Τι πληρώνει σήμερα ο Ντέμης

Ο Ντέμης Νικολαΐδης μπήκε στο στούντιο περίπου 90 δευτερόλεπτα πριν από την έναρξη της εκπομπής. Ως τότε δεν τον είχε δει κανένας από εμάς τους πέντε δημοσιογράφους που συμμετείχαμε σε αυτή τη συζήτηση. Με νευρικό βηματισμό και με τα χείλη σφιγμένα, κάθισε στην καρέκλα του χωρίς καν να πει την τυπική καλησπέρα. Του την είπε ένας από εμάς και απάντησε μόνο σε αυτόν.

Εμφανώς αποφασισμένος για μία αναμέτρηση μέχρι τέλους. Είχε έρθει εκεί για να «καθαρίσει» το όνομά του, όπως ειπώθηκε και κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Είχε έρθει εκεί για να βγει συμπέρασμα. «'Η είμαι κλέφτης ή είστε ψεύτες». Ηρθε για ένα... ματς που ο ίδιος είχε αποφασίσει να παίξει στο γήπεδο της NOVA. Kατά την άποψή μου, την οποία του είπα και σε κάποιο από τα διαλείμματα, ήταν λάθος επιλογή.

«Δεν είναι σωστό να παίξουμε το Frost Demis κατά το Frost Νixon και να δούμε ποιος θα βγει νικητής. Εσύ ή εμείς. Καταλαβαίνω ότι νιώθεις αδικημένος, αλλά νομίζω ότι είναι λάθος να συζητάμε επί δύο ώρες αν είσαι ή δεν είσαι κλέφτης. Δεν είναι αυτό το ζήτημα και δεν είναι αυτό που σου χρεώνεται. Είναι άδικο για σένα να γίνεται αυτή η κουβέντα», προσπάθησα να τον πείσω χωρίς να ξέρω λόγω της διακοπής αν το κατάφερα ή όχι.

Ο Ντέμης όντως ένιωθε πικραμένος, αδικημένος. Αυτό τον έκανε αποφασισμένο να επιτεθεί με όλους τους τρόπους (και άκομψα έχω την αίσθηση), αλλά τον έκανε και νευρικό, δεν του επέτρεπε να έχει καθαρό μυαλό. Ενας άνθρωπος που ένιωθε (κακώς επαναλαμβάνω) ότι σε αυτή την εκπομπή πρέπει να «καθαρίσει» το όνομά του, κουβαλούσε ένα μεγάλο βάρος που δεν του επέτρεπε να σκέφτεται ψύχραιμα.

Επιπλέον το αριθμητικό μειονέκτημα, ήμασταν πέντε και ήταν ένας (χωρίς να έχω διαπιστώσει στο παραμικρό ότι υπήρχε πρόθεση από κάποιον από τους πέντε δημοσιογράφους να τον στήσει στον τοίχο) δημιουργούσε την αίσθηση της άνισης μονομαχίας. Προφανώς και δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει αν ο Νικολαΐδης έχασε ή κέρδισε τις εντυπώσεις. Προφανώς και δεν είναι αυτό το θέμα.

Το κυρίαρχο ζήτημα δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το συζητήσουμε όπως θα θέλαμε. Η δουλειά η δική μας έμεινε στη μέση, όπως και οι απαντήσεις του Νικολαΐδη, από ορισμένους ανεγκέφαλους αλήτες που προσπάθησαν να κάνουν και εγώ δεν ξέρω τι. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, είδα στα μάτια του Νικολαΐδη την απογοήτευση. Δεν τον είδα να τρομάζει, κάποια στιγμή φοβήθηκα μάλιστα ότι θα βγει έξω να τους αντιμετωπίσει έναν προς έναν ξέροντας ότι δεν είχε νόημα, τον είδα όμως να μην πιστεύει στα αυτιά του (τους ακούγαμε μόνο και δεν τους βλέπαμε).

Εκείνο που έβλεπα ήταν η απογοήτευση. Δεν ξέρω αν κάνω καλά που το γράφω, γιατί δεν μου το είπε ποτέ κατά τη διάρκεια της ολιγόλεπτης κουβέντας που είχαμε μετά το «ντου» των οπαδών (έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά προφανώς δεν μπορώ να τη μεταφέρω), αλλά νομίζω ότι ο Ντέμης το έχει μετανιώσει 100% που ασχολήθηκε διοικητικά με την ΑΕΚ.

Αν θα μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, νομίζω ότι δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα στις χίλιες να είχε ασχοληθεί. Και το γράφω αυτό γιατί τη μέρα που έφυγε από την ΑΕΚ είπε «δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή για ό,τι έκανα και προφανώς για το ότι μπήκα στην ΑΕΚ».

Νομίζω ότι σήμερα εκείνη η απάντηση δεν ισχύει. Και πιστεύω ότι αυτό που έμπλεξε τον Ντέμη και τότε και προχθές το βράδυ, αλλά και όσο ήταν ποδοσφαιριστής, ήταν ένα πράγμα. Ο Νικολαΐδης, αν και δημόσιο πρόσωπο, ποτέ δεν κατάλαβε ένα πράγμα. Οτι όταν έχει δίκιο ένα δημόσιο πρόσωπο κανείς δεν το θυμάται. Οταν έχει άδικο ένα δημόσιο πρόσωπο κανείς δεν το ξεχνά. Αυτό ο Ντέμης δεν το κατάλαβε ποτέ και αυτό εξακολουθεί να το πληρώνει.