Μa che paiktour!

Το έχω γράψει και παλιότερα και ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα: θυμηθείτε το πρώτο πέναλτι του Σισέ με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στην Πράγα: αγχωμένο, δυνατό, χωρίς ουσιαστικά να σημαδέψει. Κάντε τη σύγκριση με το πέναλτι κόντρα στον ΠΑΣ: ο «Ελέ» πέφτει σωστά και πιθανότατα θα το έδιωχνε, αν το πέναλτι δεν ήταν τόσο καλά ζυγισμένο.

Θυμηθείτε επίσης τα σουτ που δοκίμαζε ο Γάλλος στα πρώτα του ματς: φουλ δύναμη, ελάχιστη στόχευση. Κάντε τη σύγκριση με το δεύτερό του γκολ κόντρα στον ΠΑΣ: απλή ντριμπλίτσα και σουτ και δυνατό και τεχνικό.

Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν ακριβοπληρωμένο παίκτη που νιώθει ότι έχει να αποδείξει πολλά και έναν ακριβοπληρωμένο παίκτη που έχει βουλώσει τα φλύαρα και άμπαλα στόματα και γουστάρει που παίζει. Οχι με κύριο σκοπό να κληθεί στην εθνική Γαλλίας. Γουστάρει πρώτα απ' όλα που παίζει στον Παναθηναϊκό.

• Δεν ξέρω τι μου αρέσει πιο πολύ: η εικόνα των παικτών του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν με ένα πελώριο χαμόγελο τα γκολ που πετυχαίνουν –ακόμα κι αν πρόκειται για τον βασικό στην εθνική Βραζιλίας Ζιλμπέρτο, που είναι στον πάγκο– ή η εικόνα των τριών προπονητών του Παναθηναϊκού (Νιόπλιας, Βαζέχα, Ιορδανίδης) μετά το πρώτο λυτρωτικό γκολ, που αγκαλιάζονται και οι τρεις μαζί τόσο αυθόρμητα; Ας μη διαλέξω. Θα κρατήσω και τις δύο.

• Θα το πω κι ελπίζω να με συγχωρήσει ο Θεός: ο Λουκάς Βύντρα ΑΞΙΖΕ ένα γκολ και καλώς το πέτυχε. Επί δυο συνεχή παιχνίδια κάνει την κούρσα, μπαίνει σφήνα στην αντίπαλη περιοχή, φτάνει μια ανάσα από το γκολ, αλλά κάτι ο τερματοφύλακας της Ντιναμό, κάτι το κακό κοντρόλ του, κάτι το χωράφι του ΟΑΚΑ τού το στέρησαν. Ε, πλέον αποδόθηκε δικαιοσύνη.

• Ελπίζω να είναι ιδέα μου, αλλά η φάση του τέταρτου γκολ μου φάνηκε σαν τελετή παράδοσης-παραλαβής: ο ένας πρώην παίκτης του ΠΑΟΚ που ετοιμάζεται να την κάνει πάσαρε στον άλλον πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ που ετοιμάζεται να λάμψει. Μακάρι να κάνω λάθος.

• Επειδή κοντέψαμε να ξεχάσουμε ότι ο Σιμάο είναι ποδοσφαιριστής και απαξιώθηκε φέτος από τον ίδιο άνθρωπο που αποθεώθηκε πέρυσι (τον Τεν Κάτε), είναι μεγάλο κέρδος το ότι επέστρεψε στα καλά παιχνίδια σε έναν ρόλο που κανείς άλλος στην παρούσα ομάδα δεν μπορεί να παίξει: του «καταστροφέα». Θα μας λείψει όταν θα πάει στο Κόπα Αφρικα, αλλά τρεις εβδομάδες είναι, θα περάσουν.

• Οσοι έλεγαν ότι ο Γιούρκας θα είναι έτοιμος με τον νέο χρόνο δυστυχώς δικαιώθηκαν. Οσοι πάλι έχουν βαλθεί να τον ξεγράψουν και τον θεωρούν πρώην ποδοσφαιριστή 28 ετών νομίζω ότι θα διαψευστούν. Εχει ποιότητα, έχει διάθεση κι έχει κίνητρο να (ξανα)αποδείξει ποιος είναι. Οχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για το Μουντιάλ.

• Επειδή «επανάληψη μήτηρ μαθήσεως» κι επειδή οι δύο αυτοί κύριοι το έχουν κάνει φέτος ξανά και ξανά, ας ρίξουμε ένα παλαμάκι παραπάνω για όσα όμορφα κάνει ο Νίνης με την μπάλα στα πόδια 9 στις 10 φορές που παίζει φέτος και όσα όμορφα κάνει ο Τζόρβας με την μπάλα στα πόδια ή τα κεφάλια των αντιπάλων, επίσης 9 στις 10 φορές φέτος. Μπορεί να είχε σύμμαχο το δοκάρι του στο πρώτο σουτ του Σαϊτιώτη, αλλά σηκώθηκε σβέλτα και αντέδρασε σωστά στο δεύτερο σουτ. Εύγε και εύγε αντίστοιχα για δύο παίκτες που είναι Ελληνες, μικροί σε ηλικία και προέρχονται από τα σπλάχνα της ομάδας.