Ο Αρης που ανακαλύψαμε χθες

Καλύτερα προετοιμασμένος φάνηκε να είναι αυτή τη φορά ο Αρης. Πιο οργανωμένος, με περισσότερη διάθεση συγκριτικά με τις τελευταίες εμφανίσεις του. Δεν προσέθεσε όσα του έλειπαν, ωστόσο η μεταμόρφωση ήταν εμφανής και η φρεσκάδα του Κάλβο, η τεχνική του Νέτο, τα κουράγια του Ναφτί και του Πρίττα, η ετοιμότητα του Σηφάκη δεν χάθηκαν σε μια άσκοπη εναλλαγή με πάσες έξω από την αντίπαλη περιοχή ή σε ένα λάθος προεφηβικής ηλικίας, από αυτά που γίνονται από το ξεκίνημα της περιόδου. Οι κακές συνήθειες σχεδόν ξεχάστηκαν. Ή τουλάχιστον αντιμετωπίστηκαν στον βαθμό που να μην αποκαλύπτονται και να μην επιβαρύνουν όλους αυτούς που, γεμάτοι ελπίδα, στήνονται μέσα στο κρύο και γιορτάζουν με την ομάδα τους, είτε χάνει είτε κερδίζει.

Ο Αρης «έτρεχε» τον Νικοπολίδη, ταλαιπωρούσε τα άκρα της άμυνας του Ολυμπιακού και σε ορισμένες περιπτώσεις διαπιστώσαμε ένα-δυο καινούργια στοιχεία, τα οποία μάλλον προήλθαν από την προπόνηση και δεν ήταν τυχαία. Μια αντεπίθεση που ξεκινά με μακρινή μπαλιά από τον Σηφάκη, τον Ναφτί (πανταχού παρόντα) να κόβει βόλτες στη γραμμή της περιοχής του Ολυμπιακού και πιο πίσω ο Γκιάρο και ο Νασούτι να στέκουν… αγέρωχοι για να αποφύγουν πατατράκ.
Πίεσε ψηλά ο Αρης, πήρε μπάλες, δημιούργησε ευκαιρίες κι όλα αυτά μαζί έγιναν μια στέρεη βάση για να ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα ξεκλειδώσει την άμυνα του Ολυμπιακού και θα νικήσει (κυρίως) τον Νικοπολίδη.

Οτι θα έφτανε με τον Κάμπορα και με παράδοξο τρόπο στο γκολ ήταν σχεδόν αδύνατο να το προβλέψει κανείς.
Μια γεύση που άφηνε το παιχνίδι του Ολυμπιακού μέχρι το 69' ήταν μάλλον άνοστη και νόμιζες ότι δεν είχε σκοπό να διεκδικήσει τη νίκη, αλλά την ισοπαλία. Οταν, όμως, ο… Ναφτί Νο 2 (δηλαδή ο Πρίττας) έκλεψε την μπάλα μέσα από τα χέρια του Νικοπολίδη και ο Κάμπορα σημείωσε το γκολ άρχισαν τα δύσκολα. Οχι τίποτα σπουδαίο. Σπασμωδικές μου φάνηκαν οι αντιδράσεις του Ολυμπιακού, αμφιλεγόμενες οι επιλογές του, απέναντι σε μια άμυνα που ήταν μετρημένη, καλοζυγισμένη, με στηρίγματα από μέσους, ακόμα και από επιθετικούς, όπως καλή ώρα ο Κάμπορα, ο οποίος γυρνά πίσω και βοηθά στα μετόπισθεν.

Εχω ένα μικρό παράπονο: ο Αρης χρειαζόταν νωρίτερα το φρεσκάρισμα από τον πάγκο. Αμέσως μετά το γκολ (69') κι όχι μετά το 80'. Αν δεν είμαστε σχολαστικοί, πάντως, κι αν επιμείνουμε σε όσα είδαμε από αυτούς που αντιμετώπισαν τον Ολυμπιακό και σταθούμε στην απόδοσή τους, βεβαίως ήταν η πιο αξιόλογη της χρονιάς κι ας μην ήθελε ο Παμπορίδης να τελειώσει το παιχνίδι με καθαρή νίκη του Αρη. Μαζί με τον βοηθό Γενναίο ήταν οι μοναδικοί που δεν ήθελαν να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Παμπορίδης διότι δεν είδε (όπως δικαιολογήθηκε) το πέναλτι α λα ΠΑΟΚ - Αρης, όταν ο Ντουντού έκανε χέρι στο τείχος από το φάουλ του Νέτο (65'). Ο Γενναίος διότι σταμάτησε τον Κόκε στο 8' με ανύπαρκτο οφσάιντ και δεν σήκωσε τη σημαία του σε ευκαιρία του Ολυμπιακού με δύο (κι όχι απλώς έναν) παίκτες οφσάιντ.