και συνέχεια. Κάπου εδώ καλούνται να επενεργήσουν η εμπειρία και το κύρος του προπονητή του.
Στον αντίποδα ο Ολυμπιακός ήταν απογοητευτικός. Δεκτά τα ελαφρυντικά των απουσιών, λογική και η διαπίστωση ότι η ελλιπής ομάδα δεν μπορεί να παίζει συνεχώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και να επικρατεί πάντα η… δεύτερη. Ομως, χθες παραήταν «λίγοι» οι «ερυθρόλευκοι». Τόσο που οι απουσίες των Μέλμπεργκ - Μαρέσκα να μην επαρκούν ως δικαιολογία.
Το εύκολο είναι να ενοχοποιηθεί ο Ζίκο για τις ιδέες του, για τη χρησιμοποίηση του Ντομί σε ρόλο αμυντικού χαφ κ.λπ. Εύκολο και παραπλανητικό. Ο γράφων πιστεύει αυτό που τόνιζε και για τον Παναθηναϊκό, όταν σχολίαζε το πρόσφατο ντέρμπι του Φαλήρου: σε παιχνίδι με υψηλό συντελεστή δυσκολίας, εάν όλα τα ατού μιας ομάδας (δηλαδή παίκτες-προσωπικότητες) υστερούν τόσο πολύ, τότε καταντά βυζαντινολογία κάθε συζήτηση περί των ιδεών του προπονητή για την ενδεκάδα.

Χθες τον Γκαλέτι τον είδαμε κάποια στιγμή στο πρώτο μέρος να κάνει μια θαυμάσια μακρινή μπαλιά ακριβείας στον Μήτρογλου. Πότε τον είδαμε πάλι; Στο 59' έξω από την περιοχή του Νικοπολίδη, όταν ένα λάθος του έδωσε την ευκαιρία στον Κάλβο να γίνει απειλητικότατος. Από τον Ντουντού τι είδαμε; Ενα καλό μακρινό σουτ στο 27', μια εκτέλεση φάουλ στο 60' που απέφερε την κεφαλιά-ευκαιρία του Λεονάρντο. Η δουλειά του στον χώρο του κέντρου; Λίαν επιεικώς υποτυπώδης.
Σύμφωνοι, έλειπε ο Μέλμπεργκ, αλλά έστω κι έτσι τόσο … ξεκούρδιστη άμυνα καταντά φαινόμενο εντυπωσιακό. Κυρίως στο πρώτο μέρος. Ακόμα κι ο Νικοπολίδης, που ήταν εξαιρετικός μέχρι το 69', για το γκολ φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Ναι, ξέρω, το θυμικό του μέσου οπαδού του Ολυμπιακού απαιτεί να ενοχοποιηθεί κυρίως ο Οσκαρ. Οποιος, όμως, δει τη φάση ανεπηρέαστος από τον παράγοντα «γενική προσφορά και αξία των παικτών» θα καταλάβει ότι καταδικαστική ήταν κυρίως η ολιγωρία του Νικοπολίδη. Ιερόσυλο μεν, αληθές δε.